COLLATERAL (2004)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάικλ Μαν
- ΚΑΣΤ: Τομ Κρουζ, Τζέιμι Φοξ, Τζέιντα Πίνκετ Σμιθ, Μαρκ Ράφαλο, Πίτερ Μπεργκ, Μπρους ΜακΓκιλ, Χαβιέρ Μπαρδέμ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 120'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP
Οδηγός TAXI καταλήγει «όμηρος» ενός hitman που πρέπει να εκτελέσει μερικούς στόχους μέσα σε μια νύχτα στο Λος Άντζελες.
Υπάρχουν πολλοί που αντιλαμβάνονται το σινεμά του Μάικλ Μαν ως μορφή θρησκείας. Ξέρετε, από εκείνες που βασίζονται στη θεωρία ενός «άσπιλου» δημιουργού με όραμα και κατάθεση ψυχής απόλυτα προσωπική… Αλλά, βρε μάνα μου, όχι και με κάθε ταινία, πια, πως να το κάνουμε; Και, δυστυχώς, αυτή η φορά είναι η χειρότερή του εδώ και πολύ καιρό! Στο «Collateral», τα πάντα είναι προσχεδιασμένα με βάση ότι έχουμε συνηθίσει από τον Μαν: αντρίκιες σχέσεις με κάποια δισυπόστατη έννοια (ειδικά όταν το καλό πλησιάζει τόσο κοντά τη γοητευτική δύναμη του κακού), νυχτερινές λήψεις πόλης να τις πιείς στο ποτήρι και μια μελλοθάνατη υπόγεια δύναμη που ξέρεις πως θα επέλθει με το ξημέρωμα…
Η αρχική ιδέα είναι ωραία: ένας πληρωμένος εκτελεστής «αγκαζάρει» οδηγό TAXI στο Λος Άντζελες για μια ολόκληρη βραδιά, με σκοπό να επισκεφτεί ορισμένες διευθύνσεις και να κάνει τη δουλειά του, ενώ ο «ταρίφας» θα περιμένει έξω ανυποψίαστος. Στο πρώτο χτύπημα, όμως, του σκάει του ανθρώπου το πτώμα στην οροφή του αμαξιού και προσπαθεί να βρει τρόπο να ξεφύγει, καθώς οι ώρες περνούν και στην πόλη αλλά και εντός της αιθούσης. Ε, αυτό το τελευταίο είναι που δεν περνά και τόσο εύκολα, καθώς η αρχική ιδέα φθίνει σεναριακά και σταδιακά δείχνει ολοφάνερα το αγρίως προσχηματικό της υπόθεσης. Όταν, δε, στο τελευταίο ημίωρο, προστίθεται και το στοιχείο της θριλερικής δράσης με καταδιώξεις και καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά, χάνεται κάθε ίχνος σοβαρότητας.
Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, το έργο θα έμοιαζε απλά με κακό ανέκδοτο. Είναι η ικανότητα του Μαν, όμως, το κυρίως συστατικό που σώζει στοιχειωδώς το εγχείρημα, δίπλα στην εξαιρετική φωτογραφία (τα digital πλάνα της κάμερας είναι αλλόκοτα όμορφα) και σε περιορισμένης διάρκειας ζωής ζουμερούς δεύτερους ρόλους. Ο Τζέιμι Φοξ είναι αρκετός ως φρικαρισμένος ταξιτζής, σε αντίθεση με την υποκριτικά μονοκόμματη ψυχρότητα του Τομ Κρουζ, ο οποίος μπορεί να είναι χαρισματικός και star, αλλά εδώ… η γκρίζα χρωμοβαφή είναι εκείνη που κλέβει την παράσταση! Το τι ανταύγεια «ωριμότητας» έχουν να δουν τα μάτια σας μετά από αυτή την ταινία…
