του Ηλία Φραγκούλη

Η (μόλις) δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Μάικλ Κίτον (μετά το «The Merry Gentleman» του 2008) είναι ένα αρκετά παλαιομοδίτικο και straight forward νεο-νουάρ που κάπου θυμίζει τις καλές στιγμές του σινεμά του Ντέιβιντ Μάμετ. Η δράση του μπορεί να μην περιστρέφεται γύρω από μία σειρά καλοσχεδιασμένων απατών, όμως, τα twist που εμφανίζονται στην πορεία δικαιώνουν κάτι παραπάνω από καλές προθέσεις, με τον (επίσης) πρωταγωνιστή να σηκώνει υπεύθυνα στους ώμους του (και) το ερμηνευτικό κομμάτι, σε ρόλο αρκετά ασυνήθιστο για τη φιλμογραφία του.

Περιμένοντας τις ιατρικές του εξετάσεις, καθώς έχει αρχίσει να εμφανίζει συμπεριφορικά κρούσματα που τον ανησυχούν, ο Τζον Νοξ ανακαλύπτει πως πάσχει από καλπάζουσας μορφής άνοια, που θα του επιτρέψει να ζήσει κανονικά μονάχα για λίγες εβδομάδες ακόμη. Ο Τζον είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος, χωρισμένος, με έναν γιο που έχει κάνει τη δική του οικογένεια κι έχει κόψει κάθε είδους επικοινωνία μαζί του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσο μπορεί ακόμα να ελέγχει τις πράξεις του, ο Τζον αναλαμβάνει ένα τελευταίο συμβόλαιο θανάτου και ρυθμίζει τα οικονομικά του, σκοπεύοντας να μοιράσει την περιουσία του στους πιο «κοντινούς» του ανθρώπους: την πρώην σύζυγό του, το παιδί του κι ένα call-girl που τον συναντά στο σπίτι του κάθε Πέμπτη τα τελευταία χρόνια, καλύπτοντας την ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία (όχι απλά και μόνο για το σεξ, δηλαδή).

Ο Τζον θα βρεθεί αντιμέτωπος με δύο απρόσμενα προβλήματα που ζητούν άμεση λύση: α) θα σκοτώσει κατά λάθος τον παλιό του συνεργάτη, καθώς θα κάνει την τελευταία του «δουλειά», και β) θα πρέπει να καλύψει τα νώτα του γιου του, ο οποίος του χτυπά αιφνιδιαστικά την πόρτα του σπιτιού του… μέσα στα αίματα (τα οποία δεν ανήκουν μόνο στον ίδιο). Το διπλό έγκλημα που έχει παιχτεί, εάν οι αστυνομικές έρευνες οδηγήσουν στον συνδετικό κρίκο, θα υποχρεώσουν τον Τζον να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή.

Ο Κίτον υιοθετεί ένα cool και low-key ύφος αφηγηματικού στυλ, το οποίο ταιριάζει απόλυτα και στα εκφραστικά του μέσα. Δεν κάνει σκηνοθετικές «ποζεριές» (πέραν των ελαφρώς άδοξων οπτικών «trick» των στιγμών όπου η μνήμη κάνει παράξενα τερτίπια στον ήρωα), εκμεταλλεύεται με σωστό μέτρο τα ατού της ιστορίας, όμως, η γραφή του σεναρίου δεν δύναται να απογειώσει περισσότερο το εγχείρημα. Κοινώς, ναι μεν υπάρχει ένας μαμετικός αέρας στην ατμόσφαιρα, στους διαλόγους, δε, απουσιάζει εκείνη η χαρακτηριστικά παιγνιώδης λεπτότητα του πνεύματος.

Κι ενώ ο Κίτον τα καταφέρνει μια χαρά στον κεντρικό ρόλο του «Χρέους του Εκτελεστή», από το υπόλοιπο καστ λείπει μια κάποια φινέτσα… φατσών που θα πρόσθεταν κύρος και επίπεδο ανάλογο της ποιότητας της ιστορίας, η οποία διαθέτει ουκ ολίγα (και ουχί «ξεκάρφωτα» ή απίθανα) twist για να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους. Ο χαρακτήρας της «βίζιτας» είναι ισχνός και δεν δίνει καλό πάτημα στην Γιοάνα Κούλιγκ να δράσει, ο Τζέιμς Μάρσντεν είναι λίγος για τις δραματικές ανάγκες του ρόλου του γιου, η Σούζι Νακαμούρα δεν δίνει τίποτα περισσότερο από μούτες ζοχάδας ως ντετέκτιβ και ο Άλ Πατσίνο… απλά υπάρχει. Δυστυχώς, ο dp Μάρσαλ Άνταμς δεν βοηθά ατμοσφαιρικά σε κάδρα και φωτισμούς, όμως, το score του Άλεξ Χέφες κάνει τα σωστά «μπαλώματα».

Η ετυμηγορία βγάζει ένα έργο τίμιο για το genre στο οποίο ανήκει, με το σεναριακό concept να σηκώνει κεφάλι πάνω από την εκτέλεση του Κίτον, ο οποίος στάθηκε ολίγον ατυχής στην επιλογή των συμπρωταγωνιστών και των υπόλοιπων συντελεστών του φιλμ.