Όταν άνοιξα το FREE CINEMA, ο βασικός μου στόχος δεν ήταν ούτε ο πόλεμος, ούτε οι εντυπώσεις, ούτε το κωλογλείψιμο για να πάει καλά το site. Ο στόχος ήταν να επιστρέψει ο αναγνώστης στην κριτική κινηματογράφου. Και, ακολούθως, να γυρίσει πίσω στην κινηματογραφική αίθουσα, απ’ όπου τράπηκε σε φυγή όχι μονάχα εξαιτίας του «προϊόντος», αλλά και του αποπροσανατολισμού της κριτικής ή του Τύπου στην Ελλάδα, γενικότερα. Θέλετε πειστήρια; Δείτε συγκεντρωτικές λίστες με «αστεράκια» αξιολόγησης. Κάτω από τα δύο στα πέντε δε θα δείτε σχεδόν ποτέ! Δηλαδή, ξεκινάμε με το ότι όλες οι ταινίες είναι ενδιαφέρουσες… Ύστερα, μετρήστε τα τεσσάρια. Θα αναρωτηθείτε. Πραγματικά, πού είναι όλες αυτές οι «ταινιάρες»;
Αν μιλήσετε με αιθουσάρχες σήμερα, θα σας πουν το βασικό τους πόνο: δεν έχουν ταινίες να παίξουν στα σινεμά τους! Εκείνοι γνωρίζουν κάτι παραπάνω, το βιώνουν καθημερινά στο ταμείο. Βλέπουν τον κόσμο να μην πλησιάζει, βλέπουν τον κόσμο να φεύγει από την αίθουσα δυσαρεστημένος, επειδή, σαφώς, δεν είδε την «ταινιάρα» που του είχαν περιγράψει οι κριτικές. Βλέπουν τον κόσμο που θέλει να έχει άποψη για το σινεμά, να απομακρύνεται με καχυποψία από αυτό που κάποιοι αποκαλούμε ακόμη «δουλειά μας». Αν συνεχίσουμε να παριστάνουμε τους δημοσιοσχετίστες ή τα τσιράκια της πληρωμένης διαφήμισης, αυτός ο κόσμος θα πηγαίνει σινεμά 2 – 3 φορές το χρόνο. Κι εμείς θα δουλεύουμε κάπου αλλού, για να συντηρούμε το «χόμπι» μας αυτό, για τον κινηματογράφο. Να γιατί η κριτική σήμερα πρέπει να είναι σκληρή.
Για το 2013, εύχομαι να δούμε καλύτερες ταινίες. Να σεβόμαστε. Να αγαπάμε. Να μας εμπιστεύεστε. Περισσότερο. Η αρχή ήταν πιο εντυπωσιακή από αυτό που ήλπιζα. Σας ευχαριστώ.
