Ο ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ (2021)
(HITMAN'S WIFE'S BODYGUARD)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμική Περιπέτεια Δράσης
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πάτρικ Χέτζες
- ΚΑΣΤ: Ράιαν Ρέινολντς, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Σάλμα Χάγεκ, Αντόνιο Μπαντέρας, Μόργκαν Φρίμαν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Παρανοϊκός Έλληνας κροίσος θέλει να τιμωρήσει την Ευρώπη για τα πάθη της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν στη χώρα μας οι «μεταρρυθμίσεις» της στην προηγούμενη δεκαετία και κάπου ανάμεσα στα σατανικά του σχέδια έρχεται να εμπλακεί η Σόνια, παλιά και παντοτινή αγάπη του, μα… τωρινή σύζυγος του πληρωμένου εκτελεστή Ντάριους Κινκέιντ!
Upgraded sequel της περιπέτειας «Ο Σωματοφύλακας του Εκτελεστή» (2017), το «Ο Σωματοφύλακας της Γυναίκας του Εκτελεστή» προσθέτει ευπρόσδεκτες χιουμοριστικές δόσεις στο πλαίσιο του χαβαλέ που ξεκίνησε εξαρχής και, ειδικά για το ελληνικό κοινό, διαθέτει μία υποπλοκή με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε κανιβαλιστικά και… αγωνιστικά!
Οι αιώνιοι αντίπαλοι των Ράιαν Ρέινολντς και Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, με κάμποσες παρελθούσες «ατυχίες» να βαραίνουν τις συνειδήσεις τους, αυτή τη φορά πρέπει να συνεργαστούν για το καλό της Σάλμα Χάγεκ, που βρίσκεται εκτός φυλακής (πια) και η καρδιά της διεκδικείται ξανά από τον Αντόνιο Μπαντέρας, ο οποίος υποδύεται Έλληνα κροίσο (!) που… τα έχει πάρει στο κρανίο πατριωτικά, εξαιτίας των συμφορών που έχουν φέρει στη χώρα μας οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Χάγεκ ήταν παλιό του αίσθημα, προτού νυμφευθεί τον Τζάκσον, με bonus τρελή «ανατροπή» που κάνει homage στο «Γυναίκα στη Θάλασσα» (1987), αποδεικνύοντας ότι οι σεναριογράφοι εδώ είχαν κέφια. Μέσα στο όλο μπάχαλο, ο Ρέινολντς έχει ολοκληρώσει την ψυχοθεραπεία του και δεν επιτρέπεται να πιάνει όπλα, ούτε και να ξανασκεφτεί τα καθήκοντά του ως σωματοφύλακας, αλλά μπλέκει στην όλη υπόθεση τόσο εξαιτίας του ζεύγους, όσο και του πατέρα του, ο οποίος δεν του πρόσφερε ποτέ την καλύτερη γονική καθοδήγηση, ασκώντας… το ίδιο επάγγελμα.
Τα αστεία, η εξωφρενική δράση και το γενναίο αιματοκύλισμα (!) κάνουν καλή παρέα, το καστ δείχνει να το καταδιασκεδάζει, όμως, η ροή της πλοκής σκαμπανεβάζει το ρυθμό του φιλμ και κάπου αισθάνεσαι μια επανάληψη στο γενικό μοτίβο της αφήγησης, όσο κι αν τα plot twists δίνουν τονωτικές ενέσεις που φρεσκάρουν το ενδιαφέρον του θεατή. Παρά τις (σχεδόν αναγκαστικές) άσφαιρες βολές της κλιμάκωσης στο τελευταίο μέρος της ταινίας, το όλο εγχείρημα δεν παύει να ψυχαγωγεί και σίγουρα μαρτυρά καλύτερες προθέσεις και επαγγελματισμό για ένα πιο βελτιωμένο sequel. Απλά, η δοσολογία ή η σειρά του «σερβιρίσματος» δεν ήταν η ιδανική. Καμία σχέση με… ξαναζεσταμένο φαγητό, όμως!