του Ηλία Φραγκούλη

Όπως γίνεται με κάθε franchise που «σέβεται» τον εαυτό του, όταν αρχίζουν τα δύσκολα (ο θάνατος του πιο ενδιαφέροντος χαρακτήρα της σειράς, του μέντιουμ Ελίζ, στο δεύτερο μέρος του «Insidious»), υπάρχει πάντα και η δυνατότητα ενός… ταξιδιού πίσω στον χρόνο (λέγε με και prequel), που «και νεκρούς ανασταίνει» και ένα κάποιο φρεσκάρισμα επιχειρεί.

Χωρίς να είναι μια πραγματικά κακή ταινία, αυτή η «Παγιδευμένη Ψυχή» δεν έχει να προσφέρει κάτι το αξιομνημόνευτο στο είδος, πόσω μάλλον και στην ίδια τη σειρά. Απλά, εξυπηρετεί την αδηφάγα όρεξη των παραγωγών να εκμεταλλεύονται ένα προϊόν που αποφέρει τρελά στο box-office (οι ταινίες αυτές είναι συχνότερα χαμηλού προϋπολογισμού και η αναλογία των κερδών τους εξωφρενική…). Άρα, για να ξαναδούμε αυτή την ευγενική φυσιογνωμία της κυριούλας που καλεί τους νεκρούς, μαζί με το… comic relief των βοηθών της, εγκαταλείπουμε τους υπόλοιπους χαρακτήρες που γνωρίζεις και βρισκόμαστε σε μια πολυκατοικία… ελαφρώς στοιχειωμένη, με ένα κακό πνεύμα το οποίο θέλει να πάρει μαζί του στην άλλη, σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας τη νεαρή πρωταγωνίστρια, που κάνει το αρχικό λάθος να επιχειρήσει να επικοινωνήσει με τη νεκρή μητέρα της (ιδού και το ηθικό δίδαγμα!), για να γίνει, τελικά, εύκολος στόχος.

Αφηγηματικά δεν προσφέρεται κάτι καινούργιο, από ταινία τρόμου με PG-13 rating ξέρεις ότι δεν πρέπει να περιμένεις και κάτι το gore ως θέαμα, οπότε ο σεναριογράφος τής σειράς, που εδώ μεταπηδά και πίσω από την κάμερα, έχει δώσει όλο το βάρος στα… απότομα τινάγματα και σε φρικιαστικά ξαφνιάσματα, μερικά από τα οποία λειτουργούν απόλυτα (θα ήθελα να σχολιάσω μια σκηνή, αλλά μη σου στερήσω την τσιρίδα!). Προφανώς, το φιλμ ξεπατικώνει ξεδιάντροπα τα βασικά συστατικά του «Poltergeist», για να οδηγήσει την πλοκή στην κλιμάκωση της «μάχης» ανάμεσα στους δύο κόσμους, η οποία διατηρεί την… πεπατημένη οδό. Το φινάλε θα μπορούσε να δημιουργήσει και ένα λίγο διαφορετικό spin-off της όλης σειράς, κάτι που οι παραγωγοί ίσως επιδιώξουν για την αγορά του home entertainment.