του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η ιστορία σε γενικές γραμμές είναι αυτή της σύντομης περίληψης. Μπορεί διαβάζοντάς τη να περιμένεις εντάσεις, εκρήξεις, φωνές. Είναι ακριβώς το αντίθετο! Όλη η δράση εξελίσσεται πολύ αργά, σε σημείο η διάρκεια της μιάμισης ώρας κάποιες στιγμές να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι είναι λιγότερο αποτελεσματική. Τρία πρόσωπα απομονωμένα σε ένα μικρό σπίτι και στο ανοιχτό βουνίσιο τοπίο θα βγάλουν κάποια στιγμή μια ένταση υπόγεια αλλά ουσιαστική. Και χωρίς να φαντάζεσαι από την αρχή ποιος θα είναι αυτός που ελέγχει το παιχνίδι…

Η Λέα έχει σχέση με τον Άαρον για περίπου δύο χρόνια. Αυτή είναι Γαλλίδα, εκείνος Γερμανός. Εκείνη έχει έναν γιο, τον Τριστάν, που απέκτησε με τον Βρετανό πρώην άντρα της. Οι τρεις τους είναι μια χαλαρά δεμένη οικογένεια, χωρίς σταθερή βάση, χωρίς ακόμη σταθερή γλώσσα επικοινωνίας. Και οι τρεις μιλάνε, αλλάζοντας από τη μια στιγμή στην άλλη, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα αγγλικά. Η πρώτη εικόνα που έχουμε γι’ αυτούς είναι σε ένα τυπικό water park, σαν μια οποιαδήποτε οικογένεια. Ο μικρός Τριστάν δεν θα ακολουθήσει στη νεροτσουλήθρα τη μητέρα του και τον αγαπημένο της. Στη συνέχεια, οι τρεις τους θα πάνε σε ένα σπίτι στις «Τρεις Κορυφές», στους Δολομίτες. Ο Τριστάν ψάχνει ομοιότητες ανάμεσα στις τρεις κορυφές και στην οικογένεια. «Η μαμά, ο μπαμπάς και το παιδί». Βγάζει από την τσάντα του ένα κινητό που η μητέρα του δεν γνώριζε ότι έχει ο γιος της (και μιλά συχνά με τον πατέρα του). Αποκαλεί τον Άαρον «μπαμπά». Ηθελημένα ή του ξεφεύγει; Όλα αυτά ενώ ο Άαρον προσπαθεί να γίνει ο ιδανικός πατέρας.

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση εξελίσσεται με υπόκωφη οργή. Ο Άαρον θέλει να κάνει παιδί με τη Λέα, το δικό του παιδί, ενώ ο Τριστάν τον σαμποτάρει τρυπώνοντας στο κρεβάτι τους. Μαθαίνει να παίζει όργανο με τον «πατριό» του, αλλά του αφηγείται επινοημένες ιστορίες για ένα τέρας που θα μπορούσε να είναι ο Άαρον. Σε μια εκδρομή του Άαρον με τον Τριστάν στο βουνό θα ξεδιπλωθεί η τελική πράξη, κάπως απροσδόκητα, σαν να αλλάζει ξαφνικά η κατεύθυνση της ταινίας με μια απότομη στροφή.

Τόσο το πρώτο μέρος, αυτό της ανάπτυξης της οικογενειακής ή «οικογενειακής» σχέσης, όσο και το δεύτερο, αυτό που πλησιάζει πολύ κοντά στο θρίλερ επιβίωσης (ή εκδίκησης;), είναι στημένα με ψυχρά εκτελεσμένη οργάνωση. Νομίζω ότι θα ήθελα πολύ να δω πώς θα γύριζε ένα καθαρόαιμο θρίλερ ο Τσάμπαϊλ. Ίσως, όμως, εδώ η αλλαγή κατεύθυνσης να κάνει την ταινία να μοιάζει και με δράμα και με θρίλερ, χωρίς το πρώτο και το δεύτερο μισό να ενώνονται ομαλά. Ευτυχώς ο σκηνοθέτης έχει ένα πολύ καλό καστ στη διάθεσή του, τον Αλεξάντερ Φέλινγκ, με τον οποίο είχε ξαναδουλέψει στο ντεμπούτο του, και τον Άριαν Μοντγκόμερι, που παίζει τον Τριστάν με μια αινιγματική έλλειψη έκφρασης που δεν σε αφήνει να καταλάβεις τι σκέφτεται ή πώς πρόκειται να αντιδράσει στη συνέχεια. Πολύ μικρότερο ρόλο έχει η Μπερενίς Μπεζό, που θα μπορούσε να αναπτύξει το συναισθηματικό μέρος και την εμπλοκή του, αν το σενάριο της έδινε περισσότερο χρόνο και χώρο.