της Κατερίνας Ανδρεάκου

Η ευχή των απανταχού fans του βρετανικού studio animation, Aardman, έγινε επιτέλους πραγματικότητα: το αξιαγάπητο προβατάκι Σον απέκτησε την δικιά του ταινία! Και θα πρέπει να είναι περήφανος για αυτήν, καθώς οι «μάγοι» του stop-motion animation με έδρα το Μπρίστολ έκαναν εδώ μια εξαιρετική δουλειά.

Τον Σον τον πρωτογνωρίσαμε το 1995, ως ένα από τα αθώα παρολίγον θύματα των προβατο-δολοφόνων στο «A Close Shave», την ταινία που κέρδισε για την Aardman το Όσκαρ για κινούμενο σχέδιο μικρού μήκους, με κεντρικούς πρωταγωνιστές τους ήδη λατρεμένους Γουάλας και Γκρόμιτ. Το κοινό, κυρίως τα μικρά παιδιά αλλά κι εμείς οι…«παλιμπαιδιστές» ενήλικοι, λάτρεψαν τον μικρό Σον και το 2007 απέκτησε τη δικιά του σειρά μικρού μήκους επεισοδίων στο CBBC, το παιδικό κανάλι του BBC. Το κυριολεκτικό cult status που απέκτησε σύντομα (με μεγάλους, άτεκνους ανθρώπους να συντονιζόμαστε μεσημεριάτικα στο CBBC για τα νέα επεισόδια!) τον έφερε αισίως φέτος και στη μεγάλη οθόνη, συντροφιά με τους συνήθεις συμπρωταγωνιστές του, τον… πέρα βρέχει ιδιοκτήτη της φάρμας, τον πιστό, αγαθιάρη σκύλο Μπίτζερ και την υπόλοιπη προβατο-παρέα που, πάντα καλοπροαίρετα, άλλοτε βοηθούν, άλλοτε μπλέκουν ακόμα περισσότερο τον ευρηματικό Σον στην προσπάθειά του να βρει λύση στις καθημερινές τους περιπέτειες.

Κι ενώ η γνώριμη συνταγή χάους και γέλιου βρίσκεται σχεδόν αυτούσια και σε αυτή την πρώτη του μεγάλου μήκους περιπέτεια, το απαραίτητο twist είναι πως τους βγάζει από το γνώριμο περιβάλλον τους και τους αφήνει κυριολεκτικά «ξέφραγους» στη μεγαλούπολη, όπου άγνωστοι κίνδυνοι παραμονεύουν σε κάθε στενό. Κι ενώ ο αγρότης γίνεται… star κομμωτής πάσχοντας από αμνησία, η προβατοσυμμορία βρίσκεται στο στόχαστρο ενός αδίστακτου εξολοθρευτή ζώων.

Αυτό που κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των animation της Aardman λατρευτή παγκοσμίως είναι ένας μοναδικός συνδυασμός ειλικρινούς αθωότητας των ηρώων της απέναντι στους κερδοσκοπικούς, αναίσθητους και σχεδόν πάντα ανεγκέφαλους «κακούς», προβάλλοντας έτσι μια αμόλυντη μορφή αισιοδοξίας που δεν βλέπουμε πια συχνά, τουλάχιστον όχι στα επίπεδα καλαισθησίας που επιτυγχάνει η Aardman. Αυτό, σε συνδυασμό με την καλύτερη μορφή «βρετανικότητας» που αποπνέει, από το ευρηματικό χιούμορ που διασκεδάζει αβίαστα παιδιά κι ενήλικες, στην έξοχη απεικόνιση των θετικότερων βρετανικών κλισέ, κάνουν τις ταινίες της την πιο υπέροχη «carte postale» που θα μπορούσε να λάβει κανείς από τη Γηραιά Αλβιώνα.

Αλλά ταινίες σαν αυτές με τους Γουάλας και Γκρόμιτ έχουν και το – φαινομενικό – ατού του «διαλόγου». Η ταινία του Σον έχει μηδενικό κατανοητό διάλογο (οι χαρακτήρες μεταξύ τους συνεννοούνται σε ακαταλαβίστικα), όμως αυτό είναι το δικό της αξιαγάπητο πλεονέκτημα. Γιατί κατά αυτόν τον τρόπο, οι προαναφερθέντες «μάγοι» του stop-motion θριαμβεύουν στη λεπτομερή εκφραστικότητα που δίνουν στους χαρακτήρες τους, εκμαιεύοντας αντιδράσεις και συναισθήματα τόσο καλά ώστε ακόμα κι εσύ, ο από καιρού ενηλικιωμένος, ξεχνάς πως βλέπεις παιδικούς χαρακτήρες από πλαστελίνη, αλλά συμπαθητικούς ήρωες σε έναν ακατάπαυστο χείμαρρο slapstick κωμωδίας, διανθισμένο με αρκετές στιγμές αυθεντικής συγκίνησης. Αλλά και τι καλύτερο για τα μικρά παιδάκια όλου του κόσμου, που θα μπορέσουν να απολαύσουν μια ταινία χωρίς χασίματα στη μετάφραση, χωρίς την πολυλογία που όλο και περισσότερο κατακλύζει τις ταινίες «τους» (γκούχου… «Οι Υπερέξι»… γκούχου), χωρίς τα κραυγαλέα, διδακτικά «μηνύματα» που χώνονται ανάμεσα στην πλοκή και την εμπειρία του παιδιού μπροστά στη μεγάλη οθόνη. Το «Σον το Πρόβατο: Η Ταινία» έχει τα μηνύματά της (προσοχή στην εφήμερη δημοσιότητα, ανοχή προς τη διαφορετικότητα, επικέντρωση σε αυτούς που σε αγαπούν αληθινά κλπ), αλλά βγαίνουν αβίαστα, οργανικά μέσα από τη, ναι μεν «απλοϊκή» αλλά, εν τέλει απολαυστική (για τους στόχους της ταινίας) πλοκή. Κι αποτελεί μια πραγματική ευτυχία πού και πού να βγαίνουν τέτοιες ταινίες, που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά και την – καλύτερη – αίσθηση του χιούμορ μας.