του Παναγιώτη Μήτσικα

Αρχετυπικό έργο δωματίου, πολύ κοντά στο «Ο Θεός της Σφαγής» (ιδιαίτερα) και τους πλέον οικείους στο ελληνικό κοινό «Τέλειους Ξένους», το «Οι Γείτονες Από Πάνω» είναι μία αμιγώς θεατρική περίπτωση ταινίας, όπως μπορεί εύλογα να φανταστεί κανείς. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του ίδιου του σκηνοθέτη Σεσκ Γκάι (η προηγούμενη ταινία του, το «Truman», είχε σαρώσει στα βραβεία Goya το 2016), φιλοδοξεί να καταφέρει αυτό που αποτελεί το βαρόμετρο των ταινιών τούτου του είδους: να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέσω των έξυπνων, κωμικών διαλόγων. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι μάλλον γλυκόπικρο, παρά τις καλές προθέσεις.

Το σεναριακό εύρημα εδώ είναι η αντίθεση μεταξύ των δύο ζευγαριών επί της οθόνης. Ο Χούλιο και η γυναίκα του από την Αργεντινή είναι ένα αντρόγυνο από εκείνα που συναντάμε ουκ ολίγες φορές. Ό,τι υπήρχε σε έρωτα και «φλόγα» ανάμεσά τους, έχει αντικατασταθεί όχι από συντροφικότητα (όπως συμβαίνει πολλές φορές μετά το γάμο), αλλά από αδιαφορία, παθητικότητα, καυγάδες και, γενικότερα, τα πάντα συνηγορούν σε μια σχεδόν αναγκαστική συμβίωση. Από την άλλη, οι γείτονες που μένουν στον όροφο από πάνω τους, οι Σάλβα και Λάουρα, είναι ένα ζευγάρι εξαιρετικά ανοιχτόμυαλο, με έντονη σεξουαλική ζωή (κάτι που ενοχλεί πολύ τον Χούλιο, ενώ συνάμα κάνει την Άνα να ζηλεύει) και σεβασμό μεταξύ τους. Είναι άτομα που ζουν τη στιγμή, που τους αρέσει να χάνουν τον έλεγχο κάποιες φορές, κι όχι να ζουν σε «κουτάκια». Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται το πρώτο ζευγάρι. Τα κλισέ, βέβαια, δεν απουσιάζουν, με τον έντονης libido Σάλβα να είναι… πυροσβέστης, ενώ η Λάουρα είναι ψυχολόγος και vegan (έλεος κάπου!).

Πέραν του πρώτου τέταρτου της διάρκειας του φιλμ (περίπου), εκεί όπου βλέπουμε τους Χούλιο και Άνα να μαλώνουν και όλη η σκηνή μοιάζει πολύ στημένη και «θεατρική» (με την κακή έννοια), το έργο βρίσκει το ρυθμό του με την εμφάνιση του δεύτερου ζευγαριού, αλλά και τη σταδιακή εισαγωγή του κύριου κωμικού μηχανισμού της ταινίας: το γεγονός πως οι καλεσμένοι γείτονες επιδίδονται συχνότατα σε ομαδικό σεξ, trio και ανταλλαγή συντρόφων, πράγματα που θα εξιστορήσουν με κάθε λεπτομέρεια στους εμβρόντητους οικοδεσπότες τους. Μέσα από αυτή την ολοένα και αυξανόμενη αμηχανία, λοιπόν, είναι που οι τελευταίοι θα μάθουν μυστικά και ψέματα μέσα από τα οποία είχαν συνηθίσει να ζουν όλο αυτό το διάστημα, υπό έναν μανδύα αδιαφορίας.

Εν τέλει, το «Οι Γείτονες Από Πάνω» κάνει τη σοφή επιλογή μιας 80λεπτης, συμμαζεμένης διάρκειας, αλλά τα αστεία είναι λιγότερα απ’ όσα θα περίμενε κανείς, ενώ παράλληλα χάνουν και τη φρεσκάδα τους αρκετά σύντομα. Δεν παύει, όμως, ν’ αποτελεί μία ψυχαγωγική πρόταση για όσους αρέσκονται σε ταινίες διαλόγων και σώζεται κυρίως από τις γυναίκες πρωταγωνίστριές του. Οι Μπελέν Κουέστα και Γκριζέλντα Σισιλιάνι αποτελούν τα ερμηνευτικά highlights, σε μια «μάχη» ανάμεσα στην καταπίεση και την ελευθερία.