Τι κάνει ένα φιλμ πραγματικά κακό; Μήπως θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί ένα… «υποφερόμετρο», για να έχουμε μια πιο τίμια απάντηση από την, συχνά, στρεβλή άποψη (υποκειμενική ή όχι) ενός κριτικού Τέχνης;
Δεν θέλω να θίξω… οικογένειες, αλλά επί σειρά ημερών, τον τελευταίο καιρό, επιχειρώ να παρακολουθήσω ολόκληρη τη «Χειμερία Νάρκη» του Νούρι Μπιλγκέ Τζεϊλάν και έχω βυθιστεί (τρεις φορές έως τώρα…) σε αυτό που λέει και ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας! Δεν ξέρω τι θα πει «βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών». Ξέρω πως έχω πλαντάξει στον ύπνο! Την κάνει αυτό μια «κακή» ταινία; Ίσως όχι. Φοβούμαι, όμως, ότι την απομακρύνει από βαρύτατους χαρακτηρισμούς όπως… «αριστούργημα». Μια μέρα ίσως ζήσω αυτή τη στιγμή, που θα πέφτουν οι τίτλοι τέλους σε τούτο το έργο του Τζεϊλάν (ούτε να τον προφέρουν σωστά δεν έχουν μάθει ακόμη…) και θα έχω κι εγώ μια πλήρη άποψη…
Από την άλλη, τις «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» τις είδα και τις διασκέδασα. Δεν μου άρεσαν περισσότερο από το παρόμοιας «προβληματικής» και κλασικό, πλέον, «9 ½ Εβδομάδες» (1986) του Έιντριαν Λάιν (ο οποίος μεγαλούργησε στη δεκαετία του ’80, χαλιναγωγώντας το mainstream και την pop κουλτούρα, κυρίως με την «Ολέθρια Σχέση» τού 1987, ταινία σφαγιασθείσα από την κριτική, φυσικά). Άλλες εποχές, άλλα ήθη, άλλοι στόχοι. Η δουλειά του, όμως, είναι να σε διασκεδάσει. «Ένοχα» ή μη. Και το κάνει, σχεδόν με μια σοβαρότητα στις προθέσεις (δεν είναι και το «Οι Αναλώσιμοι 3», ρε αδελφέ!). Σαφώς, δεν είναι μια κακή ταινία. Δεν σου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Σου λέει μονάχα… κατανάλωσε. Είναι λιγάκι σαν τη μέρα του Βαλεντίνου, καλή ώρα! Μπορείς να τη γιορτάσεις ή να τη σαρκάσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορείς να την απολαύσεις, όχι να τη μισήσεις απαραίτητα.
