της Κατερίνας Ανδρεάκου

Άλλη μια πρόσφατη ταινία με θέμα μια απαγωγή / ομηρεία από επαναστάτες, μετά το «7 Μέρες στο Εντέμπε», που δυστυχώς επίσης καταλήγει περισσότερο Πύργος της Βαβέλ παρά μια επιτυχημένη διεθνής συμπαραγωγή. Τουλάχιστον, το «Εντέμπε» είχε τα πιο στιβαρά θεμέλια μιας αληθινής ιστορίας, ενώ αυτό βασίζεται σε ένα bestseller μυθιστόρημα της Αν Πάτσετ, με τη σειρά του αμυδρά εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία που συνέβη στο Περού, αν και η νοτιοαμερικανική χώρα στην οποία διαδραματίζεται παραμένει ακατονόμαστη. Ο (Βορειο)αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Πολ Γουάιτζ έχει μαζέψει ένα επιτελείο διεθνών συντελεστών και, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα κάπου… χάνεται στη μετάφραση.

Το χειρότερο στοιχείο της ταινίας είναι η άχαρη, άνευρη και γενικότερα ατυχής σκηνοθεσία του Γουάιτζ, ειδικά όταν πρόκειται για τους ηθοποιούς του, αρκετοί εκ των οποίων είναι (το λιγότερο) διεθνώς αναγνωρισμένοι. Αυτό, για έναν σκηνοθέτη που, παρότι όχι σπουδαίος, οι επιτυχίες του έχουν να επιδείξουν σωστή καθοδήγηση ηθοποιών (με ίσως πιο τρανταχτό παράδειγμα το «Για Ένα Αγόρι»), είναι παράξενο και απογοητευτικό. Το καστ του εδώ, μιλώντας κυρίως ο καθένας τη γλώσσα του, μοιάζει κατά καιρούς αβέβαιο για την εξέλιξη των χαρακτήρων τους οποίους υποδύονται, έχοντας ιδιαίτερα «άβολες», ξύλινες στιγμές, ενώ οι συχνά μελοδραματικοί διάλογοι δεν βοηθούν κανέναν να γίνει πιστευτός καθ’ όλη την παρουσία του σε αυτό το δράμα. Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες σκηνές (ή στιγμές, έστω) καταφέρνουν να αποδοθούν με τον απαραίτητο συναισθηματικό αντίκτυπο, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται περισσότερο στο φυσικό υποκριτικό διαμέτρημα ηθοποιών όπως η Μουρ, ο Γουατανάμπε και ο Κοχ, παρά στις αδέξιες προσπάθειες του Γουάιτζ να κουμαντάρει ένα τόσο πολυ-πολιτισμικό επιτελείο. Η παρουσία της Μουρ σε αυτή την περίεργη συμπαραγωγή, δε, είναι κάπως απροσδόκητη, περίπου όπως ο ρόλος της, αυτός μιας διεθνούς φήμης soprano (δεν τραγουδά η ίδια, φυσικά): κανείς δεν περιμένει πως θα δει μια τόσο μεγάλη star σε ένα τόσο… αβέβαιο μέρος!

Όσον αφορά την αφήγηση της ταινίας, και πάλι τα πράγματα είναι αβέβαια. Είναι περιπέτεια (με την ιστορία της ομηρείας), ρομαντικό δράμα (με το αρκετά βεβιασμένο love story της τραγουδίστριας με τον μεγιστάνα) ή κοινωνικο-πολιτικό δράμα (με τους επαναστάτες που είχαν ως αρχικό σχέδιο την απαγωγή του Προέδρου της χώρας, καταλήγοντας όμως και οι ίδιοι όμηροι του ημι-αποτυχημένου σχεδίου τους); Το ίδιο το φιλμ μοιάζει να μπερδεύει τα είδη, αλλά κυριότερα τις προθέσεις του, χάνοντας έτσι μια αναγκαία ισορροπία και έναν πολυπόθητο ρυθμό που θα κρατούσε το ενδιαφέρον και το σασπένς του θεατή. Αντ’ αυτού, έχουμε μια απροσάρμοστη μίξη ειδών και τόνων, που ναι μεν καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθειά μας όσον αφορά τους χαρακτήρες, αποτυγχάνει ωστόσο να επιβάλει την εγκυρότητά της ως δυνατό, ολοκληρωμένο σύνολο. Το ουμανιστικό «μήνυμα» του «αν δώσουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε όλοι σαν άνθρωποι, ασχέτως χώρας, γλώσσας, χρώματος δέρματος, κοινωνικής τάξης και περιουσίας, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος», δε, είναι δοσμένο με τόση αφέλεια που μπορεί να το βρεις μέχρι και συμπαθές ή (κατά σημεία) συγκινητικό, χωρίς φυσικά να πείθει στο φινάλε. Χωρίς να είναι η «τραγωδία» που προϊδεάζει η soprano της, παρ’ όλα αυτά, η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί είναι δραματικά αποτυχημένη και καταδικασμένη να ξεχαστεί γρηγορότερα από ό,τι θα περίμενε κανείς.