ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟΣ (2013)
(I GIVE IT A YEAR)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νταν Μέιζερ
- ΚΑΣΤ: Ρόουζ Μπερν, Ρέιφ Σπολ, Άννα Φάρις, Σάιμον Μπέικερ, Μίνι Ντράιβερ, Στίβεν Μέρτσαντ, Ολίβια Κόλμαν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Η Νατ και ο Τζος παντρεύονται με ενθουσιασμό έπειτα από μια σύντομη σχέση. Οι πάντες γύρω τους αμφισβητούν ότι ο γάμος θα διαρκέσει, αλλά οι ίδιοι προσπαθούν, παρά τα σημάδια ασυμβατότητας και τη διαρκή παρουσία τής πρώην του Τζος και ενός γοητευτικού πελάτη της Νατ.
Συνσεναριογράφος και παραγωγός σε όλες τις ταινίες του Σάσα Μπάρον Κοέν, ο Νταν Μέιζερ έχει ένα πολύ ισχυρό βιογραφικό στην κωμωδία. Από μόνο του όμως αυτό δεν είναι αρκετό, όπως φαίνεται από το μέτριο αποτέλεσμα του «Ένας Χρόνος Είναι Αρκετός». Αν εξετάσεις την ταινία στις λεπτομέρειές της, δεν πάσχει σοβαρά. Το καστ της είναι εξαιρετικό, με δυο πρωταγωνίστριες με λαμπρά κωμικά βιογραφικά, τη Ρόουζ Μπερν («Σηκωτός για τη Συναυλία», «Φιλενάδες») και την Άννα Φάρις, που από τα «Scary Movie» και μετά, έχει παίξει σε κάθε τύπο φιλμ του είδους, καταφέρνοντας να διασωθεί η ίδια με το ταλέντο της, ακόμη και όταν οι ταινίες είναι για τα μπάζα. Οι αστείες ατάκες δε λείπουν, το «βρώμικο» χιούμορ κάνει αισθητή την παρουσία του, επιρροές από άλλες τάσεις της κωμωδίας γίνονται εμφανείς, όπως «δάνεια» από τις «Φιλενάδες» αλλά και η παρουσία του Στίβεν Μέρτσαντ, δεξιού χεριού του Ρίκι Τζερβέις, ο οποίος παίζει σα να βρίσκεται στις σειρές του κολλητού του.
Τι λείπει, λοιπόν, και το «Ένας Χρόνος Είναι Αρκετός» είναι απλώς μια αξιοπρεπής… αποτυχία; Η παντελής έλλειψη σκηνοθετικού timing από τον Μέιζερ. Στο σενάριο μπορεί να είναι καλός, όμως, η πλούσια προϋπηρεσία δε σε κάνει αυτομάτως Ρίτσαρντ Κέρτις, παρά το ανάκατεμα και την ανατροπή των κλισέ της ρομαντικής κομεντί. Είναι σχεδόν εξαντλητικό να βλέπεις, σκηνή προς σκηνή, να χάνονται ευκαιρίες για περισσότερο γέλιο, όχι γιατί το σενάριο ή οι ηθοποιοί είναι ανεπαρκείς, αλλά επειδή ο Μέιζερ δεν ξέρει πώς να στήσει την όλη κατάσταση. Οι άβολες και ντροπιαστικές ανατροπές του στόρι γίνονται από ένα σημείο και μετά δυσβάσταχτες, καθώς το αστείο εξατμίζεται και μένει απλώς το άβολο ενός happy end από… την ανάποδη. Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση της ιστορίας αποτελεί και τη βασική πρωτοτυπία της ταινίας, ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.