της Βαρβάρας Κοντονή

Μια συνέχεια που κανείς δεν ζήτησε (ή ο Φραγκούλης, έστω!), αλλά βλέπουμε έτσι κι αλλιώς (τα αδιέξοδα της κριτικής κινηματογράφου…), ιδιαίτερα σε μια εβδομάδα στην οποία ο «Πίτερ» ο λαγός καταντά να μοιάζει με αξιοπρεπή επιλογή για σινεμά (για παιδιά, μην το παρακάνουμε…). Βασισμένη πάντα στις ιστορίες και τα παιδικά βιβλία της Αγγλίδας συγγραφέως Μπέατριξ Πότερ, η ταινία του Γουίλ Γκλακ (ο οποίος είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία και του πρώτου φιλμ) προσφέρει μπόλικες δόσεις ανάλαφρης, οικογενειακής κωμωδίας, αν και με ένα κάποιο ηλικιακό όριο, πράγμα που σημαίνει πως οι (πολύ) νεαρότεροι σε ηλικία θεατές θα περάσουν σαφώς καλύτερα από τους ενήλικες.

Ο Τόμας (Γκλίσον) και η Μπι (Μπερν) παντρεύονται με κάθε δόξα και τιμή. Η καινούργια τους ζωή στο αγρόκτημα μοιάζει υπέροχη στο πλευρό της αγαπημένης τους κουνελο-οικογένειας, ιδιαίτερα από τη στιγμή που το βιβλίο της Μπι για τις περιπέτειες του Πίτερ και της παρέας του, έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητό στα παιδιά. Όταν ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος προσεγγίσει τη Μπι με σκοπό την πλήρη εμπορευματοποίηση του βιβλίου, εκείνη θ’ αναγκαστεί να συμβιβάσει το όραμά της, προκειμένου να εξασφαλίσει το μέλλον του σπιτικού της. Την ίδια στιγμή, οι συγκρούσεις του Τόμας με τον Πίτερ καλά κρατούν, με αποτέλεσμα ο δεύτερος ν’ αναζητήσει την τύχη του στην μεγάλη πόλη, εκεί όπου θα συναντήσει μια πολλά υποσχόμενη συμμορία ζώων, η οποία και θα τον κάνει να αισθανθεί (για πρώτη φορά) πως ανήκει κάπου.

Συμπαθητική οικογενειακή κωμωδία σε συνδυασμό animation και live action, ακριβώς δηλαδή όπως και η πρώτη ταινία του 2018, με την διαφορά πως εδώ η περιπέτεια των κουνελιών βγαίνει παραέξω, μεταφερόμενη κατά το ήμισυ στην πόλη, ακολουθώντας μια τυπικά κλασική γραμμή ως προς την αφήγηση και το ηθικό της δίδαγμα, χωρίς πολλές εκπλήξεις, αλλά με αρκετά ευτράπελα, ικανά να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών θεατών.

Κατά τ’ άλλα, μην φανταστείς ότι θα δεις κάτι εξαιρετικά διαφορετικό. Κάπου το ελαφρώς ξαναζεσταμένο φαγητό, κάπου και το φωνακλάδικο χιουμοράκι, καθιστούν τον καινούργιο «Πίτερ Ράμπιτ» σε ταινία προορισμένη για κυριακάτικη μεσημεριανή προβολή «για όλη την οικογένεια». Δεν δείχνει κακή ως επιλογή για όσους προτιμήσουν να συνοδεύσουν τα παιδιά τους στη σκοτεινή αίθουσα (για όσο μπορούμε να τις προτιμάμε ακόμη, έτσι όπως πάνε τα πράγματα…). Ορισμένοι, δε, ίσως και να περάσετε καλύτερα απ’ όσο αφήνει να εννοηθεί τούτο εδώ το κείμενο. (Εκ της Διευθύνσεως: Η συντάκτρια του κειμένου έπεσε θύμα hackers!)