του Albert Chinaski

Είναι προσόν να διατηρείς την αθωότητα, την παιδικότητά σου ως ενήλικας. Επίτευγμα αν έχεις παράλληλα επιζήσει ενός άθελά του τραυματικού γονέα (που άξιζε την αγάπη σου), αν μπορείς να κάνεις τα κοινά βιώματά σας μια τόσο αισιόδοξη ταινία, και αν αυτή είναι το ντεμπούτο σου. Έχει κι αυτό τα κουσούρια του: το «σβήσιμο» των χείριστων επί προσωπικού – ή μήπως ευθύνεται ο χρόνος, που τείνει να γιατρεύει τη μνήμη απ’ αυτά; Ό,τι κι αν είναι, η σεναριογράφος για την τηλεόραση (και το animated «Τέρατα κι Εξωγήινοι») Μάγια Φορμπς θα άξιζε επιτέλους να ξεπεράσει και στην Ελλάδα σε φήμη (σίγουρα το έχει κάνει σε ταλέντο) την αδελφή της, Τσάινα (φωνής των Pink Martini), χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικά αντιαυτοθεραπευτικό (και τούτο αποτελεί ακόμα ένα προσόν του), αντλημένο από το παρελθόν της family memento χρονικό μικροδραμάτων, ευτραπέλων και όλων όσων ενδιάμεσα δοκίμασαν τη σχέση τους με τον διπολικό πατέρα τους και τα δικά τους μικράτα.

Η Φορμπς επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ικανότητα αν όχι στο να τσακώνει το μικροκλίμα της εποχής και της πόλης (η ανάκληση και των δύο στερείται διακριτότητας) σίγουρα στο να δένει (όχι με ζουρλομανδύα, με το σφιχτό, καθαρό View-Master μοντάζ ευσύνοπτων σκηνών του Μάικλ Μίλερ και το μετα-folk soundtrack του Θίοντορ Σαπίρο) τους τόνους τόσο της περιπέτειας του δεσμού των παιδιών με τον απρόβλεπτα ασθενή αλλά μεγάλη καρδιά dad τους όσο και της καθημερινής αντιρουτίνας τους εξαιτίας της υπερδημιουργικότητας και των συναισθηματικών πάνω-κάτω του. Ενώ η Φορμπς βάζει για λίγο, με προσοχή περαστικά στον θάλαμο τον ρατσισμό και τον επαγγελματικό σεξισμό μέσω της μαμάς (η δική της δοκιμασία ως συζύγου περνάει όντως λίγο στο περιθώριο) αλλά και τις παρεξηγήσεις γύρω από την ασθένεια στην ανέτοιμη να την αντιμετωπίσει όπως σήμερα επιστήμη, γίνεται το σώσε: ματσέτες, παρτιτούρες μιούζικαλ, ένα αμάξι χωρίς πάτωμα, μια ραμμένη στο χέρι φούστα flamenco διηγούνται το παραμύθι του… μεγαλώματος των από τον απροειδοποίητα αφερέγγυο αλλά αναπληρώνοντα μαγικά τα εξαιτίας της ασθένειας ντεφό του κηδεμόνα.

Στον ρόλο του, ο… Χαλκ (προσέξτε το πράσινο μπλουζάκι – clin d’oeil) πετυχαίνει κάτι σχεδόν ακατόρθωτο για ηθοποιό: στην αρχή της ταινίας τον αντιπαθείς και ένα τέταρτο μετά τον έχεις λατρέψει. Όσο και όπως τα βλαστάρια του, καθώς η κόρη της auteur, Γουάλας Γουολοντάρσκι, και η επίσης ερασιτέχνις Άσλεϊ Άουφντερχάιντε ενώνονται εκπληκτικά φυσικά για να σχηματίσουν τον πυρήνα (με κέντρο βάρους, και μάλιστα εν τη ελλείψει της στη δράση, την έξοχη Ζόι Σαλντάνα) αυτού του σφύζοντος από χιούμορ, ειλικρίνεια κι ανθρωπιά γούτσου γούτσου – άντε – εξωραϊσμού. «Ένας Υπέροχος Άνθρωπος», όχι. Αλλά αυτή είναι η δική του… συνταγή. Κι η δική σου, μήπως;