του Ηλία Φραγκούλη

Στο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών, μία ευρωπαϊκή εταιρεία που ασχολήθηκε με το animation κατάφερε να μετατραπεί σε μικρή «αυτοκρατορία» του είδους παγκοσμίως, εκμεταλλευόμενη τους ήρωες (και τα αντίστοιχα franchise) που δημιούργησε. Το όνομά της είναι Aardman Animations και η φήμη της βασίστηκε αποκλειστικά στη δημοτικότητα ενός παλαβού εφευρέτη (Γουάλας), του πιστού του σκύλου (Γκρόμιτ) κι ενός αναπάντεχου guest… προβάτου (Σον), το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στο βραβευμένο με Όσκαρ καλύτερου animated μικρού μήκους φιλμ «A Close Shave», το 1995. Ήταν τόσο μεγάλη η υστερία που προκάλεσε ο Σον, ώστε να αποκτήσει τη δική του τηλεοπτική σειρά και το 2015 την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους! Οι δημιουργοί του επιστρέφουν φέτος στη μεγάλη οθόνη με ακόμη ένα χαριτωμένο έργο για παιδιά… κάθε ηλικίας, το οποίο (όπως συνήθως) δεν πρέπει να προβληματίσει κανέναν για το αν θα προβληθεί σε original version ή μεταγλωττισμένο. Στο σύμπαν τού Σον, κανένας δεν ομιλεί τη γλώσσα των ανθρώπων!

Από την εισαγωγή κιόλας, το «Φαρμαγεδών» κάνει σαφές ότι (από τους ενήλικες) θα διασκεδάσει τους οπαδούς του sci-fi. Οι αναφορές στο είδος είναι πολλές, ξεκαρδιστικές και ενίοτε παίζουν με την παρατηρητικότητα του θεατή, ο οποίος πρέπει να προσέχει από ταμπέλες δρόμων μέχρι και μουσικά θέματα. Το κυρίως plotline φέρνει στον νου τον «Εξωγήινο» (1982) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, προφανώς. Εδώ αποκαλείται Λου-Λα, ξεμένει κατά λάθος στα γήινα λημέρια και ψάχνει διακαώς να βρει τρόπο να επιστρέψει στους γονείς του, στο έξω διάστημα. Σε αυτή την αποστολή θα βοηθήσει το καλοκάγαθο πρόβατο Σον, το οποίο θα έχει να αντιμετωπίσει και τα μέλη μιας οργάνωσης που αναζητά δείγματα εξωγήινης ύπαρξης στη Γη (ξανά στα πρότυπα του σπιλμπεργκικού φιλμ).

Δεν υπάρχει λόγος να δω ή να περιγράψω τούτη την ταινία με αυστηρότητα κριτικού, καθώς το αξιαγάπητο των ηρώων και το στοιχείο των homage που κάνει πάνω στο genre της επιστημονικής φαντασίας, πετυχαίνουν κάτι σπάνιο για animated παραγωγή: «παντρεύουν» τόσο πετυχημένα αυτό που ζητά ένα ανήλικο παιδάκι από ένα έργο του είδους, όσο και ψυχαγωγούν τους ενήλικες συνοδούς των πρώτων, οι οποίοι θα γελούν σε διαφορετικές σκηνές, αφού μιλάμε για αναφορές pop κουλτούρας (εκτός κι αν υπάρχει μπόμπιρας που μπορεί να αναγνωρίσει τη μελωδία των τίτλων του τηλεοπτικού «X–Files», για παράδειγμα). Φυσικά, για να μπορεί να λειτουργήσει σε κάθε ηλικιακό range, το «Φαρμαγεδών» προδίδει ενίοτε τις προσδοκίες των μεγάλων για κάτι πιο… παρακινδυνευμένο ή τολμηρό σε αναφορά, όμως είναι σεβαστό αυτό που καταφέρνει στην τελική.

Για 86 ολόκληρα λεπτά (μέχρι και την ολοκλήρωση των end credits), το παιδιάστικο καταφέρνει να αγγίξει τους πάντες, με το stop-motion να εντυπωσιάζει ακόμη για την αγνότητά του, καθώς θα παρατηρείς τα ίχνη από δακτυλικά αποτυπώματα των animators πάνω στα πρόσωπα των ηρώων του φιλμ. Απλά, αγαπάμε Σον!