του Ηλία Φραγκούλη

Είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους αυτό το φιλμ τολμά και διανέμεται εκτός γαλλικών συνόρων. Αν και προδίδει από νωρίς τη ροπή του προς την καθαρά λαϊκή (και όχι ακριβώς… γουστόζικη) κωμωδία, το «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Γάλλοι» μετατρέπεται σταδιακά σε ένα εξάμβλωμα τοπικιστικής ηθογραφίας, που νομίζει πως μπορεί να κοπιάρει το «Borat», ρίχνοντας και μια δόση τρομοκρατικής υποπλοκής από «Δικτάτορα», αμφότερες επιτυχίες του Σάσα Μπάρον Κοέν, τον οποίο δεν αγγίζουν ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι μαζί οι δύο πρωταγωνιστές τούτης της μπαλαφάρας.

Παραδόξως, όλα τα non politically correct «καρφιά» της ανατρεπτικής σάτιρας του Βρετανού κωμικού που σε ξεκαρδίζουν στο πιο πρόστυχο volume χιούμορ που ανέχτηκε ποτέ ο μέσος θεατής, εδώ χάνουν την τολμηρότητά τους και γίνονται στερεότυπα προσβολής, τα οποία στοχεύουν στις «συνήθεις ύποπτες» κατηγορίες ανθρώπων – κοινωνικές ομάδες. Έτσι, η ξενοφοβία, η ομοφοβία και ο μισογυνισμός σού κλείνουν το μάτι και σε φορτώνουν ενοχές ακόμη κι αν αντιδράσεις με ένα χλιαρό μειδίαμα. Όσο για το στοιχείο του σεξισμού, στη δεκαετία του ’70, αν μη τι άλλο, έβλεπες και μια ρώγα!

Εντύπωση, πάντως, μου έκανε η υπερβολική εμμονή σε τουριστικά πλάνα της Γαλλίας και κυρίως της Πόλης του Φωτός. Λες και αυτή η ταινία γυρίστηκε πρωτίστως για τους ντόπιους επαρχιώτες που, όπως σε περασμένες δεκαετίες όπου η μετακίνηση ακόμη και στο εσωτερικό μιας χώρας θεωρούνταν πολυτέλεια των λίγων, έτσι και σήμερα δε διανοούνται να κάνουν έστω και ένα τέτοιο ταξίδι πραγματικότητα. Ακόμη και αυτή η σκέψη σε κάνει να αντιληφθείς το πόσο οπισθοδρομικό είναι τούτο το φιλμ. Αν όχι και ολόκληρη η εποχή της «ενωμένης» Ευρώπης την οποία βιώνουμε…