του Ηλία Φραγκούλη

«Το ταξίδι αφύπνισης μιας καταπιεσμένης γυναίκας στη Χιλή του Πινοτσέ» και «ένα βραδυφλεγές πολιτικό θρίλερ, όπου μια απροσδιόριστη αίσθηση απειλής παραμονεύει σε κάθε πλάνο του». Αυτά συγκράτησα κυρίως από το δελτίο Τύπου του σκηνοθετικού ντεμπούτου μυθοπλασίας της Χιλιανής ηθοποιού Μανουέλα Μαρτέλι. Θα μπορούσα να γράψω παραγράφους ολόκληρες για το πόσο λάθος είναι στην πραγματικότητα όλα τα άνωθεν (γέλια στο βάθος), πλην της χώρας και της περιόδου δράσης του φιλμ. Που χρησιμοποιούνται απολύτως προσχηματικά, καθώς το όλο στόρι θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί και σ’ ένα μη πολιτικό περιβάλλον ιστορικής αναφοράς, στο πλαίσιο σεναρίου το οποίο θα πραγματευόταν χώρο του οργανωμένου εγκλήματος. Τόσο απλά!

Ειλικρινά, ο αντικαθεστωτικός τραυματίας – εχθρός της δικτατορίας του Πινοτσέ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας κοινός παράνομος που έφαγε σφαίρα και έχει την ανάγκη μιας όποιας «νοσοκόμας» για να μην κινδυνεύσει η ζωή του, καθώς η ηρωίδα της Μαρτέλι δεν έχει πολιτικά κίνητρα που την ωθούν να παίρνει τις τολμηρές αποφάσεις της. Οι πράξεις της καθορίζονται από αγνούς, συναισθηματικούς λόγους και το νεαρό της ηλικίας του αγοριού, που φυγαδεύεται στην εκκλησία μιας παραλιακής, απομονωμένης τοποθεσίας, όπου η Κάρμεν ανακαινίζει το εξοχικό της οικογένειάς της και περιμένει σύζυγο, παιδιά κι εγγόνια για επερχόμενη γιορτή.

Όλη αυτή η περιπέτεια προσφέρει κάτι το ανανεωτικό και ενδιαφέρον στην πληκτική καθημερινότητα της Κάρμεν, η οποία από κάποια στιγμή κι έπειτα πρέπει να επικοινωνήσει με τους συναγωνιστές του Ελίας, ώστε να κανονίσουν τη φυγή του με το που θα γίνει καλά. Μοιραία, από την προηγούμενη πρόταση, εστίασα εντονότερα στην… πλήξη, καθώς τα δρώμενα που παρακολουθεί η Μαρτέλι αποτελούνται από ρουτινιάρικες μετακινήσεις, με μια υπόνοια σταδιακής «επικινδυνότητας» λόγω πιθανής παρακολούθησης της ηρωίδας από «ασφαλίτες». Η δραματουργία δεν προσθέτει ποτέ χαρακτήρες από την… άλλη πλευρά ή υποπλοκές σχεδίων για το πώς θα φυγαδευτεί ο Ελίας, ώστε το φιλμ ν’ αποκτήσει κάποια χαρακτηριστικά θριλερικής αφήγησης. Ποιος ο λόγος, άλλωστε; Μιλάμε για παραγωγή… «φεστιβαλικής» κατανάλωσης, από εκείνες που η έγνοια δεν είναι… ο θεατής!

Χωρίς να εμβαθύνει ή να τοποθετείται σαφέστερα πολιτικά μέσα στο κλίμα αυτής της ταραγμένης για τη Χιλή ιστορικής περιόδου, η Μαρτέλι δείχνει σχεδόν απούσα και σίγουρα ανίκανη να χειριστεί κάτι τόσο σοβαρό και, τελικά, παραδίδει ένα φιλμ εντελώς άγευστο, διόλου κλειστοφοβικό και «απονευρωμένο» από εντάσεις. Ίσως θα έπρεπε πρώτα να… Google-άρει «πολιτικό θρίλερ», να παρακολουθήσει μερικές ταινίες αυτού του είδους κι ύστερα ν’ αποφασίσει να σκηνοθετήσει… άλλου τύπου έργο. Ή και καθόλου, για να το πω πιο τίμια.