του Άγγελου Μαύρου

Δράστης της θέσπειας καλτιάς «Ο Κόσμος της Πάττυ», ο Βασίλης Μυριανθόπουλος ήταν μια αναμενόμενη μετεγγραφή γι’ αυτό το pop-up ρεστό. Κρίμα που δεν πέφτεις με τα μούτρα αλλά τα γυρίζεις απ’ την άλλη και στο νέο σελιλοζικό κομφί του, πρώτη δοκιμή του σε ρετσέτα άλλου Τσελεμεντέ. Γιατί μόνο αν ο Αλμοδόβαρ ήταν Ρωμιός, ήθελε να φαρμακώσει τον Τζον Γουότερς α λα Άγκαθα Κρίστι και ντερλίκωνε τις ταινίες τής σειράς «Topper» και το «Μια Τρελή, Τρελή Οικογένεια», θα μας σέρβιρε μια ανοστιά σαν το ξαναζέσταμα στο πανί, με VHF μικροκύματα όμως, τού – υπολογίσιμα εδώδιμου, σίγουρα περισσότερο απ’ ό,τι εν προκειμένω – θεατρικού (και πρώτης ατόφιας κωμωδίας) τού Θεσσαλονικιού «μυαλού» Άκη Δήμου.

Αυτό που το σανίδι σήκωνε ως αναποδογυρίσματος του αμαρτωλού μεγαλοαστικού τραπεζιού σουρεάλ φαρσομπουλβάρ μεταφυσικού κουβέρ, με τσιτσί whodunit, σάτιρα μυστικών και ψεμάτων για κύριο πιάτο, καρυκεύματα τής μοντέρνας ελλαδικής Βαβέλ, μια πρέζα αρχαίας τραγωδίας κι επιδόρπιο «να σου ξηγήσω τ’ όνειρο», εδώ το φτύνεις τελικά καθώς οι κάλυκές σου απορρίπτουν την πιρουνιά. Καταρχήν της διανομής που ψωνίζει με κριτήριο την AGB την – παρά το φιλότιμο κοπάνημά της – σόλα μεταξύ Πασταφλώρας και Ρένας Βλαχοπούλου «Χαρά» για «κύριο» συν άδετες μεταξύ τους σε σάλτσα τις τηλεφόρμες image του «Αγαπούλα» και της ελληνικής εκδοχής μιας Σοφία Βεργκάρα, ενώ ο Σάββας Πούμπουρας χώνεται μεταξύ των συνδαιτυμόνων Κουβανός όπως να ‘ναι, η Ματθίλδη Μαγγίρα φτιάχνει ινδικό γιαλαντζί takeaway, ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι περαστικός απ’ το «Καμπαρέ» και, πολύ πίκρα, ο Γιάννης Μποσταντζόγλου δε μασιέται με τίποτα ως «Τζίλντα».

Το ανεπιθύμητο table d’hôte περιλαμβάνει ακόμα ένα στραβοχυμένο καταστασιακά έξω-απ’-την-ντουλάπα που δε γεύεσαι αλήθεια (κι η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη δεδομένων των queer αρτυμάτων τού εν γένει καταλόγου τού Μυριανθόπουλου), σκηνές φίκι-φίκι στο πόδι ούτε για dip, και την με το στανιό μοριακή γαστρονομία τόσο του τρίμματος του ορεκτικού τής crime ίντριγκας όσο και του, διόλου πειστικά ανεντόπιστου επί ώρα απ’ τα επιθήλια των ρέστων… λιγούρηδων χαρακτήρων εκτός της – επίσης διόλου πειστικά – άλλοτε αμολούσας πλείστα στυφά μαργαριτάρια άλλοτε σπίρτου Ιοκάστης, φαντασματικού κλου. Κι όταν το ενύπνιο ξεφούρνισμα αποκάλυψης επιχειρήσει να τα αραδιάσει όλα δραματουργικά με τη σιτεμένης σάρκας κι ενίοτε σαλιάρας ύφους, θα ‘θελε καυστική τής μπουρζουαζίας τηγανιά στη λαδόκολλα; Δεν κατεβαίνει η μπουκιά.

Τα αλείμματα επιπέδου καντίνα-στο-σαλόνι από τους sous του εικαστικού team, που παντρεύουν σε συνθήκες λιτότητας στην απλάδα το χωνεμένο 00’s kitsch και το καναπεδάκι μικρής οθόνης, βάζουν την τελική – αν κι όχι καθοριστική – πινελιά που οδηγεί στο μπούχτισμα. Καταπίνονται τουλάχιστον αρκετά παντρέματα λεκτικών γκαγκ της αυθεντικής συνταγής, οσφρίζεσαι φευγαλέες εσάνς σούργελου (όπως με το έξυπνο λάστιχο), τα πιο πετυχημένου αλατοπίπερου αξάν είναι του Λεωνίδα Καλφαγιάννη (το amuse bouche που σου μένει) και της άλλης Μαγγίρα ως Λετονής «θύματος» και πέτρας του σκανδάλου. Αλλά «Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης» TV dinner στο πιο καμένο και fast food. «Μόλις Χώρισα», «Σούλα Έλα Ξανά», «παίζουν» εδέσματα (όχι αρκετά) κι αερικά (1 βασικά)…