της Βαρβάρας Κοντονή

Αφελής κωμωδία τηλεοπτικών προδιαγραφών, η νέα ταινία του Ρικάρντο Μιλάνι αποτελεί την απάντηση στην ερώτηση «Υπάρχει καλό σινεμά για εμάς που έχουμε ξεμείνει αυγουστιάτικα στην Αθήνα;». Όχι, φυσικά και δεν υπάρχει, ιδιαίτερα από τη στιγμή που τούτο εδώ εμπίπτει στην κατηγορία «ιταλική κωμωδία», που μαζί με τις ανάλογες γαλλικές και ισπανικές τους είδους ολοκληρώνουν (όλο και πιο συχνά) κάθε χρονιά με «τεράστια επιτυχία» την τουρνέ τους στα ελληνικά σινεμά ως το τρίπτυχο της κινηματογραφικής φρικαλεότητας. Εύγε!

Ο Τζοβάνι (Αλμπανέζε) είναι ένας πραγματικός πολίτης της Ευρώπης, διαθέτει όραμα και μεγάλη πίστη στο οικοδόμημα της Ε.Ε. και πως δεν θα μπορούσε, άλλωστε, από τη στιγμή που συμβάλλει στα think tanks της με στόχο την ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας εκείνων των πολιτών τής Γηραιάς Ηπείρου οι οποίοι βρίσκονται συνήθως στο περιθώριο. Βέβαια, επειδή τις περισσότερες φορές η θεωρία απέχει παρασάγγας από την πράξη, ο Τζοβάνι θα δει τις ιδέες του να δοκιμάζονται όταν η δεκατριάχρονη κόρη του, Ανιέζε (Μασέλι), του ανακοινώσει τη σχέση της με τον επίσης δεκατριάχρονο Αλέσιο (Μπιάνκι), έναν πιτσιρικά με σκουλαρίκια και τατουάζ, ο οποίος ζει μαζί με τη σκληροτράχηλη μητέρα του, Μόνικα (Κορτελέζι), σε ένα φτωχικό προάστιο της Ρώμης. Ο Τζοβάνι τώρα θα πρέπει να αποδείξει έμπρακτα κατά πόσο στηρίζει τα όσα έχει κατά καιρούς διακηρύξει στις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές των Βρυξελλών, περί κοινωνικής συνένωσης και γεφύρωσης του ταξικού χάσματος, την ίδια στιγμή που θα γνωρίσει μια και καλή την άλλη πλευρά της μη προνομιούχας Ιταλίας.

Είναι λίγο θλιβερό το πόσο μοιάζει να έχει αλλάξει η έννοια της κωμωδίας, διότι αν υπάρξει ένας άνθρωπος που θα γελάσει με αυτό εδώ το πράμα, τότε… η ανθρωπότητα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Έστω ότι βάζω στην άκρη το στερεοτυπικό του θέματος «προνομιούχος άνδρας και φτωχή γυναίκα γεφυρώνουν τις διαφορές των κοινωνικών τους τάξεων μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλο» (ένα εμετοστόπ κάποιος;). Δεν γίνεται, όμως, να παραβλέψει κανείς το πόσο τραγικά γραμμένο είναι το σενάριο ή το πόσο κακή είναι η εκτέλεση σκηνοθετικά, σε βαθμό που είναι λες και παρακολουθείς εκτενές ταξιδιωτικό σποτάκι της Ε.Ε. για τη θετική πλευρά του «Μένουμε Ευρώπη» σε σενάριο – σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Όταν μια ολόκληρη ταινία στήνεται γύρω από μια σχηματική αρχική ιδέα, τότε τα αποτελέσματα που προκύπτουν είναι επιπέδου… «Δεν θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ!». Εν προκειμένω, η όποια μικρή διάθεση για έμμεση κριτική όλων εκείνων των κοστουμαρισμένων που αποφασίζουν για την πορεία της Ένωσης πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς να έχουν έρθει ποτέ πραγματικά σε επαφή με την αληθινή ζωή των δρόμων, εξαντλείται με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα στυλ χοντροκομμένου καλαμπουριού που στο αποκορύφωμά του αντλεί γέλιο (;) από έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα της ταινίας ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή επειδή πριν από μερικά χρόνια επιχείρησε να αφαιρέσει τη…σπλήνα κάποιου. Πάρα πολύ αστείο (#not).

Γενικά η αναμενόμενη αντιμετώπιση του φιλμ του Μιλάνι από εκείνους που θα αποφασίσουν να το δουν (γιατί;) θα είναι ένα μεγάλο #wtf, γεγονός που προκύπτει και από το awkward παίξιμο των δυο πρωταγωνιστών, που ανά στιγμές μόνο ίσως σου γίνονται κάπως συμπαθείς. Κατά τα άλλα, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες – από τα παιδιά και την πρώην σύζυγο του πρωταγωνιστή, η οποία καλλιεργεί λεβάντα σε κάτι χωράφια στη Γαλλία (…), μέχρι κάτι άκυρες δίδυμες κλέφτρες και τον φυλακόβιο κομμωτή πρώην σύζυγο της Μόνικα (…) – μοιάζουν λες και είναι γραμμένοι υπό μόνιμη επήρεια ναρκωτικών (ενδεχομένως και μιας γερής τζούρας σάπιας ευρωπαϊκίλας), καθώς ποτέ κανείς τους δεν λογοδοτεί για τις πράξεις του, οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν υπακούν σε καμία ρεαλιστική συνθήκη. Αν ο σκηνοθέτης είχε διάθεση για μια σύγχρονη ταινία που θα πραγματεύεται με τρόπο χιουμοριστικό τις τεράστιες διαφορές που εξακολουθούν να ταλανίζουν τις κοινωνίες των κρατών μελών της «Ένωσης» (χα!), αυτό δεν φαίνεται πουθενά πέραν τουλάχιστον από τις αντιθετικές εικόνες των κτηρίων και των ανθρώπων με τις οποίες «μπουκώνει» τα πλάνα του ο Μιλάνι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταστήσει σαφές ένα μήνυμα πιο παρωχημένο και από τα δέκα τατουάζ ανά άτομο, έτσι για να τονιστεί ακόμη περισσότερο η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στους κατοίκους του πλούσιου κέντρου και των κακόμοιρων των πέριξ. Είναι που ο Μιλάνι δεν έχει βρεθεί σε ελληνική παραλία το καλοκαίρι, γι’ αυτό.