του Παναγιώτη Μήτσικα

Μετά το «Το Κόλπο του Αιώνα», που πριν από δύο χρόνια έκανε μια κάποια καριέρα στα ελληνικά θερινά σινεμά, αυτή τη φορά ο Αριέλ Γουινογκράδ επιστρέφει σε εντελώς διαφορετικό μοτίβο με το «Σήμερα Φτιάχνουμε τον Κόσμο», πιάνοντας το κοινωνικό ζήτημα ενός παντελώς αμέτοχου γονιού ο οποίος, συν τοις άλλοις, μαθαίνει πως δεν είναι ο βιολογικός πατέρας του εννιάχρονου που μεγάλωνε ως δικό του παιδί. Εάν η ταινία έριχνε τους τίτλους τέλους μετά το πρώτο… πεντάλεπτο, θα μιλούσαμε για ένα sleeper και όντως ευχάριστο ταινιάκι. Αντ’ αυτού, όμως, γινόμαστε μάρτυρες (#diplhs) ενός παντελώς κλισεδιάρικου, ενίοτε αφόρητου και συναισθηματικά εκβιαστικού φιλμ.

Στα πρώτα λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, Νταβίντ Σαμαράς, σ’ ένα αεροπλάνο με δυνατές αναταράξεις κι όλο το επιβατικό κοινό σε πανικό, ενόσω εκείνος, χαπακωμένος, βρίσκεται σε κατάσταση «nirvana». Λίγες στιγμές αργότερα, γνωρίζουμε το χώρο εργασίας του, την επίβλεψη ενός τηλεοπτικού show στην Αργεντινή, κάτι ανάμεσα σε «Οικογενειακές Ιστορίες» meets Άννα Δρούζα, όπου το writers’ room του ανακοινώνει κωμικά αποτυχημένες ιδέες για σκετσάκια. Είναι δύο σεκάνς που βγάζουν γέλιο και με τούτη την αφορμή, εντελώς αθώα, σκεφτόμαστε πως όλο αυτό ίσως μπορεί να κυλήσει ευχάριστα. Φευ!

Ο (κωμικά τετριμμένος) θάνατος της πρώην του και μητέρας του παιδιού τους γίνεται το εφαλτήριο ώστε ο επονομαζόμενος και ως «Έλληνας» Νταβίντ ν’ αναγκαστεί να περάσει χρόνο με το εννιάχρονο, αν και μέχρι πρότινος έχει αποτύχει ολοκληρωτικά στο να εκπληρώσει με πειστικό τρόπο τα όποια πατρικά του καθήκοντα. Όλοι βλέπουμε που πάει αυτό, έτσι; Για τα επόμενα 100 λεπτά που υπολείπονται, θα παρακολουθήσουμε ένα έργο που μοιάζει με το «Κυνήγι της Ευτυχίας» (2006), αν είχε γραφτεί από… Τεχνητή Νοημοσύνη που αντλεί υλικό αποκλειστικά από ταινίες της Hallmark. Δεν είναι, όμως, μόνο τα slow motion πλάνα σε κάθε υποψία δραματικής κορύφωσης ή η μία προβλέψιμη τροπή μετά την άλλη που… εξοργίζουν. Έχουμε και κάποια παντελώς αλλόκοτα σεναριακά ευρήματα, κατά τη διάρκεια της αναζήτησης του πραγματικού πατέρα του νεαρού Μπένιτο, με αποκορύφωμα μια σκηνή ελάχιστων λεπτών για μία συμμορία clowns (!) η οποία επιτίθεται στο πρωταγωνιστικό μας δίδυμο.

Τα πάντα, βέβαια, ωχριούν μπροστά στον πραγματικό star του «Σήμερα Φτιάχνουμε τον Κόσμο»: τη μουσική του επένδυση! Ένα αδιανόητα θλιβερό και cheesy score που παίζει ανεξαιρέτως σε κάθε υποψία συναισθηματικής κλιμάκωσης. Κυριολεκτικά, ένιωσα σαν να είχα πάνω απ’ το κεφάλι μου έναν βιολιστή, κι ένα πιστόλι στον κρόταφο, καθώς κάποιος με ρωτούσε… «Γιατί δε συγκινείσαι;». Αν κάτι (σχεδόν) διασώζεται, αυτό είναι η διανομή, με τον καλό Λεονάρντο Σμπαράλια να είναι αρκούντως cool και μετρημένος στην ερμηνεία του, ενώ και ο πρωτοεμφανιζόμενος Μπενχαμίν Οτέρο έχει τις στιγμές του.