του Νίκου Παλάτου

Αρκούσε η αναπάντεχη επιτυχία του «One Piece Film: Red» (2022), τον Νοέμβριο του 2022, ώστε η ντόπια κινηματογραφική διανομή να… ανακαλύψει την ιαπωνική «κότα με τα χρυσά αυγά», βγάζοντας σωρηδόν τίτλους της στα multiplex, επεκτείνοντας τους ορίζοντές της πέραν των (εγνωσμένης αξίας) σχετικών ταινιών του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Σε μένα, τουλάχιστον, η φάση θυμίζει… «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1961) και το επακόλουθο «ξεπάστρεμα» της φιλμογραφίας της Όντρεϊ Χέπμπορν, με την extra υποσημείωση πως το anime «μπούκωμα» που παρατηρείται εσχάτως αναδύει ένα έντονο άρωμα ανώφελου. Στον συγκεκριμένο προβληματισμό οφείλει να συνυπολογιστεί η φύση του προϊόντος, μιας και κάθε anime φιλμ σέρνει πίσω του ουκ ολίγες ταινίες, αμέτρητα επεισόδια από TV series και πάμπολλα manga albums, τα οποία πάντα λειτουργούν αλληλένδετα μεταξύ τους, δημιουργώντας μια αναπόσπαστη αλυσίδα χαρακτήρων και πλοκής.

Το «Μαύρο Υποβρύχιο» συγκεντρώνει τα ανωτέρω χαρακτηριστικά στον απόλυτο βαθμό, έχοντας ως franchise να επιδείξει (μεταξύ των άλλων) εικοσιπέντε ταινίες πριν από αυτό, οι οποίες από το 1997 μέχρι τούδε διανέμονται ανελλιπώς κάθε Απρίλιο στην Ιαπωνία (με εξαίρεση τη χρονιά του 2020, λόγω πανδημίας), με την εικοστή έβδομη (που κυκλοφόρησε λίγες μόλις εβδομάδες πριν στις ιαπωνικές αίθουσες) να μεγαλώνει το σχετικό σερί. Όλα αυτά δεν κάνουν τούτη την εικοστή έκτη ταινία του «Detective Conan» να είναι στ’ αλήθεια κακή, όμως, η θέασή της μου άφησε την αίσθηση ότι διάβασα δυο-τρεις σελίδες από έναν ογκοδέστατο τόμο, τα προηγούμενα κεφάλαια του οποίου ουδέποτε περιήλθαν της προσοχής μου. Το ακόμα χειρότερο είναι πως το αυτό μπορεί ασφαλώς να συμβεί και… με τα επόμενα, καθώς όσο εύκολα διανέμονται πλέον τα anime στη χώρα μας, το ίδιο εύκολα μπορεί να εκλείψουν ως είδος από την ντόπια κινηματογραφική πραγματικότητα, διότι όλες οι μόδες έρχονται και παρέρχονται απροειδοποίητα

Γεγονός είναι πως το «Υποβρύχιο» ουδεμία σχέση έχει ως φιλμικό αποτέλεσμα με την ανερυθρίαστη συρραφή τηλεοπτικών επεισοδίων του «Demon Slayer» (2023). Πρόκειται για μία τζεϊμσμποντικής φύσης περιπέτεια, που παίρνοντας πολλά δάνεια από την περιπέτεια του 007 «Επιχείρηση Κεραυνός» (1965) προσπαθεί φιλότιμα να μπάσει τον ανυποψίαστο θεατή στον κόσμο του – παγιδευμένου σε σώμα μικρού παιδιού – δαιμόνιου ντετέκτιβ Κονάν. Το σύντομο recap της αρχής, για το πως από έφηβος μεταμορφώθηκε σε πιτσιρίκο, είναι κατατοπιστικό, όμως, όχι και το αράδιασμα καμιά εικοσαριά ονομάτων από το παρελθόν και το παρόν του ήρωα, που σε κάνουν να χάνεις την μπάλα για το ποιος είναι τι.

Το ακραιφνώς κατασκοπικό καταστασιακό βασίζεται σε action ίντριγκα που στήνεται σε Φρανκφούρτη και Ειρηνικό Ωκεανό, με διπλούς πράκτορες, κομπιουτεράδες και δολοπλόκους επιστήμονες να προσπαθούν είτε να βάλουν στο χέρι είτε να καταστρέψουν την περίφημη τεχνολογία της Interpol. Για τους φανατικούς του franchise πιθανότατα τα πολλά παρακλάδια του στόρι να φανούν παιχνιδάκι (ομολογώ πως στην αποκάλυψη της σχέσης ανάμεσα στην δημιουργό του συστήματος αναγνώρισης προσώπων και της άτυπης βοηθού του Κονάν, σήκωσα τα χέρια ψηλά!), εν τούτοις, οι μη γνώστες μπορεί να καταλάβουν αρκετά για το twist της υπόθεσης, αρκεί να έχουν υπόψη τους το… trick μετρήματος από το «Άδωξοι Μπάσταρδη» (2009) του Κουέντιν Ταραντίνο. Στο βάθος υπάρχει ένα κάποιο σχόλιο για τους κινδύνους που κρύβει ο κρατικός ψηφιακός έλεγχος, καθώς και η απεριόριστη πρόσβαση σε μια σειρά προσωπικών δεδομένων, αλλά στο τέλος όλα αυτά μένουν στον αέρα, αφού… «συνεχίζεται στο επόμενο».