του Ηλία Φραγκούλη

Θα το πω ακριβώς όπως αρμόζει στο περιεχόμενο αυτού του φιλμ: τι στον πούτσο ήταν αυτό που είδα; Ήταν, λέει, και η Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου εφέτος! Εκτός από την αηδία που αισθάνομαι (συνήθως) για τα φεστιβαλικά βραβεία, πρέπει να ομολογήσω ότι τούτη η περίοδος του κορονοϊού έχει στερήσει από την παγκόσμια κινηματογραφία πλείστους όσους φιλμικούς τίτλους, με αποτέλεσμα η κάθε… τυχάρπαστη Επιτροπή να αναγκάζεται να ψηφίζει εξαμβλώματα δήθεν «νεωτερισμών», περνώντας και μια «άποψη» υπερβατικού μοντερνισμού, με έργα που παλαιότερα δεν θα έβλεπαν το «in competition» ούτε στον ύπνο τους! Αλλά εδώ μιλάμε για ένα έτος στο οποίο περίπτωση σαν τη «Χώρα των Νομάδων» έφτασε να τιμάται με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας…

Το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» του Ρουμάνου Ράντου Ζούντε χωρίζει την αφήγησή του σε τρία σχεδόν ισάριθμα μέρη. Το πρώτο αποτελείται από μία σεκάνς ξεκάθαρα πορνογραφικού περιεχομένου, με full frontal γυμνό, γαμήσια και τσιμπουκώματα, ακολουθούμενη από πλάνα μιας γυναίκας που περπατά στο Βουκουρέστι. Για περίπου ένα ημίωρο! Το όλον διακόπτεται από ένα άναρχα τοποθετημένο «ιντερλούδιο» παρόμοιας διάρκειας, το οποίο αποτελείται από ένα αλφαβητάρι κοινωνικοπολιτικού και πολιτισμικού σχολιασμού της Ιστορίας της χώρας, ένα εντελώς αχρείαστο fast forward πληροφοριών που ως επί το πλείστον αφορούν θεατές της συγκεκριμένης εθνικότητας. Μόνο! Το τρίτο μέρος της ταινίας μας επαναφέρει στην υποτιθέμενη πλοκή της, με κεντρική ηρωίδα τη γυναίκα που έκοβε βόλτες στην πόλη νωρίτερα. Ατυχώς, πρόκειται για τη «star» του πορνοθεάματος που παρακολουθήσαμε στο ξεκίνημα του φιλμ, η οποία τυγχάνει και δασκάλα σε γυμνάσιο που έχει γίνει ρεζίλι από τη «διαρροή» του εν λόγω υλικού στο διαδίκτυο και ο άκρως πουριτανικός Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου θέλει να «σταυρώσει» για παραδειγματισμό.

Το τελευταίο κομμάτι αγκομαχάει να δικαιολογήσει την ύπαρξη της ταινίας, χειριζόμενο «ακανθώδη» θέματα του σήμερα, μέσω ενός «λαϊκού δικαστηρίου» που θα ήλπιζε να χειρίζεται τη γλώσσα του σεναρίου με επιχειρήματα και ατακαριστό διάλογο. Στη θέση αυτών, όμως, γινόμαστε μάρτυρες (#diplhs) μιας διόλου κινηματογραφικής «παρωδίας» στερεοτύπων και λαϊκισμού που… ξεκατινιάζει κάθε ίχνος σοβαρής (ή έστω και κυνικά χιουμοριστικής) προσέγγισης. Ο Ζούντε αντιλαμβάνεται το πείραμά του σαν «προσχέδιο μιας pop ταινίας» και… ανάθεμα κι αν καταλάβει κανείς τι σημαίνει αυτό, μετά από εκατό λεπτά σκοτωμένου χρόνου, πολιτισμικού «ενδιαφέροντος» πεζοπορία, εντελώς άδοξης φλυαρίας και πορνογραφικής «πρόκλησης» μετριότερης κι από ερασιτεχνικά βιντεάκια του Pornhub. Εάν αυτό το πράγμα αποτελεί πρόταση φεστιβαλικής «δημιουργίας» για το 2021 (και το μέλλον του σινεμά), ας λαμπαδιάσουμε εαυτούς κι ας εγκαταλείψουμε τούτο τον μάταιο κόσμο, πριν βιώσουμε και την ολοκληρωτική καταστροφή του πολιτισμού και της κουλτούρας του.