ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (2013)
(GANGSTER SQUAD)
- ΕΙΔΟΣ: Γκανγκστερικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρούμπεν Φλάισερ
- ΚΑΣΤ: Σον Πεν, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζος Μπρόλιν, Έμμα Στόουν, Νικ Νόλτε, Ρόμπερτ Πάτρικ, Τζιοβάνι Ριμπίσι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ο πρώην μποξέρ και νυν αρχιμαφιόζος Μίκι Κόεν έχει μεταφέρει τις «δραστηριότητές» του στο Λος Άντζελες. Βία και διαφθορά έχουν γεμίσει την πόλη και η αστυνομία συμμετέχει στο παιχνίδι. Ο αρχηγός της αναθέτει σε έναν καθαρό μπάτσο να στήσει μια μυστική ομάδα που θα καταστρέψει τον κύκλο του Κόεν.
Θυμόσαστε ταινιάρες του είδους σαν το «L.A. Confidential», το «Chinatown» και τους «Αδιάφθορους», που είχαν θέμα την αντιπαράθεση μαφίας και αστυνομικών; Ξεχάστε τις. Οι «Διώκτες του Εγκλήματος» πολύ θα ήθελαν να μοιάζουν σ’ αυτές, αλλά στη σύγκριση είναι σα να προσπαθεί να τις μιμηθεί ερασιτεχνικός θίασος φορώντας κοστούμια από φτηνή φόδρα.
Όχι ότι υπάρχει πρόβλημα με τους ηθοποιούς. Κάθε άλλο. Ο Ρούμπεν Φλάισερ (που το 2009 γύρισε το διασκεδαστικότατο «Zombieland») μπόρεσε να μαζέψει αυτό που λένε «λαμπρό» καστ. Και το έκανε έξυπνα. Έπεισε τον Πεν, που δεν αμφισβητεί κανείς, τον Γκόσλινγκ που αγαπούν όλοι, τον πάντα αξιόπιστο Μπρόλιν, την ταλαντούχα Στόουν και πολλούς καρατερίστες γύρω τους. Και τι κατάφερε; Απλώς να τους εκθέσει.
Το πρόβλημα των «Διωκτών του Εγκλήματος» αρχίζει από το αδιανόητα κακό σενάριο, που έγραψε ο Γουίλ Μπιλ, πρώην αστυνομικός, ο οποίος προφανώς εκεί που καθόταν σκέφτηκε ότι μπορεί να βάλει τη νότα της εμπειρίας. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να μαζέψει όλα τα κλισέ των «μπατσικών» ταινιών και να τα δέσει κάτω από τη λεζάντα «εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα». Άλλο, όμως, να ξέρεις να γράψεις σενάριο κι άλλο να νομίζεις ότι επειδή έκανες μπάτσος τα ξέρεις καλύτερα.
Με καθαρά κινηματογραφικά κριτήρια, το σενάριο των «Διωκτών» θα έπρεπε να χτυπήσει Χρυσό Βατόμουρο, γιατί η ατάλαντη μίμηση του καλού είναι ακόμη χειρότερη από το καθαρόαιμα κακό. Οι ηθοποιοί, πάντως, φαίνεται να το διασκεδάζουν, αν και δεν έχουν να δουλέψουν με τίποτα περισσότερο από καρικατούρες χαρακτήρων και αστείους διαλόγους. Ακόμη και στοιχεία, όπως η πολεμική εμπειρία των πρωταγωνιστών, η έγκυος σύζυγος και η σχέση του Γκόσλινγκ με τη Στόουν, που παίζει την ερωμένη του Κόεν / Πεν, περνούν επιφανειακά, χωρίς έστω και λίγο βάθος που θα έδινε περισσότερο ενδιαφέρον στους ήρωες.
Από την πλευρά του, ο Φλάισερ επέλεξε να δείξει βία και πιστολίδι, προφανώς πιστεύοντας ότι θα πλησιάσει έτσι τις μαφιόζικες ταινίες του Σκορσέζε. Μα του κάκου. Η ταινία έχει μια φροντισμένη παραγωγή στα σκηνικά και τα κοστούμια, όμως, στο γενικό κλίμα απομίμησης που επικρατεί, χάνουν κι αυτά πόντους αυθεντικότητας. Τον περασμένο Αύγουστο, μετά το μακελειό στο σινεμά του Κολοράντο, οι «Διώκτες του Εγκλήματος» πήραν αναβολή και μια σκηνή που έδειχνε τα παλικάρια του Κόεν να πυροβολούν το κοινό σε μια κινηματογραφική αίθουσα, αποσύρθηκε – μαζί και το trailer που την περιλάμβανε – και ξαναγυρίστηκε. Κανονικά θα έπρεπε να αποσυρθεί και να ξαναγυριστεί όλη η ταινία.