του Νίκου Παλάτου

Αφού το διανεμηθέν προ ολίγων εβδομάδων νορβηγικό animation «Μυστήριο στη Φάρμα των Ζώων» (2023) έμπασε τα πιτσιρίκια στον κόσμο της… Άγκαθα Κριστoπούλου, τούτο το εκ Ισπανίας ορμώμενο ξαδελφάκι του προκύπτει (ακόμα πιο) βαθιά επηρεασμένο από την πλέον χαρακτηριστική πένα της Αγγλίδας συγγραφέως. Η φιγούρα του επιθεωρητή Σαν, καθώς και το όλο τριγύρω του περιβάλλον, φωνάζουν Ηρακλής Πουαρό, αποδεικνύοντας (;) πως η ζήτηση για whodunnit ιστορίες δεν περιορίζεται μόνο στους ενήλικους, αλλά αναζητά γόνιμο έδαφος και στην πιτσιρικαρία.

Το πρόβλημα στην προκειμένη είναι πως ο επιθεωρητής Σαν αντιμετωπίζει σε όλη τη διάρκεια της αεροπορικής του πτήσης δύο άλυτα θέματα, που κάνουν την προαναφερθείσα αναζήτηση να μην έχει την ευτυχέστερη των διαδρομών. Το πρώτο είναι πως το φιλότιμο animated σχέδιο του σπανιόλικου studio 3 Doubles Producciones (με έδρα τις Κανάριες Νήσους, παρακαλώ) από τεχνικής άποψης φαντάζει να έχει παραμείνει κάπου στις… αρχές του αιώνα. Η παρατήρηση αφορά κυρίως τα πρόσωπα του έργου και την κίνησή τους από κάδρο σε κάδρο, αφού η δουλειά που έχει γίνει στην αναπαράσταση της εποχής του Μεσοπολέμου και του Art Deco ύφους της είναι ικανοποιητικότατη. Το δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, είναι η κάκιστη ιδέα να στηθεί ένα ολόκληρο στόρι γύρω από τον κόσμο των πάσης φύσεως εντόμων. Οι κάθε λογής αράχνες, σκαραβαίοι, κατσαρίδες κι ακρίδες δεν αποτελούν ακριβώς τα πλέον… αγαπησιάρικα πλάσματα, κάνοντας το θέαμά τους να δείχνει απωθητικό. Πόσω μάλλον εάν ληφθεί υπόψη ο πολύ κάτω του μετρίου σχεδιασμός τους (δεν έχουμε να κάνουμε με εκ νέου καταστάσεις που παραπέμπουν σε γλυκά… «Ζουζούνια» της Pixar), ο οποίος δεν περιποιεί τιμή ούτε καν στα (κατά τα λοιπά) καημένα και άτυχα μυρμηγκάκια.

Το στόρι κινείται σε κατεξοχήν νουάρ πλαίσιο, με μοιραίες γυναίκες – αράχνες (#diplhs), μυστηριώδεις κακούς και πλήθος υπόπτων, με τη διαφορά πως έχει ολοφάνερα έρθει στα μέτρα ενός Πουαρό (με ολίγη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Ιντιάνα Τζόουνς!), ακολουθώντας τη μέθοδο ερευνών του Βέλγου μυστακοφόρου ντετέκτιβ. Ως εκ τούτων, ο «Επιθεωρητής Σαν» δεν περιορίζει το κοινό του αποκλειστικά και μόνο στα εξάχρονα, αλλά ρίχνει σαφείς ματιές και σε μεγαλύτερες ηλικίες (βία μέχρι τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, μην παίρνετε και πολύ θάρρος!), επιθυμώντας παράλληλα να γοητεύσει με το μυστήριό του και τους γονείς – συνοδούς. Ασφαλώς… αποτυγχάνει, αφού παρά τις δυο-τρεις νόστιμες ατάκες και το σχεδόν γνήσιο κλίμα εποχής, όσες σεναριακές παραχωρήσεις και να κάνει κάποιος, το στόρι δεν βγάζει κανένα νόημα. Η συνύπαρξη των κόσμων εντόμων και ανθρώπων στέκει ως χαρακτηριστικά ανεξήγητη, οι δε σκοποί του μοχθηρού κακού μόνο απορίες δημιουργούν για το τι ακριβώς είχαν κατά νου οι τρεις γραφιάδες του έργου. Το απολύτως βέβαιο είναι πως η κατάρα, που ο αυθεντικός τίτλος ορθά κοφτά δηλώνει ως δεδομένη, δεν υπάρχει ούτε ως υπόνοια στην πλοκή, δημιουργώντας εύλογες υποψίες μήπως εκείνη ήταν που έπεσε τελικά πάνω στη σεναριακή τριπλέτα, οδηγώντας την σ’ ένα τέτοιο… μεταλλαγμένο αποτέλεσμα.