της Βαρβάρας Κοντονή

Έχοντας «χτίσει» σταδιακά μια αξιοπρεπέστατη παράδοση στα τίμια θρίλερ και δη στο σινεμά του γκανγκστερικού / crime είδους, η ισπανική (και η ευρύτερα ισπανόφωνη) παραγωγή των τελευταίων ετών καλπάζει στους ελληνικούς κινηματογράφους ιδιαίτερα κατά την καλοκαιρινή περίοδο κι αν με ρωτήσετε, καλά κάνει, δεδομένου ότι το εν λόγω genre μοιάζει έτσι κι αλλιώς άρρηκτα συνδεδεμένο πλέον με τις ζεστές μας βραδιές σε κάποιο λουλουδιασμένο θερινό της Αθήνας (και όχι μόνο).

«70 Πεντακοσάρικα», λοιπόν, για τον Κόλντο Σέρα, με ένα φιλμ το οποίο υφολογικά παραμένει πιστό στον ισπανικό κινηματογράφο που ξέρει να πουλάει καλά, και με ένα δυνατό ντόπιο όνομα στο πρωταγωνιστικό καστ, αυτό της Έμμα Σουάρεθ που διαθέτει και μία κάποια διεθνή απήχηση, εδώ σε έναν ρόλο έξω από τα (δραματικά) νερά της μεν, ολότελα ευπρόσδεκτο δε, το οποίο αποδεικνύεται ιδανικό βήμα για μια ενδιαφέρουσα και αρκούντως δυναμική διεύρυνση της ερμηνευτικής της γκάμας.

Η Ρακέλ (Σουάρεθ) είναι μια απελπισμένη γυναίκα. Χρειάζεται επειγόντως 35.000 ευρώ προκειμένου να πάρει πίσω την κόρη της από ένα διεφθαρμένο κύκλωμα που δραστηριοποιείται σε θέματα επιμέλειας παιδιών. Με όλες τις προηγούμενες τράπεζες να έχουν απορρίψει το αίτημά της για δάνειο, η Ρακέλ θα διεκδικήσει τώρα μια ύστατη ευκαιρία σωτηρίας από την τελευταία εκ της μακράς λίστας τραπεζών που έχει επισκεφτεί. Τα πράγματα θα εξελιχθούν ανέλπιστα καλά για εκείνην, αφού θα εγκριθεί το δάνειό της, ξεκινώντας μάλιστα άμεσα όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαιτούνται για τη χορήγησή του. Κι εκεί που τα πάντα μοιάζουν επιτέλους να βαίνουν καλώς, δύο ληστές θα μπουκάρουν ξαφνικά στην τράπεζα και θα ανατρέψουν όλα τα σχέδια της Ρακέλ, βουτώντας τα χρήματα και πιάνοντας όμηρους όλους όσους είχαν την ατυχία να βρίσκονται στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Κανείς, όμως, δεν ξέρει ότι η Ρακέλ είναι αποφασισμένη να βγει από αυτή την ιστορία σώα και με τα λεφτά στην τσέπη.

Υπάρχουν αναρίθμητα φιλμ με ληστείες τραπεζών, ανελέητο ανθρωποκυνηγητό και γρήγορο πιστολίδι. Στην προκειμένη περίπτωση, το φιλμ του Σέρα δεν είναι μια τέτοια ή τουλάχιστον όχι μόνο μια τέτοια ταινία. Με τον original τίτλο του («70 Binladens», δηλαδή) να προέρχεται από μια αργκό έκφραση που αναφέρεται σε κάτι το οποίο ξέρεις ότι υπάρχει αλλά σπάνια βλέπεις (στην περίπτωσή μας, το φημισμένο πεντακοσάρικο του ευρώ), τούτο το crime δημιούργημα αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση του πόσο καλά μπορεί να πάει μια κατά τα άλλα (και φαινομενικά) κλασική υπόθεση, όταν σενάριο και σκηνοθεσία διαθέτουν ισορροπία και συνοχή, μία συνθήκη που ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά που σπάνια (σου) επιτρέπεται να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι στο σινεμά. Τούτο το φιλμ θα σε αποπροσανατολίσει και θα σε κάνει να αναρωτηθείς για τα πραγματικά κίνητρα των ηρώων του, χωρίς μάλιστα καμία προδιάθεση για τις επερχόμενες κινήσεις τους. Σασπένς και έκπληξη, δηλαδή; Ω, ναι! Ουσιαστικά πρόκειται για ταινία με δοκιμασμένη συνταγή που όμως ξεφεύγει αρκετά από τα καθιερωμένα, καθιστώντας το θέμα της ληστείας… δευτερευούσης σημασίας, ανάγοντας έτσι τον χαρακτήρα της Σουάρεθ στο νούμερο ένα αντικείμενο ενδιαφέροντος του σεναρίου.

Οι ερμηνείες εδώ έχουν σημασία, κάτι που δεν συναντάς συχνά σε φιλμ του συγκεκριμένου genre. Αν και στην αρχή τα πρόσωπα ενδεχομένως να σου φανούν αναμενόμενα στερεοτυπικά, εντούτοις δεν είναι. Τόσο η Ναταλί Πόθα όσο και ο Ούγκο Σίλβα, στους ρόλους των Λόλα και Γιόναν αντίστοιχα, διαθέτουν εκείνη την ψυχωτικά παραβατική γοητεία και παρά το γεγονός ότι μοιάζουν σαν δύο ακόμη κινηματογραφικοί κακοποιοί, έχε κατά νου πως αμφότεροι κρύβουν υποθεσιακούς άσσους στα μανίκια τους. Από την άλλη, τη Σουάρεθ τη λες και μια μικρή αποκάλυψη, με μία ερμηνεία μακριά (επιτέλους) από δακρύβρεχτες σεκάνς και την παντιέρα της δραματικής μάνας στην οποία την έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες ταινίες της. Εδώ ο ρόλος της είναι αινιγματικός και παραμένει έτσι μέχρι τη στιγμή που και τα τελευταία χαρτιά πέφτουν στο τραπέζι, αποκαλύπτοντας τα πραγματικά αίτια πίσω από τις αντιδράσεις των εμπλεκομένων. Σαφώς υπάρχουν και στιγμές που θα σου «κλωτσήσουν», όπως για παράδειγμα οι αμφισβητήσιμες επιλογές της αστυνομίας αναφορικά με την αντιμετώπιση της κατάστασης ή ο τρόπος με τον οποίο η Ρακέλ κατασκευάζει έναν κώδικα επικοινωνίας με τις Αρχές, μια σεναριακή επιλογή της στιγμής λίγο βεβιασμένη, ελλείψει περισσότερου background για τον χαρακτήρα της. Παρ’ όλα αυτά, οι μετέπειτα εξηγήσεις αρκούν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα όσα έχουν προηγηθεί.