του Albert Chinaski

Η Τζουλιάν Μουρ μιλά στο FREE CINEMA από το Λος Άντζελες, σε μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη, με αφορμή την τελευταία της ταινία, το remake της «Carrie», όπου υποδύεται την… τρομακτική μανούλα της Κλόι Γκρέις Μορέτς.

Την είδες στο ρόλο της μαμάς της «Carrie», στη νέα μεταφορά του βιβλίου του Στίβεν Κινγκ. Είναι μια από τις εργατικότερες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ, με ρόλους που ισορροπούν ανάμεσα στις πιο ακριβές, στουντιακές παραγωγές και τις ανεξάρτητες ή arthouse ταινίες. Το FREE CINEMA συνάντησε τη Τζουλιάν Μουρ στο Λος Άντζελες και μοιράζεται μαζί σου μερικά πράγματα που μπορεί να μην γνώριζες για το «ρόλο» της πίσω από τις κάμερες…

Στο «Carrie» είστε μια αυστηρή, θρησκόληπτη και, απ’ ό,τι συμπεραίνουμε γρήγορα, τεχνοφοβική μητέρα, η κόρη τής οποίας πλήττεται και μέσω των social media. Υποθέτοντας βάσιμα ότι τα δύο πρώτα γνωρίσματα δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική Τζουλιάν Μουρ, τι ισχύει για το τρίτο;

Η κόρη μου είναι μόλις 10 και χρησιμοποιεί 2-3 μέσα κοινωνικής δικτύωσης για ανηλίκους αλλά κυρίως για παιχνίδι, όπως πολλά παιδιά σήμερα. Αν έχει πρόωρη «περιέργεια» για κάτι, περιμένουμε τον πατέρα της να γυρίσει σπίτι για να της μιλήσουμε μαζί. Ο γιος μου ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κι οι 2 να παραμονεύουμε στο Facebook (γέλια). Πρέπει να υπάρχει κάποια διαφάνεια μ’ αυτά τα πράγματα. Αλλά μιλάμε πολύ μεταξύ μας για το τι μπορείς να πεις online, και το τι σημαίνει αυτό που λες, για το ότι οι άλλοι μπορεί να παρερμηνεύσουν κάτι. Διάβαζα στους NY Times, και το πιστεύω κι εγώ, ότι δεν πρέπει ποτέ να βάζεις σ’ ένα e-mail κάτι που δε θα έβαζες και σ’ έναν πίνακα ανακοινώσεων. Πρέπει να υπάρχει διαφάνεια σ’ αυτά τα πράγματα.

Έχει γίνει πολύς λόγος σχετικά με το πόσο σκληρή είναι πλέον η βιομηχανία από άποψη ρόλων για μια ηθοποιό, ειδικά αν είναι πάνω από 40. Πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση;

Δεν ξέρω. Έχω διαβάσει κι εγώ αυτά τα άρθρα. Δεν έχω ιδέα (γέλια). Σοβαρά τώρα, πιστεύω ότι τα παίρνουν όλα παραμάζωμα αυτές οι γενικεύσεις, για οποιοδήποτε θέμα. «Τα πράγματα είναι έτσι», «τα πράγματα είναι αλλιώς». Κατηγοριοποιούμε τα πάντα. «Αν φάω αυτό, θα δείχνω έτσι». «Αν κάνω αυτό, θα συμβεί αυτό». Μπλα μπλα μπλα. Και, δυστυχώς, εσείς οι δημοσιογράφοι είστε συχνά υποχρεωμένοι να γράφετε άρθρα που συγκεφαλαιώνουν, «ας πούμε αυτό». Είναι κι αυτό ένα κομμάτι τού τι είναι τα ΜΜΕ. Αλλά μ’ αυτά που διαβάζω νιώθω κι εγώ την ηλικία να με βαραίνει! Προσωπικά προσπαθώ, πάντως, να παραμένω όσο… ρευστότερη γίνεται. Ποιος γνωρίζει ποια είμαι πραγματικά στο κάτω κάτω;

Δράττοντας την ευκαιρία απ’ αυτό που λέτε: πρόσφατα κάνατε μια άπαξ επιστροφή στη σαπουνόπερα «As the World Turns», απ’ όπου ξεκίνησε η καριέρα σας. Εγώ λάτρεψα το ότι το κάνατε. Δεχτήκατε κριτική γι’ αυτό;

