της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ρόουζ Τρεμέιν «Trespass», αυτή η δεύτερη απόπειρα μυθοπλασίας της λατρεμένης των ανά τον κόσμο φεστιβαλιστών και κριτικών σκηνοθέτιδος του περίφημου «Εγωιστή Γίγαντα» και του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ «The Arbor» δανείζεται τον τίτλο της από το ποίημα του Τεντ Χιουζ. Και καλά κάνει. Γιατί κρατά όλα όσα μετράνε κάτω από την επιφάνεια. Όπως ένας ήρεμος ποταμός μπορεί να κρύβει σκοτεινά, επικίνδυνα βάθη.

Εξάλλου, αυτή η ταινία είναι… γη. Χώμα και νερό, αέρας και φωτιά, σάρκα και αίμα. Χειροπιαστό, αποκαλυπτικό ντοκουμέντο, όχι μόνο της βρετανικής επαρχίας, αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης. Καθώς με αμετανόητο ρεαλισμό (η Γουίλσον έμαθε πραγματικά να κουρεύει πρόβατα!), εικόνες, σιωπές κι ένα τραγούδι (ερμηνευμένο καθηλωτικά από την Πι Τζέι Χάρβεϊ), πράγματα που αξίζουν πολλές περισσότερες από χίλιες λέξεις, η Μπάρναρντ ψηλαφεί τη στοιχειωμένη σχέση ανάμεσα σε έναν αδελφό και μια αδελφή, που αργά και βασανιστικά συνειδητοποιούν πως βίωσαν διαφορετικά τον πατέρα τους, αλλά πόνεσαν (και πονούν ακόμα) το ίδιο. Δύο αδέλφια που συγκρούονται ενώ πασχίζουν για την επίτευξη του ίδιου ακριβώς στόχου: να σώσουν ο ένας τον άλλο και να εκπληρωθούν. Δύο άνθρωποι που αγωνίζονται να μηδενίσουν το παρελθόν και να αρχίσουν ξανά.

Απλοί και αφτιασίδωτοι, αντιμαχόμενοι «πεζά», καθημερινά προβλήματα, σου είναι οικείοι. Αβίαστα. Και γίνονται δικοί σου άνθρωποι, έτσι όπως σ’ αφήνουν να αποκωδικοποιήσεις τα όσα μένουν ανείπωτα και ανέκφραστα, αλλά τα νιώθεις εκεί, απτά σχεδόν, παλλόμενα στο μαζοχιστικό πείσμα της Άλις / Ρουθ, την υπόκωφη οργή του Τζο / Μαρκ και την εκκωφαντική σιωπή του πατέρα Ρίτσαρντ / Σον που στέκει ακόμα ανάμεσά τους, σαν φάντασμα και επώδυνη μνήμη.

Σαν αρχαία – κι όμως διαχρονική – τραγωδία, με κάθε άλλο παρά βασιλιάδες, πρίγκιπες ή άμοιρες κόρες, αυτός ο «Σκοτεινός Ποταμός» μπορεί, άμα σε πιάσει, να σε παρασύρει αμαχητί στα αινιγματικά του βάθη. Ο «Εγωιστής Γίγαντας» που προηγήθηκε στη φιλμογραφία της δημιουργού του, όμως, τον χρίζει κατώτερο των προσδοκιών, όπως το επιτηδευμένο, εκβιαστικό και αταίριαστα ηχηρό φινάλε, που χάνεται γρήγορα στη λήθη και δεν προκύπτει αντάξιο όλων όσων έχουν αθόρυβα αλλά διαπεραστικά προηγηθεί.