Από ψυχής επένδυσα και (γι’) αυτό κέρδισα. Και το «μοναχικός» ουδέποτε με απασχόλησε. Υπάρχει, μάλιστα, και μία εντύπωση που με ψυχαγωγεί ιδιαίτερα, πια, εδώ και κάμποσο καιρό. Ο χώρος ο «συναδελφικός» επιδεικνύει μία στάση απομονωτισμού απέναντί μου, λες και θα με πλήξει επειδή δεν θα έχω τη δυνατότητα να συμμετέχω στα «πηγαδάκια» του! Για ν’ αποδείξει τι; Ότι είμαι μόνος… εναντίον όλων; Μα αυτή ήταν ανέκαθεν η επιλογή μου! Δεν είχα ποτέ «αυλή», δεν με αφορά το «άθλημα», είμαι συνεπής απέναντι σε αυτά που πιστεύω για τούτο το επάγγελμα και με αυτά που γράφω, εδώ και δεκαετίες, γνωρίζω ότι (θα) έχω κόστος. Αλλά το κόστος είναι οικονομικό. Και ξέρετε κάτι; Έχω επιλέξει να το «πληρώνω» έτσι, από το να καταστρέφω την υγεία μου.
Η «απομόνωση», λοιπόν, ταυτίζεται περισσότερο με τη δική μου τοποθέτηση απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους, τους (συχνά αυτοαποκαλούμενους) «κριτικούς», όχι με τις δικές τους φθονερές αντιλήψεις, ότι (και καλά) με έχουν βάλει στη «γωνία» και μου έχουν κόψει την «καλημέρα». Που έχουν το θράσος να τις προβάλλουν και δημόσια, όταν οι εκδηλώσεις προβολών που διοργανώνω σνομπάρονται διαρκώς και δεν περνάνε ούτε μέσα από τα «ψιλά γράμματα» των δημοσιευμάτων τους. Λυπάμαι, αλλά τα αρχίδια μου είναι μεγαλύτερα από τα δικά σας. Και τον επερχόμενο Ιούλιο θα μετράω δωδέκατη χρονιά για το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, το οποίο στηρίζει ο κόσμος εδώ και τόσα χρόνια, όσο κι αν προσπαθήσατε να… κρύψετε την ύπαρξή του. Ο κόσμος που αγαπά το repertory cinema, που έρχεται να μάθει τι θα πει κινηματογράφος και να δει ταινίες τις οποίες θα απολαύσει, με όλα του τα συναισθήματα, μέχρι να φτάσει να χειροκροτά στα end credits. Κάτι που πολλές φορές με κάνει να βουρκώνω. Γιατί έτσι νιώθω ότι ο θεατής επικοινώνησε με το έργο.
Και θα συνεχιστεί και το THE DIRECTORS SERIES κι εφέτος θα δοκιμάσω και κάτι καινούργιο, ένα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο ιδέας με την οποία φλέρταρα για πολύ καιρό (αλλά έβαλε «στον πάγο» ο κορονοϊός) και είμαι βέβαιος πως το κοινό θα την υποστηρίξει. Γιατί θα το κάνω διαφορετικά. Με αισθητική άποψη και σεβασμό στο entertainment value. Γιατί γουστάρω το σινεμά. Είναι η ζωή μου. Ποτέ δεν «πούλησα» κάτι που δεν ήταν δικό μου. Και όπως το ήθελα.
Τούτη την παράγραφο θα την επαναλάβω ατόφια, όπως την έγραψα πέρσι. Διότι για όλα αυτά βρίσκομαι «και θα παραμείνω εδώ. Μαζί με όσους επιθυμούν να συνεργάζονται μαζί μου και θέλουν να υπάρχει αυτό το site. Το οποίο ζητώ να διαβάζεται από ανθρώπους που νιώθουν το σκοπό μου, που νιώθουν τα κείμενα, που νοιάζονται για το τι και πως θα το παρακολουθήσουν στο σινεμά. Που η κριτική του FREE CINEMA τους έβαλε ακόμη και στο ‘τριπάκι’ να δοκιμάσουν και να δουν αν είχα(με) δίκιο ή όχι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε και πρέπει!».
Βρίσκεστε μέσα σ’ ένα κινηματογραφικό site κυριολεκτικά ανεξάρτητο και ελεύθερο. Με αναγνώστες στους οποίους δίνεται η ευκαιρία να σχολιάσουν, να ρωτήσουν, να κάνουν διάλογο μαζί μας. Με ελάχιστους διανομείς που έχουν τη διορατικότητα και το ήθος να το στηρίζουν, ακόμη κι όταν οι κριτικές μας χτυπάνε τις ταινίες τους. Γιατί έχουν δει πόσο διαφέρει η άποψή του από το ντόπιο… copy / paste των κριτικών του εξωτερικού. Σ’ ένα site που έχει μετατραπεί σε κάτι σαν… «Βίβλο» (και) για πολλούς αιθουσάρχες! Γιατί μόνο από εδώ μπορούν να μάθουν όσο πιο αναλυτικά και τίμια γίνεται το τι συμβαίνει στην αγορά μας / τους ή να εμπιστευτούν τα κείμενα της κριτικής μας, που δεν «τσουβαλιάζουν» το mainstream και το καθαρά εμπορικό, υμνώντας μονάχα την «παραξενιά» του art-house. Γιατί εδώ, όταν βλέπουν «αστεράκια», καταλαβαίνουν πως οι βαθμολογίες έχουν τοποθετηθεί με κριτήρια που αφορούν στους θεατές και ουχί στην… αποψάρα.
Σας ευχαριστώ. Γιατί είναι αγώνας. Το εννοώ.
