του Ηλία Φραγκούλη

Θυμάμαι ένα τραγούδι στα 80’s που έλεγε πως το μέλλον είναι τόσο φωτεινό, που θα χρειαστεί να φορέσεις γυαλιά ηλίου. Δεν μιλάμε για την περίπτωση του χαρακτήρα του Γουίλιαμ, ενός κυβερνητικού πράκτορα με ενόραση και ικανότητες να διαβάζει τη σκέψη. Στη μακρινή Σαγκάη, θα κληθεί ν’ ανακαλύψει ποιος υπάλληλος μεγάλης εταιρείας προμηθεύει παράνομα στην αγορά «άδειες εξόδου» με προορισμό μέρη που ονειρεύτηκες να ταξιδέψεις ή να διαφύγεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Όλα αυτά υπό τη σκιά του Κώδικα 46, ενός νόμου που θεωρεί εγκληματική τη σεξουαλική σχέση και οποιοδήποτε άλλο δεσμό ανάμεσα σε γονιδιακά συμβατούς ανθρώπους, αποτέλεσμα της εκτός ελέγχου κλωνοποίησης στην οποία υφίστατο το ανθρώπινο είδος για χρόνια. Ναι, το μέλλον έχει καταντήσει μαύρο κι άραχνο, πόσω μάλλον για τον Γουίλιαμ, ο οποίος ερωτεύεται την ένοχη Μαρία, περνά μαζί της μια νύχτα παθιασμένου σεξ και… εγκληματεί, καθώς τα γονίδιά τους ταιριάζουν 50/50.

Απροσδόκητος και αλλοπρόσαλλος στις επιλογές του, θεματικά και αισθητικά, ο Μάικλ Γουίντερμποτομ υπογράφει αυτή τη φορά ένα δοκίμιο κοινωνιολογικής επιστημονικής φαντασίας, με αναμασήματα από πλήθος πηγών. Είναι εύκολο να περάσει από το μυαλό το «Gattaca» (χωρίς την εμμονή στο στιλιζάρισμα εκείνου), κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες από το γενικά αποτυχημένο «Μέχρι το Τέλος του Κόσμου» του Βιμ Βέντερς και, φυσικά, το πρότυπο αναφοράς, το «Blade Runner» (από το διαμέρισμα της Μαρία, μέχρι την πολιτισμική εικόνα μιας σύγχρονης Βαβέλ που μιλά σπασμένα multilingual). Το ταλέντο ο Γουίντερμποτομ το έχει και μας το έχει αποδείξει πλείστες όσες φορές. Εδώ, όμως, δεν μπορούν να «δέσουν» τα υλικά, το πρωταγωνιστικό ζεύγος των Τιμ Ρόμπινς και Σαμάνθα Μόρτον δεν έχει καθόλου χημεία για να ενδιαφερθείς για το μοιραίο της ερωτικής του περιπέτειας, κι όταν το σενάριο τους βγάζει σε ένα no man’s land πιο εξωτικό και (πάλι) αταίριαστο με την υπόλοιπη ταινία, όλα κυλάνε βιαστικά προς ένα δράμα που δε σε αγγίζει. Κλινικά νεκρό το κλίμα και ουχί ελεγειακό. Κι ας έπαιζε και το «Warning Sign» των Coldplay στο τέλος, κομμάτι… πλερέζα από μόνο του! Ούτε καν αυτό δεν μου έφερε το ρίγος…