του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι, μετά το «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε», ήταν απλά θέμα χρόνου μέχρι να επισκεφθούμε κινηματογραφικά ακόμη μία μεριά του pulp λογοτεχνικού σύμπαντος της Τζίλιαν Φλιν. Βέβαια, δεν είναι κάθε μέρα τού… Ντέιβιντ Φίντσερ και η απουσία τής δημιουργικής ματιάς τού σκηνοθέτη γίνεται αισθητή σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του «Σκοτεινού Τόπου», ο οποίος πασχίζει να συνδυάσει μια μοντέρνα νουάρ ατμόσφαιρα και τις αναγκαστικά συνεχείς ανατροπές τής πλοκής με πλήθος (έστω στο χαρτί) μη πολιτικά ορθών θεματικών (σατανισμό, παιδική κακοποίηση, σκιώδεις cult οργανώσεις, ηρωοποίηση των θυμάτων μανιακών δολοφονιών) και μία αντισυμβατική, στα όρια του αντιπαθητικού, ηρωίδα για να οδηγηθεί, τελικά, σε ένα μη συνεκτικό και απογοητευτικό σύνολο.

Και αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στη μονοδιάστατη λογοτεχνική πρώτη ύλη, αν και ο αυθεντικός «Σκοτεινός Τόπος» δεν είναι από τη φύση του κάτι παραπάνω από ένα τυπικά αγωνιώδες ανάγνωσμα. Ούτε μπορεί κανείς να προσάψει στη Λίμπι τής Σαρλίζ Θέρον απάθεια ή μηδαμινό ενδιαφέρον χαρακτήρα, ίσα-ίσα ο αντικοινωνικός και όχι ακριβώς προσιτός χαρακτήρας της προσδίδει μια απρόσμενη φρεσκάδα στο κατά τα άλλα συμβατικά «αστυνομικό» φιλμ. Αντιθέτως, το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην άπειρη ματιά του Ζιλ Πακέ-Μπρενέ και στην αδυναμία του να ενορχηστρώσει τις παράλληλες χρονικές αφηγήσεις, να αποτυπώσει τις αιχμηρές λεπτομέρειες και, στην ουσία, να αναδείξει τις σκοτεινές γωνιές αυτού του… τόπου, εμμένοντας απλά σε μια επιφανειακή παρατήρηση.

Και είναι κρίμα που ενώ πολλά πράγματα υπονοούνται, τελικά περιορίζονται σε μια ανώδυνη εξέταση, που μοιάζει να υποτιμά τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το αντικείμενο της «Λέσχης των Δολοφόνων» δεν προκύπτει ποτέ ως κάτι παραπάνω από μια απλά παραξενιά (με τον ρόλο τού Νίκολας Χολτ να παραμένει από την αρχή μέχρι το τέλος το βοήθημα για την εξέλιξη της υπόθεσης), το υπονοούμενο της παιδικής εκμετάλλευσης δεν εξετάζεται περισσότερο από μια ειδεχθή πράξη που προκαλεί αντιδράσεις στην πλοκή, ο σατανισμός καταλήγει μια… «εξωτική» προσθήκη στον ήδη βεβαρημένο αφηγηματικό καμβά τής ιστορίας, ενώ μια εφηβική εγκυμοσύνη αποτελεί και το μοναδικό χαρακτηριστικό περιγραφής ενός ολόκληρου χαρακτήρα.

Τα πάντα θα μπορούσαν, όμως, να αγνοηθούν (ή έστω να φανούν πιο ανώδυνα) αν υπήρχε ρυθμός στην πλοκή και αστυνομικό δαιμόνιο, ή έστω μια στοιχειώδης αίσθηση αγωνίας. Ο Πακέ-Μπρενέ ακολουθεί με διαδικαστική ασφάλεια την ανάπτυξη της ιστορίας, αγνοεί στοιχειώδεις κανόνες δημιουργίας του σασπένς, περισσότερο ανακόπτει παρά ενδυναμώνει την αφήγησή του με την παράλληλη χρονική αφήγηση και, τελικά, παραδίδει ένα θρίλερ που όχι μόνο χάνει τον ρυθμό του προς το τέλος αλλά φλερτάρει και με την υποτονικότητα. Φυσικά, η Φλιν δεν είναι άμοιρη ευθυνών σε αυτό, καθώς η λύση τού μυστηρίου είναι άτσαλη και λαμβάνει υπόψη πληροφορίες που εμφανίζονται αρκετά αργά στην παράθεση των στοιχείων – κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί και κλεψιά. Εδώ, λοιπόν, αποδεικνύεται κυρίως η έλλειψη της ευφυΐας ενός Φίντσερ ή έστω η διάθεση μιας σκωπτικής ανάγνωσης ολόκληρης της ιστορίας, που θα μπορούσε να αναδείξει τις pulp καταβολές της και να μετατρέψει το φιλμ σε πραγματική απόλαυση. Ο «Σκοτεινός Τόπος», όμως, δεν είναι μια τέτοια ταινία.