του Ηλία Φραγκούλη

Στην παράδοση των κινηματογραφικών μεταφορών από Young Adult αναγνώσματα, οι «Άγγελοι» αποτελούν το πρώτο μέρος μιας saga έξι βιβλίων με την υπογραφή της Λόρεν Κέιτ. Εδώ δεν έχουμε βαμπίρ και λυκανθρώπους αλλά δεσμούς του γήινου είδους με… έκπτωτους αγγέλους, άρα και κάτι πιο «αγνό» σε διδάγματα, αγκαζέ με αφόρητες δόσεις εφηβικού ρομαντισμού που κυρίως απευθύνεται στο θηλυκό γένος.

Πριν ξεκινήσει η ιστορία, ένα μάλλον βαρετό (στο πνεύμα ολόκληρου του φιλμ, δηλαδή…) voice-over μας εξηγεί πώς κάποιοι άγγελοι «έπεσαν» στη Γη, αφήνοντας την ηρωίδα μας να περιφέρεται σε ένα ρημαγμένο αν και επιβλητικό κτήριο (της Βουδαπέστης, λόγω χαμηλότερου κόστους γυρισμάτων), δίχως να λαμβάνουμε ποτέ ιδιαίτερες εξηγήσεις περί των flashback της (με κάτι αόριστα καταστροφικό και δραματικό που… μάλλον προκάλεσε) ή περισσότερο ακριβείς πληροφορίες γύρω από πράγματα που φαντασιώνει (βασικά ολίγα εφέ σκουρόχρωμου και απειλητικού καπνού αγνώστου προελεύσεως). Από τη στιγμή που θα πέσει στην αντίληψή της ο Ντάνιελ, το παρελθόν θα αρχίσει να της «φλασάρει» επίμονα αναμνήσεις (;) από μια αρκετά παλαιότερη εποχή, αφήνοντας υπόνοιες για γνωριμία σε μια… άλλη ζωή!

Στην πλοκή θα προστεθεί και ο αντίζηλος για την καρδιά της Λουσίντα, ο Καμ, που ενδεχομένως να είναι κι αυτός ένας έκπτωτος άγγελος, κάτι που μπορεί να ανακαλύψει κανείς αν δεν… κλείσουν τα μάτια του κι αρχίσει να βλέπει δικά του όνειρα, τα οποία διακόπτουν ολίγες πιο «φασαριόζικες» σεκάνς που προσθέτουν ζητήματα υπόγειας σύγκρουσης Παραδείσου και Κόλασης επί της Γης τούτης. Μπορεί η αγάπη να νικήσει τα πάντα (προσθέστε ρομαντικό αναφώνημα στο τέλος);

Θα μπορούσε να είναι αστείο ή campy, όμως το «Άγγελοι» δεν πετυχαίνει ούτε σ’ αυτό, με τον Σκοτ Χικς (ο κάποτε πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης του «Shine, O Σολίστας») να έχει βάλει τα πάντα στον αυτόματο πιλότο, αδυνατώντας να προσθέσει έστω λίγες εκλάμψεις χιούμορ ή meta σαρκαστικών σχολίων για να απομυθοποιήσει το όλο genre. Εδώ μιλάμε για εκτέλεση «παραγγελιάς» με αποτέλεσμα πλήρους αστοχίας, στο οποίο η νωχελικότητα έχει πλήξει κάθε τομέα της παραγωγής (καλύτερα να μην αναφερθώ καν στο μοντάζ…).

Η κορύφωση της ταινίας τοποθετεί στο προσκήνιο ακόμη πιο προφανή ζητήματα θεολογικής σύγκρουσης με δυνάμεις του Κακού, που αφήνουν υποσχέσεις για κάτι πιο έντονο σε δράση με το επερχόμενο (γιατί, διάβολε;) sequel. Ο τίτλος αυτού του δεύτερου βιβλίου; «Torment»! Εδώ μπορούμε να γελάσουμε όλοι μαζί (πόσω μάλλον εσείς, που δεν έχετε δει και τούτο το πρώτο φιλμ…).