του Άγγελου Μαύρου

Γιατί «Εδώ δεν είναι παράδεισος, είναι φυλακή», που λέει κι ο, σε ανύποπτο χρόνο κοροϊδευτικά μιμούμενος τις ρεβεράντζες του διευθυνταρά οικοδεσπότη, πιγκουίνος της ταινίας. Καθόσο ευπρόσδεκτο το οικοακτιβιστικό Gulf Stream που ζέσταινε και το προπέρσινο, πρώτο τρεχαντήρι αυτού του βελγικού cartoon franchise, σε βγάζει ενίοτε και ρηχά, ωστόσο. Φταίει, καταρχήν, η μπουγιαμπέσα όπου κάνεις παπάρα χαρακτήρων και μοτίβων απ’ το «Ψάχνοντας τον Νέμο» (το κλου βαβούρας αποχωρισμού απροστάτευτου βλασταριού από κηδεμόνα, το πατιρντί απεργαζόμενου «την κάνουμε», ο πειραγμένου μυαλού συνοδοιπόρος – εδώ η τριχασμένη προσωπικότητα ενός… Rock Lobster) μέχρι το «Καρχαριομάχος» (ο ρόλος Νονού που έχει σούζα αυτή την ποντισμένη «Μαδαγασκάρη») μέσω του «Happy Feet» (η οικογένεια black and white «Αυτοκρατόρων» και το εύρημα με τα παγάκια – δεσμά των αντιφρονούντων του δερβέναγα).

Έτερα όχι στον αφρό ή χρόνια ελλιμενισμένα δείγματα εδώ αποτελούν η scuba στολή των μουσικών μοντάζ ή cues (με το «Tu Vuo Fa L’ Americano» ως παραπομπή στο Μαφιόζο δυνάστη να φουντάρεται μοιραία στη μεταγλωττισμένη – μόνο – εκδοχή της ημεδαπής), το εκθετήριο μούλτι κούλτι ειδών (που πάει στον πάτο στα τσιράκια – χέλια Γαλλίας και στο παθιάρικο ζεύγος των σαργών Μεξικού) και το όχι πάντα λάδι ελληνικό σπικάρισμα, που σερβίρει κατεψυγμένα έτι περαιτέρω κάποια λεκτικά γκαγκ του γλυκού νερού, ούτως ή άλλως. Αυτό το δεύτερο μπανάκι από τη Μπενελούξ ως φιλοϊχθυακών διδαγμάτων (προσέξτε το αηδές ξεψάχνισμα των μαλακοστράκων απ’ τους πελάτες του εστιατορίου τού aquarium) χιούμορ περιπέτεια «η ισχύς εν τη ενώσει» απόδρασης δε βουλιάζει ποτέ, πάντως, κυρίως αν θεωρείς εαυτόν του υγρού στοιχείου. Εξού και είναι… σουπιά η επίθεση των γλάρων στο γρι γρι με κουτσουλιές, η καταδίωξη αμφιβίων από τα μπαρακούντα απ’ την Ποσειδωνία μέχρι και τους αεραγωγούς, ο Κυπριακού αξάν κάβουρας, η μικρή ροζ Octopussy, το ψευδό νεκρόψαρο – ατραξιόν και η πανδαισία χρωμάτων ψαριών και ύφαλου, που (όσο κι αν δεν κάνoυν σχέδια – κρύσταλλο στο Η2Ο α λα Pixar) «στέλνουν» το θεατή – δύτη επιφανείας υπεράνετα. Κοινώς, ο Σάμμυ βγαίνει απ’ το καβούκι του αλλά δεν τρώει όλες τις τσούχτρες ούτε είναι ταρταρούγα πρώτης ποιότητας. Γιαννάκη, όχι στα βαθιά, παιδί μου…