του Ηλία Φραγκούλη

Άνισο αλλά κάπως πρωτότυπο σε θεματική το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του 2020 με τον ίδιο τίτλο, το οποίο ο Γιώργος Γούσης («Μαγνητικά Πεδία») αποφάσισε να επεκτείνει σε διάρκεια, ώστε να προκύψει τούτος ο «Χειροπαλαιστής», που λειτουργεί (και) σαν ένα είδος «sequel» του αρχικού εγχειρήματος, προσπαθώντας ν’ αναλύσει καλύτερα τον χαρακτήρα του αδελφού του σκηνοθέτη, ταυτόχρονα με την παρακολούθηση της εξέλιξης της ζωής του. Βλέποντάς το, θυμήθηκα γιατί δεν είχα ψηφίσει το πρωτότυπο φιλμάκι για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας (δεν πρόκειται να δώσω απάντηση σ’ αυτό)…

Το σίγουρο είναι πως υπάρχει κάτι το παράδοξο εδώ, σε συνάρτηση με τα «Μαγνητικά Πεδία». Ο (μεγάλου μήκους) «Χειροπαλαιστής» είχε την ανάγκη ενός πιο συμπαγούς σεναρίου για να μοιάσει με ταινία, ενώ το προηγούμενο έργο του Γούση ήταν ένα φιλμ… δίχως σενάριο (μα μ’ ένα γόνιμο και ευφυώς αυτοσχεδιαστικό πλάνο, το οποίο βασιζόταν ουσιαστικά στην ψυχή των δύο πρωταγωνιστών του) που έπειθε περισσότερο (αν όχι απόλυτα) ότι επρόκειτο περί ταινίας! Έτσι, η αληθινή ζωή του Παναγιώτη Γούση φαντάζει πιο «ψεύτικη» ή (στημένα) «υποκριτική», δίπλα στη μυθοπλασία της (εσωτερικής) αλήθειας της Έλενας και του Αντώνη!

Πέραν της ανάγκης μιας καλύτερης σεναριακής προσέγγισης της καθημερινότητας του Παναγιώτη, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής / θέμα τούτου του ντοκιμαντέρ «παίζει» (ή έτσι δείχνει, τουλάχιστον) περισσότερο από τις ανάγκες που απαιτεί ο «ρόλος» του, ίσως γιατί και ο αδελφός του αισθάνεται (έντονα κατά διαστήματα) πως μπροστά του έχει έναν ερμηνευτή, σκηνές του οποίου διαχειρίζεται με πιο έντονη φιλμική διάθεση παρά ντοκιμαντερίστικη. Είναι σαφές πως ο Παναγιώτης κολακεύτηκε (και) από την καριέρα που είχε το (βραβευμένο) μικρού μήκους φιλμ του 2020, γι’ αυτό κι εδώ «υποδύεται» όσο πιο πειστικά γίνεται τον… εαυτό το, όμως, η «μέθοδός» του μοιάζει με τύπο που τον έχουν ενημερώσει από πριν ότι τον φιλμάρει μια «κρυφή κάμερα» (εδώ οφείλω να πω ότι η θαυμάσια δουλειά του Γιώργου Κουτσαλιάρη στη διεύθυνση φωτογραφίας άξιζε καλύτερου project…) και αγωνίζεται (ελαφρώς) να κρύψει την αυταρέσκειά του.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Γιώργος Γούσης κι εδώ καταφέρνει να δείξει πως διαθέτει ένα κάποιο σκηνοθετικό ταλέντο, όμως, κάπως… μπουσουλάει με αφέλεια στο κομμάτι που έχει να κάνει με το τι ακριβώς αφηγείται στους θεατές και ερώτημα κατά πόσο αυτό μπορεί να τους αφορά. Δυστυχώς, η περίπτωση του Παναγιώτη δεν ήταν αρκετή για ένα τέτοιου είδους ξεχείλωμα. Και αν υπάρχει κάτι ακόμη που κάνει τρομακτικά αισθητή την απουσία του από τον «Χειροπαλαιστή», είναι το (ανύπαρκτο) χιούμορ της ματιάς του Γιώργου προς τα βιώματα και τις επιλογές του Παναγιώτη. Το θυμάται στο φινάλε, στη σκηνή με το λεωφορείο που δεν λέει να προχωρήσει, χρησιμοποιώντας μία classic ουβερτούρα του Σουπέ. Αλλά είναι πολύ αργά…