του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η «Diana», όπως τη σκηνοθέτησε ο Όλιβερ Χιρσμπίγκελ, έχει χάσει δύο ευκαιρίες: Να είναι ένα σοβαρό δράμα για το πώς επηρεάζεται από τη διαρκή έκθεση η σύνθετη ζωή μιας διάσημης γυναίκας ή, σε εντελώς αντίθετο τόνο, να γίνει μια ένοχη απόλαυση camp κουτσομπολιού, τύπου «Lifestyles of the Rich and Famous» με βασιλικό background. Η επιτυχία τής προ δεκαετίας «Πτώσης» μοιάζει μακρινό παρελθόν (ή ευτυχής σύμπτωση) για τον Γερμανό σκηνοθέτη, αφού ο Χιρσμπίγκελ στη συνέχεια σκηνοθέτησε την ανούσια «Εισβολή» και τώρα τη «Diana» που ξεπερνά τα όρια της υπομονής του θεατή.

Κακογραμμένη (το σενάριο του Στίβεν Τζέφρις θα έπρεπε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγήν) και απλοϊκή πέρα από κάθε φαντασία, η ταινία αφαιρεί το όποιο στοιχείο πολυπλοκότητας από την προσωπικότητα της Νταϊάνα, κάνοντάς τη να φαίνεται ερωτοχτυπημένη έφηβη, που φέρεται σαν Κατίνα και έχει φιλανθρωπική δράση επειδή θέλει «παγκόσμια ειρήνη», σαν κάποιες άλλες εστεμμένες, αυτές των καλλιστείων. Η κόντρα με το παλάτι, το διαζύγιο με τον Κάρολο, η εγκατάλειψη της πιθανότητας να γίνει βασίλισσα, η σχέση με τα παιδιά της, περνούν ξώφαλτσα, σαν περιφερειακά γεγονότα σε έναν έρωτα για τον οποίο γνωρίζαμε πολύ λίγα πράγματα. Όχι, πάντως, ότι μάθαμε και πολύ περισσότερα από την κινηματογραφική «Diana».

Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι το ειδύλλιο με τον Ντόντι Αλ Φαγιέντ ήταν απλώς μια κατασκευή τής Νταϊάνα, ένα απολύτως κατευθυνόμενο «δώρο» στους paparazzi, προκειμένου να προκαλέσει τη ζήλια στον αληθινό της έρωτα, τον Πακιστανό καρδιοχειρουργό Χασνάτ Καν. Επιστήμονας, απλός, με φτηνό αυτοκίνητο, που αγαπάει την jazz και το fast food, ο Καν γοητεύει την πριγκίπισσα με την αφοσίωσή του στην επιστήμη και την ανθρωπιά, σε σημείο που να την οδηγήσει να φοράει μελαχρινές περούκες για να τον συναντήσει κρυφά, να απολαύσει την πρώτη της βόλτα σε jazz club και να μάθει τα είδη αυτής της μουσικής (απορεί βέβαια κανείς σε ποια σπηλιά ζούσε και δεν ήξερε Χριστό μέχρι τότε). Αλλά και να πάθει κρίσεις ζήλειας, απόγνωσης και εξάρτησης από έναν άνθρωπο που δεν ήξερε πώς να χειριστεί την ξαφνική δημοσιότητα και τις επιφυλάξεις τής παραδοσιακής του οικογένειας και, τελικά, να αποχωρήσει από τη σχέση.

Οι διάλογοι του ζευγαριού μοιάζουν να έρχονται από το σενάριο τριτοκλασάτης σαπουνόπερας και αν το όνομα της Νταϊάνα δεν ήταν κράχτης, η ταινία πιθανότατα δε θα έφτανε ούτε στο… straight to DVD. Η Ναόμι Γουάτς, μια ηθοποιός μεγάλων ικανοτήτων και ατρόμητη μπροστά σε δύσκολους ρόλους (βλέπε «The Impossible»), εδώ δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία που της προκαλεί το αφελές σενάριο και η έλλειψη κατεύθυνσης. Το κρεπαρισμένο με λακ μαλλί και το επιτυχημένο χαρακτηριστικό βάδισμα της Νταϊάνα (ειδικά στα πλάνα που τη βλέπουμε από την πλάτη) δεν αρκούν για να χτιστεί χαρακτήρας και το βλέμμα τής Γουάτς δείχνει ότι το αντιλαμβάνεται.