Εάν αντιμετωπίσουμε τα social ως ένα είδος μικρογραφίας του κοινωνικού ιστού, με τους χιλιάδες «φίλους» που έχει ο καθένας μας στον ρόλο ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος, τότε η απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου υπήρξε μονάχα για λίγους δημοσιογράφους – κριτικούς οι οποίοι, ουσιαστικά, αναδημοσίευαν τα posts των Μέσων τους, άντε και για μερικούς ανθρώπους τούτης της «βιομηχανίας» θεάματος (παραγωγούς, ηθοποιούς ή σκηνοθέτες). Την Τρίτη το πρωί αυτό. Την επόμενη μέρα, δηλαδή. Μέχρι να ολοκληρωθεί η συνέντευξη Τύπου του Γιαν Φαμπρ. Μετά από αυτό, τα βραβεία μετατράπηκαν αμέσως σε… μακρινό παρελθόν για τον μικρόκοσμο του facebook ή του Twitter. Η δε ομήγυρη των απλών ανθρώπων, ούτε καν αυτό το γουορχολικό δεκαπεντάλεπτο της «διασημότητας» δεν πρόλαβε να αντιληφθεί. Ίριδα; Ποια; Τι; Πού;
Εννέα βραβεία απέσπασε η ταινία του Αλέξη Αλεξίου «Τετάρτη 04:45». Σε μια άλλη χώρα, με τέτοιον θρίαμβο, θα πίστευε κανείς ότι αυτό το φιλμ έκανε και ένα αντίστοιχα σαρωτικό πέρασμα από τα κινηματογραφικά ταμεία. Στην πραγματικότητα, η ταινία του Αλεξίου είχε κόψει 9.893 εισιτήρια. Συνολικά. Σε ολόκληρη τη χώρα.
Έστω, είναι ευτύχημα να βλέπεις μια τόσο καλή ταινία να τιμάται από… καμία διακοσαριά (;) κινηματογραφιστές, επαγγελματίες και κριτικούς. Διότι έχουν δει πολλά τα μάτια μας στο παρελθόν (και εδώ και στα πάλαι ποτέ Κρατικά της Θεσσαλονίκης). Και φέτος, προφανώς. Βλέπε την περίπτωση του «Ένας Άλλος Κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ταινία που απουσίαζε κραυγαλέα από τις περισσότερες κατηγορίες, κάνοντας ουκ ολίγους θεατές να απορούν βλέποντας σχεδόν πανομοιότυπες τριάδες υποψηφίων με ποιότητα δουλειάς που, συγκριτικά, προκαλούσε βαρύτατες ενοχές.
Η ταινία του Παπακαλιάτη έφυγε από την απονομή αυτή με το βραβείο του δεύτερου ανδρικού ρόλου για τον Μηνά Χατζησάββα. Μόνο. Σε κάποιο «πηγαδάκι» κατόπιν, έπεσε η ατάκα: «Αν δεν είχε πεθάνει ο Μηνάς, δεν θα κέρδιζε ούτε αυτό…». Πιθανότατα. Το βραβείο στον κύριο Χατζησάββα φάνταζε ως ένδειξη σεβασμού προς τον εκλιπόντα, όχι αναγνώριση μιας ερμηνείας. Όπως και τα περισσότερα βραβεία, άλλωστε. Η Ελληνική Ακαδημία δεν αναγνωρίζει δουλειές και αρτιότητα. Βραβεύει ονόματα, φίλους, γνωστούς, κάποια μικρή «υποχρέωση». Αυτή η δύστυχη η Ίριδα, περισσότερο με στεφάνι εις τη μνήμη του ελληνικού σινεμά τείνει να μοιάσει, παρά με οτιδήποτε άλλο, πια. Το ένιωσα πάνω στη στιγμή της μη βράβευσης της Μαρίας Καβογιάννη. Δεν ήθελα να προσβάλω τη νικήτρια, γι’ αυτό και δεν βροντοφώναξα «Ντροπή!» από την πλατεία της Στέγης. Το σκεφτόμουν για αρκετή ώρα αργότερα, όμως. Μια ερμηνεία που έκανε σχεδόν 700.000 θεατές να ρίχνουν μαύρο δάκρυ στις αίθουσες και να μιλάνε επί σειρά μηνών γι’ αυτήν, έμεινε στα αζήτητα επειδή κάποιοι διακόσιοι (ή ένας Θεός ξέρει πόσοι είναι ή πόσοι ψήφισαν, πραγματικά) προτίμησαν μια «αντίπαλου δέους» πρωταγωνίστρια ενός φιλμ το οποίο δεν έχει καν διανεμηθεί ακόμη στα σινεμά.
Θα πεταγόταν ο αντίλογος από την άλλη πλευρά τώρα και θα μου έριχνε στα μούτρα ένα: «Ώπα, ρε φίλε, σιγά με τα ‘size matters’, δεν είσαι και στο ‘Godzilla’…». Και εγώ θα του απαντούσα με το εξής απλό: «Μεγάλε, θυμάσαι τους πρόσφυγες που κάνανε guest σ’ εκείνο το άθλιο ‘installation’ το βράδυ της απονομής; Άμα συνεχίσετε με τα ίδια μυαλά, σε λίγα χρόνια αντί για πρόσφυγες προβλέπω να εμφανίζονται σκηνοθέτες στη σκηνή, με χαρτόνια που θα γράφουν ‘ΦΙΛΑΡΑΚΙ, ΔΩΣΕ ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑΙΝΙΑ’ ή ‘ΑΝΟΙΧΤΕ ΞΑΝΑ ΜΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΞΩ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΟΥ’». Και, όχι, δεν είμαι κακός. Ρεαλιστής είμαι. Αυτά. Χειροκρότα τη Μιμή Ντενίση τώρα και κατάπιε το…
