του Ηλία Φραγκούλη

Χρειάστηκε να ξαναδώ το «Jumanji» του 1995, για να πειστώ ότι κάτι… εντελώς λάθος συνέβαινε και (σίγουρα) δεν έφταιγα εγώ που αυτό εδώ το «reboot» (να το πω;) έχει μεταλάξει την ιδέα της original ταινίας (και του βιβλίου) με τρόπο που δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα! Μιλάμε για πλήρη αναρχία, σε βαθμό να αισθάνεσαι ότι σε κοροϊδεύουν (τέσσερις σεναριογράφοι μαζί, για την ακρίβεια). Συγγνώμη που είμαι τόσο απαιτητικός ακόμη και από ένα τόσο ελαφρύ εργάκι, όμως το (ομώνυμο) παιχνίδι που προσπαθούσαν να ξεφορτωθούν κάτι παιδιά το 1869 και άλλαζε τη ζωή του μικρού Άλαν Πάρις το 1969, για να μας φανερώσει ξανά τον ήρωα με τα χαρακτηριστικά τού Ρόμπιν Γουίλιαμς εικοσιέξι (φιλμικά) χρόνια αργότερα, ώστε να ολοκληρωθεί εκείνη η παρτίδα, τι σχέση έχει με το «Καλωσήρθατε στη Ζούγκλα»; Πότε έγινε το επιτραπέζιο… κονσόλα video game (!), που (πάλι) ξεθάβεται από περίεργους για να τους βάλει με τη σειρά τους σε νέες (και για εμάς) περιπέτειες; Είχανε δει οι παραγωγοί του σημερινού «Jumanji» την ταινία των 90s; Και αν ναι, τους ενδιέφερε οτιδήποτε από τα τότε ή απλά είπαν να «ξεσκονίσουν» άλλη μια δοκιμασμένη και προσοδοφόρα… ιδιοκτησία τους;

Για να λέμε και τη μαύρη αλήθεια, ποιος είχε τολμήσει να επιστρέψει ποτέ (#diplhs) σε εκείνη την οικογενειακή περιπέτεια φαντασίας του ’95; Ένα ξεκάθαρα αποστειρωμένο φιλμ διδακτισμού για τις μεσοαστικές μάζες των Αμερικανών, οι οποίες το μετέτρεψαν σε blockbuster των 100.000.000 δολαρίων, κυρίως εξαιτίας του «κράχτη» Γουίλιαμς, αλλά και των ψηφιακών του εφέ που σήμερα δείχνουν χειρότερα κι από τις απαρχές της κινηματογραφικής τέχνης! Σήμερα, λοιπόν, κάποια παρεούλα από studio executives θυμήθηκε εκείνο το παλιοκαιρισμένο προϊόν και σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερο να το προσαρμόσει σε μια πιο «meta» εκδοχή για το teen κοινό των… smartphones (βλέπε PG-13 rating), αλλάζοντας τον αδόξαστο σε ό,τι προϋπήρχε στα 90s. Το παιχνίδι δεν παίζεται ως επιτραπέζιο με ζάρια, πια, ο χώρος δράσης δεν είναι το (όποιο) γήινο παρόν αλλά το ζουγκλοειδές εσωτερικό περιβάλλον του video game, στο οποίο οι «αιχμάλωτοι» παίκτες αποκτούν και το παρουσιαστικό του ήρωα τον οποίο επέλεξαν από το αρχικό menu, με χείριστο παράδειγμα τη «μεταμόρφωση» της bitchy socialista Μπέθανι σε… Τζακ Μπλακ (με επιπλέον βλακώδες ομοφοβικό χιουμοράκι «παρεξηγήσεων» ανά στιγμές!).

Έχοντας περάσει σε αυτή την «άλλη» διάσταση του παιχνιδιού, οι τέσσερις έφηβοι ήρωες – κενά στερεότυπα γυμνασιακών ταινιών δρουν ως ενήλικες αλλά με την ψυχοσύνθεση του πραγματικού τους εαυτού (το όλο concept είναι «του γιατρού»), αλλάζοντας υποθετικές «πίστες» χωρίς να είναι τίποτε ευδιάκριτο, σε κανονισμό ή σκοπό. Θα μάθουν κατά λάθος ποια είναι τα προτερήματα και τα τρωτά τους σημεία από το προσωπικό τους ηλεκτρονικό profile, θα ανακαλύψουν ότι έχουν μόλις τρεις ζωές και ότι μπορεί και να πεθάνουν (!) ρεαλιστικά μέσα στο παιχνίδι και… θα προχωρούν μάλλον πληκτικά από περιβάλλον «άγριας φύσης» σε σκηνικό (άσχετου χώρου, όπως το «μαγευτικό» παζάρι) και τανάπαλιν. Μοναδικό αξιοπρεπές εύρημα, το glitch των δευτερευόντων ρόλων του παιχνιδιού, οι οποίοι αδυνατούν να συμμετάσχουν σε οτιδήποτε πέραν της προσχεδιασμένης ατάκας την οποία πρέπει να πουν και μετά… να εξαφανιστούν (εσύ, δυστυχώς, δεν μπορείς να το κάνεις μαζί τους).

Επειδή τέσσερις ηθοποιοί που περπατούν «εις το δάσος» δεν ακούγεται αρκετά συναρπαστικό, αυτή τη φορά έχει προστεθεί και ένας κακός, ο μοχθηρός Βαν Πελτ (Μπόμπι Καναβάλε), ο οποίος έχει κλέψει ένα πετράδι από ένα γιγάντιο άγαλμα – τελικό σταθμό του παιχνιδιού, που αν τοποθετηθεί ξανά στη θέση του, οι ήρωες της ταινίας θα μεταφερθούν πίσω στην πραγματική τους ζωή. Ο κακός (για γέλια περισσότερο, μην πάει ο νους σου…) ακολουθείται από μια στρατιά βαρύτατα οπλισμένων μηχανόβιων commando, εντελώς άβουλων πλασμάτων που διασχίζουν τη φύση περισσότερο άσκοπα κι από εσένα που δίνεις τη δική σου μάχη με τον Μορφέα στο κάθισμα του σινεμά.

Το σχεδόν ολόκληρο δίωρο αυτού του «meta» «Jumanji» θα σε έκανε να θέλεις να… πεθάνεις αρκετά νωρίτερα εάν το έπαιζες σε μια κονσόλα από το σπίτι. Στην αίθουσα, όμως, δεν έχεις πολλά περιθώρια επιλογών, άπαξ κι έκανες το λάθος και μπήκες. Θα περιμένεις (πολύ στωικά) να σου σερβιριστεί το ηθικό δίδαγμα του «παιδιά, μια ζωή την έχουμε», γι’ αυτό κι εσύ ακολούθησέ το… κάπου αλλού, διότι όντως τη ζωή μας καλό είναι να μην τη σπαταλάμε έτσι.