του Ηλία Φραγκούλη

Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Μάθιου Μπάρνεϊ, Μάρκο Μπραμπίλα, Λάρι Κλαρκ, Γκασπάρ Νοέ, Ρίτσαρντ Πρινς, Σαμ Τέιλορ-Γουντ. Επτά σκηνοθέτες, επτά αντίστοιχα φιλμάκια, μία η ουσία: συνουσία. Με το άλλοθι του art project, τούτη η σπονδυλωτή πρόκληση προς τη λογοκρισία και τα taboo απέναντι στον ερωτισμό όπως μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, στερείται της σοβαρότητας ενός εγχειρήματος όπως το πρόσφατο «Shortbus», αλλά παρουσιάζει ένα κάποιο πολιτισμικό ενδιαφέρον τμηματικά.

Κορυφαία στιγμή το κομμάτι του Κλαρκ, ένα ντοκιμαντερίστικο διαμάντι στο οποίο ο σκηνοθέτης περνά από casting κάμποσους νεαρούς, επίδοξους πρωταγωνιστές σε σκληρό πορνό. Κατόπιν, ο άρρεν νικητής του πρώτου ρόλου θα αναλάβει τα interviews των προτεινόμενων πορνοστάρ για ν’ αποφασίσει ποια θα είναι η παρτενέρ του, έως την «πανηγυρική» κατάληξη, μια σεκάνς κανονικού σεξ που δε διαφέρει σε τίποτε από αυτά που θα βλέπατε σε παραγωγή hardcore ταινίας!

Πέραν αυτών των 38 λεπτών απομυθοποίησης της εφηβικής λαγνείας με χιούμορ καυστικά ωμό, το υπόλοιπο φιλμ αποτελεί δοκιμασία όχι για τις αισθήσεις αλλά για την αισθητική σας, απ’ όπου η Αμπράμοβιτς φαντασιώνει με κέφι τα βαλκανικά σεξουαλικά έθιμα, ο Μπραμπίλα μοντάρει σαν αστραπή εικόνες… ερωτικής συνεύρεσης για να σε μπουκώσει ειρωνικά, ενώ οι υπόλοιποι δε συναντούν το στόχο παρά μόνο τη γελοιότητα (ο άδοξος αυνανισμός της Τέιλορ-Γουντ) ή κάτι το αχαρακτήριστα αξιοπερίεργο (το industrial σεξ του Μπάρνεϊ). Το strobe light του Νοέ με ανάγκασε να εγκαταλείψω την αίθουσα. Όχι πως έχασα και κάτι που δε γνωρίζω πως… το κάνουν, δηλαδή!