του Στέφανου Κ. Αρταβάνη

Η Disney ήταν, είναι και θα είναι η #1 εταιρεία για παιδική ψυχαγωγία. Ξεκινώντας από τα αριστουργήματα που έφτιαχνε ο ίδιος ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Ως γίγαντας, όμως, όπως έχει καταλήξει να είναι πια, με την Marvel και το «Star Wars» να φιγουράρουν σαν τα μεγάλα της χαρτιά σήμερα, σίγουρα δεν μπορεί να κρατήσει την ποιότητα ψηλά σε κάθε κυκλοφορία της. Όλες οι εταιρείες έχουν καλές και κακές ταινίες, όμως, είναι ιδιαίτερα άσχημο κάποια ταινία να φαίνεται σαν μια… υποχρέωση. Η αλήθεια είναι πως το studio είχε παράγει ακόμη μία ταινία με βάση τη συγκεκριμένη attraction του theme park της, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Έντι Μέρφι και, επίσης, δεν είχε προκύψει ιδιαίτερα επιτυχημένη. Φαντάζομαι ότι και τούτο το «Στοιχειωμένο Αρχοντικό» θα ήρθε στα σκαριά όταν κάποιος executive ξεφύλλιζε τα IP και αναρωτιόταν με τι θα γεμίσει το καλοκαιρινό πρόγραμμα. Όσα είδα στη μεγάλη οθόνη, μονάχα αυτό μπορούν να με κάνουν να σκεφτώ.

Η ταινία αρχίζει αρκετά δυνατά, με συναίσθημα και χιούμορ. Θέτονται τα emotional stakes του πρωταγωνιστή μας και υπάρχουν αρκετές προσπάθειες για αστεία, που βγάζουν ένα κάποιο μικρό γελάκι. Πολύ σύντομα, έχουμε γνωρίσει και τους άλλους δύο βασικούς χαρακτήρες, μητέρα και γιο, ενώ αρκετά γρήγορα θ’ ακολουθήσει και το υπόλοιπο βασικό καστ στο χορό, μια σειρά «ειδικών» στην αντιμετώπιση φαντασμάτων. Το πρώτο σαραντάλεπτο, ομολογουμένως, σε κερδίζει, τα αστεία λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό, οι χαρακτήρες δεν φαίνονται βαρετοί (ακόμα…), η δράση και το μυστήριο να στέκουν σε επίπεδο άνω της βάσης. Πολύ σύντομα, όμως, το σενάριο δεν κρύβει το πόσο κακογραμμένο είναι. Οι επόμενες δύο πράξεις του φιλμ μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: λίγο exposition, λίγη δράση, λίγο bonding των ηρώων και… φτου κι απ’ την αρχή. Αυτός ο κύκλος πρέπει να επαναλήφθηκε περίπου τέσσερις φορές σ’ αυτό το «Αρχοντικό». Πέραν αυτής της εσωτερικής μανιέρας, το έργο βρίθει από κλισέ του είδους, σε σημείο να μπορώ (σε πολλές περιπτώσεις) να προβλέψω ακόμα και ατάκες ή δράσεις που θ’ ακολουθούσαν.

Και μιλάμε για δομικά σεναριακά προβλήματα. Ενώ στην αρχή της ταινίας υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πιθανότητα λύσης του μυστηρίου, αναπτύσσοντας προσωπικές σχέσεις με τα φαντάσματα, αυτό γρήγορα ξεχνιέται. Ό,τι φάντασμα εμφανιστεί σαν χαρακτήρας από εκεί και πέρα, θα αποτελεί απλά ένα plot device. Όπως αποτελεί και η δεύτερη έπαυλη που μπαίνει (για κάποιο λόγο) εντός της πλοκής, χωρίς να υπάρχει χρόνος για ν’ αναπτυχθεί σε κάτι ουσιαστικό (πέραν από ένα McGuffin). Αυτά τα στοιχεία με έκαναν ν’ αναρωτηθώ γιατί δεν θα μπορούσαν να έχουν συμπτυχθεί θεματικά σε μία έπαυλη. Γενικώς, το στόρι εδώ πασχίζει να είναι περισσότερο πολύπλοκο απ’ ό,τι χρειάζεται.

Βέβαια, αλίμονο αν δεν μιλούσαμε για μια καλοφτιαγμένη παραγωγή. Όλοι οι ηθοποιοί δείχνουν να το διασκεδάζουν, κάνουν πράγματα που τους έχουμε ξαναδεί να κάνουν σε αντίστοιχες ταινίες, όμως, η τυποποίησή τους λειτουργεί. Ευχάριστη έκπληξη είναι ο μικρός Τσέις Ντίλον, που προβλέπω πως θα έχει καριέρα με λαμπρό μέλλον. Μόνη παραφωνία του καστ, ο Τζάρεντ Λέτο, σχεδόν ολοκληρωτικά περασμένος μέσα από CGI και με τη φωνή του τόσο παραμορφωμένη, που ο ρόλος του θα μπορούσε ν’ ανήκει σε… οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό! Ο σκηνοθέτης Τζάστιν Σίμιεν μάλλον ξέρει πώς να τραβήξει κωμική δράση, η φωτογραφία βγάζει ατμόσφαιρα, το ίδιο και το soundtrack. Όλα όπως… τα περιμέναμε. Δεν μπορείς, δηλαδή, να καταλογίσεις στους ανθρώπους που έφτιαξαν το «Στοιχειωμένο Αρχοντικό» ότι δεν προσπάθησαν.

Το πρόβλημα εντοπίζεται περισσότερο στο… ποιος έδωσε το πράσινο φως για να εγκριθεί (και να γυριστεί) αυτό το σενάριο. Δεν γίνεται μια παιδική / οικογενειακή περιπέτεια να σε κάνει να βαριέσαι. Και ξέρετε ποιοι βαριούνται πιο εύκολα και χάνουν την προσοχή τους στα σινεμά; Oh, the irony! Τα παιδιά! Ίσως, βέβαια, για κάποια μερίδα του παιδικού κοινού, τούτο το «Αρχοντικό» να φανεί πρωτότυπο και να συναρπάσει ως κατασκευή, μαζί μ’ ένα καταξιωμένο καστ που θα γνωρίσουν (ενδεχομένως) για πρώτη φορά. Εμένα, πάντως, αυτό που μου έβγαλε η ταινία ήταν τρία-τέσσερα μικρά γελάκια και καμιά δεκαριά ρουθουνίσματα. Μέχρι εκεί έφτασε η διασκέδαση μου!