Δεν έπρεπε να είναι έτσι. Είναι Χριστούγεννα. Αν και για μένα, αυτή η «γιορτή» δεν είχε ποτέ θρησκευτικό χαρακτήρα (σαν το παιδάκι από την «Προφητεία» μπροστά στις εκκλησίες, από παλιά, τα έχω ξαναπεί). Κι όμως, τα αγαπούσα τα Χριστούγεννα. Όλες τις εποχές του χρόνου, όμως! Έχω κάνει χάρμα «Christmas party» Ιούλιο μήνα, να ταιριάζει με την ονομαστική μου (σοκ και δέος στο μαγαζί), πάντοτε σε διακοπές παίρνω μαζί μου lounge CD’s με χριστουγεννιάτικα και τον μισό χρόνο στο Facebook τον βγάζω με το σχετικό σκούφο. Δεν είναι κάποια μορφή πάθησης. Απλά, πρέπει να έχεις… Χριστούγεννα στην καρδιά.
Φέτος, πάντως, δεν τα έχω καταλάβει. Δεν τα έχω ευχαριστηθεί. Η καρδιά είναι εδώ, το συναίσθημα του «jolly good», όμως, είναι χαμένο μέσα σε τούτη την κοινωνική αστάθεια, τον ξεπεσμό, το θρίαμβο της ανηθικότητας και την απουσία δημιουργικότητας. Βλέπω ταινίες και προσπαθώ να γραπωθώ για ελπίδα από αυτές, βλέπω ανασκοπήσεις και λίστες έτους και γκρινιάζω για το πότε γίναμε κι εμείς «international» στην κουλτούρα. Οι παρακατιανοί τής κινηματογραφικής σεζόν τού «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» και λουκέτο για το καλοκαίρι. Τώρα… λουκέτο σε όλα.
Έχω backup. Θα βάλω τα «Gremlins» και το «It’s a Wonderful Life» ξανά, στο Blu-Ray. Θα περιμένω το καινούργιο τού Σκορσέζε (να μου φύγει η απορία), θα στέλνω κόσμο (ίσως πιο «ώριμο», ΟΚ) να δει τη «Μικρά Αγγλία» γιατί σέβεται το θεατή που θέλει κάτι τίμιο για να χαρεί (πόσω μάλλον «δικό του»), θα φροντίσω να υπάρχει αγάπη γύρω μου. Έξω είναι βαρύ το σκοτάδι. Με ή χωρίς εισαγωγικά. Με ή χωρίς τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
