του Λευτέρη Αδαμίδη

«De Rouille et d’ Os»: Όσοι περιμένουν το νέο «Προφήτη», θα χάσουν οικτρά. Ο Οντιάρ έχει φτιάξει ένα εντυπωσιακό σινεμασκόπ ιλουστρασιόν μελόδραμα με ήρωες ένα αλλόκοτο ζευγάρι (εκπαιδεύτρια φαλαινών – πρώην πυγμάχος, νυν μικροαπατεώνας και πατέρας ανήλικου παιδιού) που από την πρώτη στιγμή ξέρεις ότι θα είναι μαζί, ακόμη και αν αυτή… χάσει τα πόδια της σε ατύχημα! Φοβερή η Κοτιγιάρ χωρίς πόδια, ακόμη πιο καλός ο Ματίας Σοενάερτς του «Bullhead», οι ερωτικές στιγμές μεταξύ τους αντικείμενο συζήτησης για τα κρύα βράδια του χειμώνα, αλλά όλα προβλέψιμα και υπερβολικά φορτωμένα σε δράμα. Χώρια που κλέβει στο φινάλε από το «Παιδί με το Ποδήλατο» των Νταρντέν.

«Paradies: Liebe»: Περιμέναμε τα χειρότερα από τον Ζάινλτ, αλλά να που αντέχεται, τελικά. Αν θυμάσαι το «Vers le Sud» του Λοράν Καντέ (που δεν ήταν και πολύ επιτυχημένο…), κάτι ανάλογο έχουμε κι εδώ. Μεσήλικη Αυστριακή, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το γερασμένο σώμα της, αναζητά την επαφή με τον αέρα των χρημάτων και του πρώην και νυν αποικιοκράτη (με άλλα μέσα πια) στην εξαθλιωμένη Κένυα και τα πανταχόθεν διαθέσιμα beach boys. Γίνεται, λοιπόν, μια sugar mama γι’ αυτά (έχει αρκετή νέα ορολογία η ταινία), αλλά το βαθύ κενό επιμένει. Δυστυχώς, τίποτε παραπάνω από το προφανές, εκτός από τις ερμηνείες που είναι ανατριχιαστικά αληθινές, ειδικά για τα μελαψά αγόρια, που παίζουν πιθανά τους εαυτούς τους (για μια χούφτα ευρώ, υποθέτουμε).

«Mekong Hotel»: Η νέα ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν είναι ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ που, όσο και να θέλω, δε μπορώ παρά να ομολογήσω ότι μοιάζει με ρεπεράζ για την επόμενη ταινία του. Όλες οι εμμονές του (μετενσάρκωση, φαντάσματα, το πέρασμα του χρόνου) και οι γνωστοί του ηθοποιοί είναι εδώ ως ένοικοι αυτού του παράξενου ξενοδοχείου, αλλά αν δεν ανήκεις στο σκληρό πυρήνα των θαυμαστών του θα ταλαιπωρηθείς πολύ (Το πνεύμα του Φραγκούλη πάτησε ένα bold…). Δεν κρατιέμαι, όμως, να πω ότι το τελευταίο πλάνο με τους ιστιοπλόους στο ποτάμι είναι έργο τέχνης!