του Ηλία Φραγκούλη

Ναι, ΟΚ, είναι η «Μέρα της Μαρμότας» (1993) σε εκδοχή νεανικού θρίλερ τρόμου. Δεν ξέρεις τι είναι η «Μέρα της Μαρμότας», ούτε καν το όνομα Μπιλ Μάρεϊ; Πότε γεννήθηκες, διάβολε; Στάσου… Συνομήλικοι της Τρι, πεταχτείτε πρώτα μέχρι το DVD club της γειτονιάς σας (που πλέον απέχει αρκετά χιλιόμετρα από το σπίτι σας…) και ζητήστε το άνωθεν φιλμ του Χάροντ Ρέιμις, το οποίο προ ετών είχε γίνει ξανά σημείο αναφοράς μέσω της sci-fi περιπέτειας του Νταγκ Λίμαν «Στα Όρια του Αύριο» (2014). Εκεί οι προθέσεις ήταν σοβαρότερες, εδώ οι παραγωγοί σπάνε λίγη πλάκα (you know, for «kids»), όχι όμως και με τις καλύτερες δυνατές δόσεις χιούμορ, το οποίο θα μπορούσε να απογειώσει τα «Γενέθλια Θανάτου».

Πού πάσχει το ζήτημα; Το έργο έχει φτιαχτεί με ένα υποτυπώδες budget, για να καταναλωθεί ανέμελα όση ώρα σου χρειάζεται για ν’ αδειάσεις τον μεγαλύτερο «κουβά» popcorn ενός multiplex. Από την άλλη, αν βγάλεις εκτός εκείνη τη «Μαρμότα», μας τελειώνουν και τα υλικά «σινεφιλίας» με τα οποία θα μπορούσε να παίξει η ταινία, για να κάνει και ένα κάποιο υπερβατικό σχόλιο για το genre. Αλλά δεν έχει τα εχέγγυα για να δοκιμάσει την τύχη της σαν ένα νέο «Scream» (1996), οπότε ακολουθεί το εύρημα της επανάληψης της ίδιας μέρας, εντός πλαισίου teen slasher… στεγνού (βλέπε PG-13 rating), με ρομαντική γαρνιτούρα (!) για ακόμη καλύτερες εισπράξεις στα ταμεία.

Έτσι, το… όσο πιο νεανικό κοινό γίνεται θα συμπαθήσει το γκομενάκι «χαλαρών ηθών» που ξυπνάει σε κρεβάτι ξένο και «αφασία» τύπου «Μεγάλε, Τι Κάναμε Χθες Βράδυ;», θα φλερτάρει με το μυστήριο της αναζήτησης του δολοφόνου, θα προσέξει τις λεπτομέρειες του κάθε επόμενου ξανά-και-ξανά, με την ηρωίδα να βιώνει μια σταδιακή απόγνωση που την αποδυναμώνει, μέχρι να υποψιαστεί ποιος είναι εκείνος που όταν σκοτεινιάζει την καταδιώκει μ’ ένα μαχαίρι φορώντας τη μάσκα της… γουρουνίσιας mascot του κολεγίου. Είναι κρίμα που το σενάριο του (κομιξά) Σκοτ Λόμπντελ δεν παρωδεί περισσότερο τις διάφορες πτυχές και τα στερεότυπα της ιστορίας, με τον Κρίστοφερ Λάντον να ρισκάρει ελάχιστα με το screwball όταν η ηρωίδα του «τα παίρνει» και αντεπιτίθεται (όπως στη σεκάνς όπου η λίστα των υπόπτων διαγράφεται εμπράκτως).

Παρά τις αστοχίες, τα «Γενέθλια Θανάτου» δεν κουράζουν, διατηρούν το fun σε καλά επίπεδα, αλλά με σχεδόν… τέσσερα φινάλε και (προφανώς) χωρίς κάποια λογική… συμπαντική εξήγηση για το φαινόμενο της επανάληψης της ίδιας μέρας, δεν αποτελεί περίπτωση ταινίας που θα μείνει αξιομνημόνευτη για το είδος της. Βλέπεται μονάχα σαν μια χαμένη ευκαιρία. Ψυχαγωγική, τουλάχιστον. Διαφορετικά, θα χώναμε κι εμείς από μια μαχαιριά στην οθόνη, μπας και…