της Βικτωρίας Μιχαήλ

Είδα evidence κι αισθάνθηκα «παρουσίες». Κηλίδες φαιάς ουσίας απ’ τα «Ταυτότητα» (δόκτωρ προσπαθεί αρμοδίως να ανασύρει την ακολουθία νουμεράδας μοβόρικων φόνων απ’ τον κλονισμένο νου τυπά υπό κράτηση απ’ τις Αρχές και η απόδραση του τελευταίου «ψηφίου» – κομματιού τού puzzle) και «Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης» (μπάτσος «παίζεται» από εντεταλμένον του Κακού επιζώντα ειδεχθούς ολέθρου). Γενετικό υλικό του «Blair Witch Project» (30- παρεάκι με οπτικοακουστικό εξοπλισμό πάει γυρεύοντας για επαφή με το επέκεινα σ’ ερημιά με αποτρόπαιο παρελθόν). Θροΐσματα του «Παγιδευμένη Ψυχή» (ειδικοί και μη τα βάζουν με κληροδοτημένον οικογενειακά Σατανά που ματοβάφει σπίτι μέσω θνητού αθύρματος). Ακόμη και τον εγκληματικά παραγωγικό genre νου τού… τελευταίου, Τζέιμς hot-μετά-το-«Μαχητές των Δρόμων 7» Γουάν, ως παραγωγό.

Όλοι προσπάθησαν να διώξουν τα μοχθηρά spirits. Αλλά ο Γουίλ Κάνον έχει εξαρχής φτιάξει αυτοβούλως θηλειά και την έχει περάσει στον λαιμό του (όπως ένας καημένος εδώ) στο δεύτερο μεγαλομηκάδικο σκιαχτικό «σκηνικό» του. Τι την πέφτει σε μας σ’ αυτό το τα ‘θελες-και-τα ‘παθες Ghostbusters φιλοδοξιών νεολαίας, πρώτα σε χάχα χούχα κι ύστερα σε survivor κατάσταση πανικού λόγω αποκρυφιστικού κλου (και στη σκιά παλαιότερου) χαμού, το όλο ψαγμένο ως on the scene ιατρικοαστυνομικής αναψηλάφησης whodunit horror μυστήριο, που πλέον… πληρώνει η Dimension Films των αφών Γουάινστιν;

Το αραχνιασμένο αλλότριο εκτόπλασμα φιλμομύθων που όλο σέρνεται και δεν αγνοείται. H séance ερμηνειών που κάνει κρα (ανά σημεία κυριολεκτικά, κορακοζώητα – έστω και CGI) ότι δεν πετυχαίνει, με πιο «να σε θάψω» τον ζεν πρεμιέ Μίλιγκαν στις κλαψιάρικες εξάρσεις του, την Μπέλο σε κάτι αλαφιάσματα και τον Γκρίλο στο σύνολο μπιμουβάδικό του. Το μη αφύσικων δυνάμεων métiers. Κυρίως: η ίντριγκα που στοιχειώνεται από το «Ouija: Πίνακας Πνευμάτων» στο issue τής αποκάλυψης ότι πρόσωπο – επαφή παραπλανά τους ενδιαφερόμενους ερευνώντες έχοντας απώτερες βλέψεις, προτού τα κάνει αόρατα αξιοθρήνητα πνευματιστικά η «και νεκρούς ανασταίνει» ανατροπή τού πανταχού παρόντος μεταμορφούμενου διάτανου – άνευ λόγου, αιτίας και σεναριακής πειθούς (εκτός αν ομνύεις στον Αζαζέλ τού «To Άγγιγμα του Κακού»), παρά μόνο για να βάλει πλάτη στις μαϊμουδιές που έχει κυοφορήσει (γκουχ) τόσην ώρα και να βγάλει γλώσσα (γκουχ γκουχ) στους διώκτες του ο δρων τρίβολος.

Παρά το ότι θα πεταχτεί ξαφνικά μπροστά σου & ξανακρυφτεί ακόμη και το «[REC]» (αυτό στη σοκ αισθητική του μόνο, στα – σχεδόν teaser εντύπωσης – απογοητευτικά φευγαλέα στιγμιότυπα αναδρομικής φανέρωσης του βίαιου modus operandi της… τύχης ενός εκάστου του team), διακρίνεις τα τεκμήρια αθωότητας: (το παραλίγο σωτήριο είναι ότι) ο ρυθμός συνεχώς κυνηγάει με αντοχή την πλοκή, ενώ το πρώτο μισό φτιάχνει λειτουργικά ατμόσφαιρες με τα ασπρόμαυρα μουλωχτά πλάνα CCTV mini καμεράτας δωματίων και σ’ έχει στην τσίτα με τακτά scares (αυτόβουλο ανοιγοκλείσιμο πόρτας, χορός μπαλαρίνας μουσικού κουτιού, φτεροκόπημα πουλιού εντός εστίας, φωτιά σε πίνακα, σύρσιμο και σπρώξιμο γκόμενας), προτού αρχίσουν να πέφτουν τα κορμιά. Αλλά η πιτσιρικαρία με χαβαλεδιάρικη μανία κι οι ορεξάτοι για σφάγια, βασικά, είναι που μπορεί να ενώσουν χέρια για το «Demonic». Ακόμη κι έτσι, πολύ μακριά απ’ το να σου πάρει τα μυαλά…