του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα στην «Αυτοκρατορία του Πάγου», ακόμη ένα sequel του franchise του «Ghostbusters» (με πιο πρόσφατο προηγούμενο παράδειγμα εκείνο το φιάσκο «ανανέωσης» του 2021): α) η παντελής απουσία του χιούμορ (μία ουσιαστική κινητήρια δύναμη στο original του 1984) και β) το κατάντημα της μετατροπής του σε… εφηβική περιπετειούλα φαντασίας για τη γενιά του τηλεοπτικού «Stranger Things». Παραφράζοντας την κλασική ατάκα / ερώτημα από το παρελθόν, λοιπόν, θα έλεγα πως εδώ όλοι μαζί οφείλουμε να βροντοφωνάξουμε… «Ποιος μαλάκας σας κάλεσε πάλι;»!

Εξαιρώντας το περιπετειώδες opening (διάρκειας σχεδόν εννέα λεπτών) με δύο σεκάνς δράσης (την αρχική απόπειρα του δαιμονικού Garraka να παγώσει τη Νέα Υόρκη του 1904 και την οδική καταδίωξη ενός πελώριου φαντασμοδράκοντα από την «οικογένεια» της Κάλι και του Γκάρι), η «Αυτοκρατορία του Πάγου» σέρνεται (κυριολεκτικά) σε πελάγη αδράνειας και ακατάσχετης φλυαρίας, με «επιστημονικά» facts τα οποία δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα, όπως και η πλοκή, άλλωστε! Μοναδικό στοιχείο ενδιαφέροντος στο σενάριο αποτελεί η φιλική σχέση της Φίμπι με το φάντασμα ενός νεαρού κοριτσιού, κάτι που… ξεπαστρεύεται σταδιακά με ένα ανόητο «twist».

Η ιστορία μοιάζει με κακέκτυπο κοπιαρίσματος εκείνης από τα ‘80s, υποχρεώνοντας τον Νταν Άκροϊντ και τον Μπιλ Μάρεϊ να επιστρέψουν στους παλιούς τους ρόλους μονάχα για λόγους εκμετάλλευσης του παράγοντα «πουλάμε memorabilia» (μάντεψα με διαφορά δευτερολέπτων πότε ακριβώς θα εμφανιζόταν ο δεύτερος!), ουδείς μπορεί να εξηγήσει γιατί υπάρχει ακόμα ο «σαλιάρης» Slimer ή οι baby versions του Marshmallow Man (που, τουλάχιστον, χαρίζουν την ίσως μοναδική αστεία στιγμή του φιλμ στην… after credits σκηνή!) και το θέαμα παίρνει κάπως μπροστά στο… τελευταίο ημίωρο της ταινίας, το οποίο σημαίνει πως μπορεί και να το χάσετε διότι… θα σας έχει πάρει ο ύπνος από πολύ νωρίτερα!

Η «Αυτοκρατορία του Πάγου» ενδέχεται να αφορά κάποια… σεμινάρια και labs σεναριακής γραφής στο μέλλον, ως ιδανική περίπτωση… ανεξήγητου προς αποφυγήν! Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο. Βασανίστηκα. Ειλικρινά. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει στο σινεμά ψυχαγωγίας.