του Παναγιώτη Μήτσικα

Με αρκετές αμφιβόλου ποιότητας ταινίας στο ενεργητικό του εδώ και περίπου 15 χρόνια, ο Αριέλ Γουινογκράδ φαίνεται πως βρήκε το mojo του, κινηματογραφώντας μία από τις πιο διάσημες ιστορίες τραπεζικής ληστείας στα χρονικά της Αργεντινής. Το «Κόλπο του Αιώνα» ακολουθεί το ομώνυμο περιστατικό στο υποκατάστημα της Banco Rio στο Σαν Ισίδρο, ένα από τα πιο εύρωστα προάστια του Μπουένος Άιρες, όταν μία ομάδα πέντε ληστών με επικεφαλής τον Φερνάντο Αραούχο θα καταφέρει να εισβάλει στο κτήριο, να κρατήσει περίπου είκοσι ομήρους και να ξεγλιστρήσει σαν καπνός κάτω από τη μύτη των εμβρόντητων αστυνομικών που είχαν περικυκλώσει κάθε σπιθαμή του περιρρέοντος χώρου. Τεράστια επιτυχία στην Αργεντινή (όπου, προφανώς, η ιστορία είναι πασίγνωστη και «χιλιοτραγουδισμένη»), η ταινία θα ήθελε να γίνει sleeper hit πατώντας πάνω στη so-hot-right now πεπατημένη των «έξυπνων» heist παραγωγών (βλέπε «La Casa De Papel»). Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίσσονται ακριβώς όπως θα ήθελε (πόσω μάλλον κι εμείς…).

Αν κάποιος ξεχωρίζει από το καστ του φιλμ, αυτός είναι σίγουρα ο Ντιέγκο Περέτι ως Φερνάντο Αραούχο. Αφού μας χαρίσει μία αρκετά (έως πολύ) γελοία εναρκτήρια σεκάνς όπου μας αποκαλύπτει την έμπνευσή του για την επικείμενη ληστεία, ο Φερνάντο δείχνει ένας αρκούντως ενδιαφέροντας χαρακτήρας, ένας «φιλόσοφος» της ζωής, πράος και διαρκώς σε αναζήτηση του πραγματικού του εαυτού. Αυτή η εικόνα του καθημερινού ανθρώπου, με ανησυχίες, που προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην, είναι το σημείο ταύτισης του θεατή σ’ ένα φιλμ το οποίο ούτως ή άλλως εξιδανικεύει τη σπείρα, κάτι που συνάδει και με το θυμικό του αργεντίνικου λαού απέναντι στην πολύκροτη αυτή ιστορία. Είναι κάτι που δουλεύει στο «Κόλπο του Αιώνα», παράλληλα και με κάποια προσοχή στο φιλμάρισμα που μας χαρίζει αξιομνημόνευτα στιγμιότυπα, όπως το αρχικό του Φερνάντο μπροστά στο video club (ας μιλήσουμε για νοσταλγία…) ή τις σκηνές με το βανάκι της συμμορίας στους δρόμους του Μπουένος Άιρες.

Παρά το casting και τα επιμέρους αισθητικά στοιχεία που δουλεύουν, όμως, η ταινία του Γουινογκράδ δεν καταφέρνει να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον κι αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον σκηνοθετικό ρυθμό και το μοντάζ. Θέλει πραγματικά μεγάλη προσπάθεια για να παρουσιάσεις ένα heist movie με δράση που παραπέμπει σε… επίσκεψη ηλικιωμένης σε τραπεζικό υποκατάστημα ώστε να εισπράξει τη σύνταξή της, αλλά αυτό πετυχαίνει το φιλμ! Μαζί με την απουσία οποιασδήποτε στοιχειώδους σύγκρουσης και τη γενικότερη ευκολία στην αποτύπωση του εγχειρήματος μετατρέπεται σε μία επώδυνη εμπειρία παρακολούθησης. Για παράδειγμα, η πρώτη (υποτυπώδης) σκηνή δράσης εμφανίζεται περί το 75ο λεπτό! Αυτό που μας μένει ως επίγευση, είναι μία άχρωμη, άοσμη καταγραφή των γεγονότων, λες κι ο σκηνοθέτης να έχει μείνει στο γεγονός πως πρόκειται για πραγματική ιστορία. Και… that’s all folks!