Είχε επέτειο το serial και τους είπα, «Ναι, θα ’ρθω». Και μετά μου στέλνουν ένα σενάριο – μακρυνάρι, στο οποίο λύνω τα προβλήματα όλων των ηρώων! (γέλια) «Όοοχι, δεν το κάνω αυτό», τους είπα, «θα ’ρθω να πω ένα “Ευτυχισμένη επέτειο, μαμά και μπαμπά”». Και το ’θελα πραγματικά. Τους αγαπώ. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Και ποιος ηθοποιός νοιάζεται για το μέσο όπου εμφανίζεται, τελικά; Η ρευστότητα για την οποία μίλησα πριν δεν έχει να κάνει μόνο με την ιδεολογία μου, αλλά και με τη διαθεσιμότητά μου ως ηθοποιού. Γιατί να λες «κάνω μόνο αυτό ή εκείνο»; Ο ρόλος είναι το σημαντικό, οι ηθοποιοί που γνώρισα σ’ αυτή τη σαπουνόπερα. Καταπληκτικοί. Και τόσο γενναιόδωροι, καθώς είχα μόλις βγει από τη σχολή υποκριτικής.

Βοήθησε αυτή η εμπειρία σε κάτι που εγώ θεωρώ ένα από τα μυστικά της επιτυχίας σας, το ότι ελίσσεστε με τόση ικανότητα μεταξύ ταινιών για μεγάλα studio και arthouse ή «μικρότερων» ταινιών;

Έτσι νομίζω. Και δεν έχει σημασία σε τι από τα δύο παίζεις. Δεν πρέπει να αυτοπεριορίζεσαι, είτε ως άτομο είτε ως ηθοποιός. Στις ΗΠΑ ήμασταν για πολύν καιρό σε κουτάκια. Στην Αγγλία π.χ. όπου οι ηθοποιοί είναι λιγότεροι, οι συνάδελφοί μου δείχνουν να κινούνται πολύ πιο άνετα ανάμεσα στο θέατρο, το σινεμά και την TV. Σταδιακά γινόμαστε κι εμείς έτσι, και είναι καλύτερα. Ποιος νοιάζεται, ειδικά σήμερα που υπάρχουν τόσες δίοδοι διασκέδασης για τον κόσμο; Εγώ παρακολουθώ τα πάντα στον υπολογιστή μου, πιστεύω ότι όλοι κάτι τέτοιο κάνουμε πια.

Πώς ήταν για σας η απόκτηση της βρετανικής υπηκοότητας και πώς συνέβη;

Ήταν κατά τύχη τη μέρα που ο πρίγκιπας Γουίλ και η Κέιτ Μίντλτον επισκέπτονταν το LA, προτού παντρευτούν, πριν από δυό χρόνια, Απρίλιο νομίζω. Ήταν σπουδαίο γιατί το έκανα για τη μητέρα μου, που έχασα 4 χρόνια πριν και ήταν Αγγλίδα. Η αδελφή μου έτυχε να βρίσκεται στην πόλη και ο άνδρας μου έλειπε για δουλειά. Πήγαμε, λοιπόν, στην Πρεσβεία και ήταν άδεια, καθώς οι πάντες προετοίμαζαν τη δεξίωση για το ζεύγος. Αφού ορκίστηκα, με κάλεσαν κιόλας: «ΤΩΡΑ μπορείτε να έρθετε»! (γέλια) «Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ». (γέλια) Ειλικρινά, θα είχα κάτσει αλλά έπρεπε να πάμε τα παιδιά μας εκδρομή στα Universal Studios. Δηλαδή, απλώς κάναμε μια στάση εκεί, ορκιστήκαμε και μετά πήγαμε στα Universal Studios. Έκλαψα, γιατί σκεφτόμουν τη μητέρα μου. Η αδελφή μου δεν έχει συμπληρώσει όλη τη χαρτούρα ακόμα, αλλά εγώ λίγο καιρό μετά πήγα την κόρη μου στο Λονδίνο. Στεκόμουν, λοιπόν, στην ουρά των διαβατηρίων για τους Άγγλους στο αεροδρόμιο και μια κυρία μου λέει ψιθυριστά: «Συγγνώμη, μάλλον είστε σε λάθος ουρά». Κι εγώ της λέω: «Όχι, δεν είμαι». (γέλια) Αυτό μου έδωσε πολύ μεγάλη ικανοποίηση. Έχει πολύ πλάκα να έχεις 2 διαβατήρια, είναι πολύ cool. Ποιος να το ’λεγε; Όταν η μητέρα μου είχε κάνει αίτηση για αμερικανική υπηκοότητα, την είχαν υποχρεώσει να αποκηρύξει τη βρετανική. Άθλιο πράγμα. Είχε γυρίσει σπίτι μες στα κλάματα, κρατώντας τη σημαία των ΗΠΑ.

Η «Carrie» της Κίμπερλι Πιρς παίζεται στους ελληνικούς κινηματογράφους σε διανομή της εταιρείας Feelgood.