DRAGON BALL SUPER: SUPER HERO (2022)
(DORAGON BORU SUPA: SUPA HIRO)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τετσούρο Κοντάμα
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Μετά από τις απανωτές αποτυχίες της Red Ribbon Corp. να κατατροπώσει τους γνώριμούς μας (έστω για εκείνους που παρακολουθούσαν την τηλεοπτική σειρά του «Dragon Ball Z») ήρωες Γκόκου, Βετζέτα, Πίκολο και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, το νέο σχέδιο της μοχθηρής εταιρείας είναι η στρατολόγηση του γιου του Δρ. Γκέρο, Δρ. Χέντο, ο οποίος με τη σειρά του αποφασίζει να δημιουργήσει τα πιο πανίσχυρα ανδροειδή που έχει δει ποτέ τούτη η animated saga.
Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια μετά τη γέννηση του δημοφιλούς franchise από τον Ακίρα Τοριγιάμα, το 1984, το anime (προφανώς ξεκινώντας από manga) του «Dragon Ball» έχει πραγματικά γιγαντωθεί, μετρώντας τουλάχιστον πέντε διαφορετικές σειρές (291 επεισόδια!), είκοσι μία (21!) ταινίες και πάνω από σαράντα βιντεοπαιχνίδια. Όπως γίνεται εύλογα αντιληπτό, λοιπόν, υπάρχει ένα δυσθεώρητο canon που ακολουθεί τον κόσμο του franchise, μα εννοείται πως κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζητήσει από τον θεατή να έχει παρακολουθήσει κάθε storyline το οποίο έχει εμφανιστεί σε μικρή ή μεγάλη οθόνη, ώστε να δει (και) το «Dragon Ball Super: Super Hero» (ναι, υπάρχουν δύο «super» στον τίτλο) στο σινεμά. Η αλήθεια είναι πως ακόμα κι αν έχετε μία σχετικά επιδερμική σχέση με τούτο το universe, το ανηλεές fan service της ταινίας θα σας δώσει το απαραίτητο καύσιμο για να γαντζωθείτε απ’ αυτήν, όσο κι αν αυτή η νέα περιπέτεια δεν κρύβει τα προβληματάκια της…
Το φιλμ ξεκινά με μια μικρή αναδρομή στα τεκταινόμενα του παρελθόντος, που λειτουργεί θαυμάσια και για το «μπασταρδεμένο» νουάρ φίλτρο της, αλλά και γιατί ακόμα και σε πάλαι ποτέ fans του anime, τα πρόσωπα που εμφανίζονται για ελάχιστα δευτερόλεπτα θυμίζουν κλασικές μορφές όπως τα Ανδροειδή 17 και 21, τον Σελ, αλλά και το απόλυτο fan favourite Φρίζα. Σύντομα, θ’ ακολουθήσει μία ανελέητη κλωτσοπατινάδα αλά «Dragon Ball», έχοντας μια σημαντική καινοτομία που σίγουρα θα ξενίσει τον θεατή (στην αρχή). Το 3D CGI μοιάζει μάλλον awkward και θυμίζει αρκετά αισθητική βιντεοπαιχνιδιού, αλλά συνηθίζεται στη συνέχεια.
Το σίγουρο είναι πως, όσο περνά η ώρα, οι hardcore fans του franchise θα πορώνονται ολοένα και περισσότερο, μιας και η πλοκή ασχολείται με τον αγαπημένο χαρακτήρα του Πίκολο και τις προσπάθειές του να μαζέψει την παλιά ομάδα πίσω στις επάλξεις (ευπρόσδεκτο, αντί του συνηθισμένου focus στον Γκόκου), ενώ βλέπουμε και αρκετά fusions (δύο ήρωες να ενώνονται σε έναν), κάτι που κλασικά ενέχει έναν κάποιο wow factor. Καθόλου ήσσονος σημασίας και το γεγονός πως είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε μία νέα εκδοχή του Σελ, μετά το original story arc του ήρωα, πολλά χρόνια πίσω.
Φυσικά, μιλάμε για ένα φιλμ κατασκευασμένο προς τέρψιν των απανταχού οπαδών του «Dragon Ball», όμως, από την άλλη, σ’ ένα τόσο «μπουκωμένο» franchise, πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν; Το «Dragon Ball Super: Super Hero», σε τελική ανάλυση, πετυχαίνει το σκοπό του, να είναι έστω φαντασμαγορικό.
