BRAVE (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μαρκ Άντριους, Μπρέντα Τσάπμαν, Στιβ Περσέλ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Η μικρή πριγκίπισσα Μέριντα αντιστέκεται στις παραδόσεις των σκοτσέζικων οικογενειών που παντρολογούν τα τέκνα τους και στρέφεται στα μάγια για ν’ αλλαξοπιστήσει τη μητέρα της, η οποία αποκτά, εντελώς ξαφνικά, γούνα αρκούδας! Όχι φορεμένη…
Με την εμφάνιση της Pixar και του «Toy Story» (1995), ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που δήλωσε τις επιφυλάξεις του ως προς το μέλλον του animation και το τέλος του κινούμενου σχεδίου. Ήμουν άδικος. Το studio και οι άνθρωποι που δούλεψαν για την Pixar όλα αυτά τα χρόνια ουδέποτε παρουσίασαν κορεσμό, ίχνη επανάληψης, στείρα έμπνευση και μέτριο αποτέλεσμα δημιουργίας. Αν κάποιο από αυτά τα παραπάνω αγγίζει λίγο τις δύο ταινίες των «Αυτοκινήτων», φταίνε μονάχα οι λιγότερο ενδιαφέροντες (από ποτέ!) χαρακτήρες των συγκεκριμένων φιλμ. Αυτό, όμως, ίσχυε μέχρι φέτος…
Υπάρχει μια μεγάλη και ειλικρινέστατη… βρισιά που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για την περίπτωση της «Brave»: είναι λες και η Pixar έπαθε… Disney! Με την κακή έννοια. Από το studio αυτό είχαμε καλομάθει να ξεπερνά τον εαυτό του με την κάθε επόμενη, πρωτότυπη ταινία του, μονάχα. Όχι να μας σερβίρει ένα στερεότυπο παραμυθιού, όπου η συνταγή της κακιάς μάγισσας συναντά τη «Μουλάν»… της Σκοτίας!
Η ευκολία της ιστορίας, το μηδαμινό ενδιαφέρον στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, η απουσία υποπλοκών και δευτερευόντων ρόλων, οι οποίοι συνήθως κλέβουν την παράσταση (τι να σου κάνουν τα ζαβολιάρικα και πειναλέα τρίδυμα που μεταμορφώνονται κι αυτά σε αρκουδάκια;), είναι στοιχεία που δίνουν το στίγμα ενός φιλμ το οποίο δεν έχει υπολογίσει αυτό που για την Pixar αποτελούσε το «χρυσό αυγό» της επιτυχίας και του αλάνθαστου κανόνα: η «Brave» δεν είναι μια ταινία για όλες τις ηλικίες (εκτός κι αν είσαι σχετικός με τις γραφικές τέχνες ή το animation και σου πέσει το σαγόνι χαζεύοντας τις κόκκινες μπούκλες της Μέριντα…). Γι’ αυτό και το ελληνικό γραφείο διανομής επέλεξε σοφά και έφερε μόνο μεταγλωττισμένες κόπιες. Όσο κι αν γκρινιάζω για τέτοιου είδους αποφάσεις, εδώ δεν τίθεται αμφισβήτηση…
Ναι, ο σχεδιασμός είναι, όπως πάντα, εξαιρετικός. Οι (κυρίως σκοτεινές) χρωματικές παλέτες και η απεικόνιση της φύσης αποσπούν το θαυμασμό, όμως, τίποτε πιο ουσιαστικό δε μένει για να σχολιάσεις ή να θυμάσαι από αυτό το έργο. Μια πριγκίπισσα που δε θέλει να παντρευτεί, ούτε καν να ερωτευθεί (όχι απαραίτητα επειδή κάποιος «πρίγκιπας» δεν είναι διαθέσιμος εδώ), αλλά να ζήσει σαν ελεύθερο πουλί; Τρίχες. Ντισνεϊκές τρίχες!
