του Ηλία Φραγκούλη

Ανήκω στη μερίδα των ανθρώπων που θεωρούν ότι τούτο το είδος, της κομιξάδικης περιπέτειας φαντασίας, βρίσκεται σε στάδιο ουσιαστικού κορεσμού εδώ και καιρό. Και δεν εννοώ τα κινηματογραφικά ταμεία. Εκεί το προϊόν αντέχει ακόμη, αλλά κυρίως χάρη σε μηχανισμούς του industry και την καθοδήγηση των μαζών από τα social. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι τις πιο θεαματικές προπωλήσεις εισιτηρίων για τη φετινή σεζόν (και) στην Ελλάδα τις είχε το «Spider-Man: No Way Home»; Πέραν της εμπορικής σιγουριάς, όμως, διακρίνει κανείς την αγωνία των rival εταιρειών, της Marvel και της DC, να μπορέσουν να προσφέρουν κάτι «διαφορετικό» (έστω δίπλα σε κάποιες εντελώς συμβατικές παραγωγές) από εδώ και μπρος, ρισκάροντας το πιστό following των fanboys. Για την πρώτη, η επιλογή της (πιο «καλλιτεχνικής») Κλόι Τζάο να σκηνοθετήσει τους «Eternals» ήταν όντως (ελαφρώς) παρακινδυνευμένη, το flirt με την εκκεντρικότητα στο «WandaVision» ήταν πιο ασφαλές να δοκιμαστεί στην τηλεόραση, ενώ με το «Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών» επιχειρήθηκε ένα προφανέστατο crossover προς την (τεράστια) αγορά της Ασίας.

Δίπλα σε όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα που αφορούν την επιβίωση του genre, ο Spider-Man παρέμεινε το μικρό, «ανώδυνο» αγόρι που πάντα θα «συνομιλεί» μ’ ένα σαφώς νεανικότερο κοινό και το μοναδικό πραγματικά ενδιαφέρον εγχείρημα του studio στην περίπτωσή του ήταν να τον «μετακομίσει» (μ’ έναν εξαιρετικά pop τρόπο) στο πιο δημιουργικά ελεύθερο σύμπαν του animation με το «Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν». Κλείνοντας την τριλογία του Τζον Γουάτς με το τωρινό «No Way Home», τόσο η Marvel όσο και η SONY, δεν αποτολμούν ν’ αλλάξουν τη συνταγή, αλλά επενδύουν σε δύο «ευκολάκια»: α) την (όποια) συγκίνηση ενός φινάλε με την παρούσα σύσταση του καστ και β) μια διαχείριση τύπου «best of»… ολόκληρου του franchise! «Παρτούζα» των κινηματογραφικών ηρώων και παραγωγών της Disney με τους «Avengers» αυτοί; Προσκλητήριο για reunion από όλες τις «Spider–Man» movies της SONY εμείς. Από το 2002 έως το σήμερα, παρακαλώ!

Αρχικά, το «No Way Home» πετυχαίνει να προσθέσει μικρές δόσεις χιούμορ στην εξέλιξη της πλοκής του, αν και μιλάμε για αστεϊσμούς εφηβικούς (εννοείται). Δεν αμφισβητεί κανείς το επίπεδο της δουλειάς, το μεγάλο budget, τα χορταστικά εφέ. Η παρουσία του Doctor Strange δημιουργεί ένα δημιουργικό comic relief κλίμα, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς το διασκεδάζει αβίαστα (χεσμένος στα λεφτά, πια, πως αλλιώς θα γινόταν;), η ρομαντική υποπλοκή του Πίτερ Πάρκερ με την MJ προσεγγίζει και τα κοριτσάκια (με «όπλο» την αναγνωρισιμότητα της Ζεντάγια στο συγκεκριμένο target group) και όταν το κακό… συναπάντημα αρχίζει να μπουκάρει στο φιλμικό σύμπαν τούτου του sequel, με πρώτη την παρουσία του Όττο Οκτέιβιους (από την ταινία του 2004), το κέφι και οι καταστροφές δίνουν και παίρνουν. Στη… δοσολογία είναι που (από κάποια στιγμή κι έπειτα, με συνολική διάρκεια τα 148 λεπτά!) κλωτσάει το καταστασιακό. Όταν ακόμη περισσότεροι κακοί από τη σχετική «πινακοθήκη» του franchise μπαίνουν σ’ αυτό το «glitch» του multiverse, χωρίς να φέρνουν κάτι το καινούργιο στο σενάριο ή ν’ αναπτύσσουν κάποια σοβαρή ανατροπή. Απλά, πηγαινοέρχονται μόνο και μόνο γιατί κάποιος… παίρνει απουσίες στην «τάξη»!

Υποτίθεται ότι υπάρχει ένα χοντρό «spoiler» στην ταινία, όμως, είτε μέσω της ανάγνωσης των ονομάτων στο καστ, είτε μέσω της συνολικής λογικής του concept, αποτελεί κάτι το αναμενόμενο. Είναι μία ευχάριστη έκπληξη, κάνει τη διαφορά, θα μπορούσε να είναι η βάση για ολόκληρο το story του «No Way Home», όμως, κάπου στην πορεία καταντά δευτερεύουσας σημασίας «κλου», καθώς η συγκρουσιακή συνήθεια παίρνει το πάνω χέρι και ο… αφόρητος και δίχως νόημα σαματάς των ψηφιακών εφέ πρωταγωνιστεί για πολλοστή φορά. Η κορύφωση είναι μία από τα ίδια, στημένη πάνω σε υλικά τα οποία μπορούν να ικανοποιήσουν μονάχα παιδιάστικη σκέψη (και νοημοσύνη…), με το ρολόι να μετρά αντίστροφα για τις αντοχές ενός πιο ενήλικου κοινού. Το προκάτ κερδίζει επειδή είναι safe, όλα βαίνουν όπως ακριβώς τα φαντάζεται ένα… μικρό παιδί, περιμένεις τις post credits σκηνές μπας και αναφωνήσεις (οι πωρωμένοι, εννοώ…) από «έκπληξη» για κάτι μελλούμενο και το, δυστυχώς, (πιο) κακό «αστείο» είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα της ταινίας, τα οποία δεν αποκαλύπτουν ακόμη μία extra σκηνούλα, αλλά… ένα mini trailer της επερχόμενης παραγωγής της κινηματογραφικής σειράς του «Doctor Strange»! Πούλα! Πούλα! Πούλα!