της Κατερίνας Ανδρεάκου

Βασισμένη στο θεατρικό «Irma la Douce» της Μαργκερίτ Μονό και του Αλεξάντρ Μπρεφόρ από το 1956, τούτη η επιλογή του Μπίλι Γουάιλντερ ίσως να φαντάζει κάπως περίεργη, δεδομένου του περιεχομένου και της υπόθεσής της. Η ιστορία είναι από «risqué» (ακόμα και για το 1963 που διανεμήθηκε στα σινεμά) έως και μπερδεμένη στο ύφος της. Ωστόσο, παρότι εξακολουθεί να διχάζει μέρος του κοινού (ιδιαίτερα των θαυμαστών του Γουάιλντερ!) και δεν προβάλλεται πια τόσο συχνά, υπήρξε τεράστια εμπορική επιτυχία στην εποχή της και εξακολουθεί να παραμένει «γλυκιά αγαπημένη» για εμάς τους υπόλοιπους λάτρεις, τόσο του σκηνοθέτη όσο και του κινηματογραφικού της ζευγαριού, των Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ ΜακΛέιν.

Η υπόθεση, ομολογουμένως αφελής και παρατραβηγμένη, με τη συνολική της διάρκεια αδικαιολόγητη για ταινία του είδους τότε (μπορεί σήμερα να έχουμε συνηθίσει τα φιλμ που δεν πέφτουν κάτω από το δίωρο, αλλά εν έτει 1963 αυτό ήταν σχεδόν ανήκουστο για μια μη «επική» παραγωγή). Ο νεαρός αστυνόμος Νέστορ, λοιπόν, καλόβολος, τίμιος, ολίγον αδαής και αρκετά ψαρωμένος, μετατίθεται από το ευγενές πάρκο στην πιο κακόφημη περιοχή του Παρισιού, όπου και γνωρίζει την όμορφη και γλυκιά Ίρμα, παρέα με το σκυλάκι της. Η κοπέλα είναι καλόψυχη μα πλήρως συνειδητοποιημένη σχετικά με την θέση της στην κοινωνία και κάπως κυνικά παραιτημένη στη μοίρα της «καριέρας» της. Όταν ανταποδίδει τα συναισθήματα του Νέστορ, εκείνος θ’ αρχίσει να ζηλεύει τους πελάτες της αγαπημένης του, κι έτσι σκαρφίζεται ένα απελπισμένο και θεότρελο σχέδιο να την κρατήσει μόνο για εκείνον: έναν ηλικιωμένο Άγγλο πελάτη που θα την πληρώνει αρκετά, ώστε να μην χρειάζεται να βλέπει άλλους. Φυσικά, αυτός ο πελάτης είναι ο Νέστορ μεταμφιεσμένος. Κι ενώ τα πράγματα πάνε καλά αρχικά, η πίεση του να βγάζει κρυφά αρκετά χρήματα ώστε να την πληρώνει ο ίδιος ως πελάτης, αλλά και η σταδιακή γοητεία που αισθάνεται η Ίρμα απέναντι στον ηλικιωμένο κύριο, αποδεικνύονται υπεράνω των δυνάμεων του ταλαίπωρου αστυνομικού.

Πέραν της υπερβολής της υπόθεσης, αυτό που ίσως ξενίζει αρκετούς είναι το «αναποφάσιστο» του ύφους της ταινίας. Άλλοτε φάρσα, άλλοτε καθαρή αισθηματική κωμωδία και άλλοτε με στιγμές ερωτικού δράματος, «Η Τροτέζα» παίζει με διάφορα κινηματογραφικά είδη ταυτόχρονα, παίρνοντας και μην παίρνοντας τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά! Ο Γουάιλντερ και η ομάδα του έχουν κάνει έξοχη δουλειά στην αναπαράσταση του παριζιάνικου background, φροντίζοντας όμως να επιδεικνύουν το ψεύτικο του σκηνικού και το σχεδόν θεατρικό στήσιμο, ενώ η μουσική του μέγα Αντρέ Πρεβέν δίκαια κατέκτησε το (μοναδικό για το φιλμ) Όσκαρ της χρονιάς. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, είναι η χημεία του βασικού ζευγαριού που κάνει την ταινία μοναδική. Τρία χρόνια μετά την αριστουργηματική «Γκαρσονιέρα», ο Γουάιλντερ ενώνει και πάλι το λατρεμένο ζευγάρι των Λέμον και ΜακΛέιν και η μεταξύ τους χημεία κλέβει και σπάει καρδιές εκ νέου. Αξιολάτρευτες φατσούλες, με φαινομενικά αθώο ύφος αλλά και αναπάντεχες, πιο σκοτεινές διακυμάνσεις, με εξαιρετικό κωμικό timing αλλά και δραματικών crescendo, οι δύο ηθοποιοί αποτελούν ένα από τα ιδανικότερα και σίγουρα πιο αγαπημένα ζευγάρια της μεγάλης οθόνης, η ένωση των οποίων δίνει την πολύτιμη μαγεία που χρειάζεται το φιλμ.

Σχεδόν εξήντα χρόνια μετά την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, «Η Τροτέζα» μπορεί να μην είναι ένα από τα αριστουργήματα της καριέρας του Μπίλι Γουάιλντερ, μα είναι σίγουρα άδικα παρεξηγημένη από μερίδα του κοινού. Εμείς απλά σας προκαλούμε να… μην ερωτευτείτε το κεντρικό της ζευγάρι και να… μην φύγετε από το σινεμά μ’ ένα πλατύ, απενοχοποιημένο χαμόγελο!