του Ηλία Φραγκούλη

Ξεκίνησε από μία θαυμάσια ιδέα το 2013, κατέληξε να γίνει ακόμη ένα ξεχειλωμένο franchise που πήγε μπρος-πίσω στο χρόνο, ξεζουμίζοντας το αρχικό σενάριο δίχως ίχνος έμπνευσης ή την παραμικρή εξέλιξη της original ιστορίας. Πέμπτο μέρος για την κινηματογραφική σειρά της «Κάθαρσης», πια, και σε ένα δυστοπικό μα διόλου φουτουριστικό μέλλον της Αμερικής, η «Αιώνια Κάθαρση» αγωνίζεται να περάσει πολιτικές σπόντες αντι-τραμπισμού, που λόγω της πανδημίας του COVID-19 άργησαν να φτάσουν στα σινεμά έναν ολόκληρο χρόνο, άρα παρουσιάζοντας και κάτι σχετικά «μπαγιάτικο» μαζί, καθώς οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έκαναν ήδη το καθήκον τους, να ξεφορτωθούν τον «παλαβό» τύπο με τα «πορτοκαλί» μαλλιά…

Δεν εκπλήσσει κανέναν, λοιπόν, το γεγονός ότι η δράση τούτου του sequel του «Κάθαρση: Έτος Εκλογών» (2016) ρίχνει στο mix και ολίγη από μεξικανικά σύνορα, παράνομους μα ευγενείς βιοπαλαιστές «ξένους» που μπαίνουν στις τιμημένες ΗΠΑ και «μολύνουν» τον πολιτισμό τους, μέχρι ν’ αποδείξουν το νοιάξιμό τους προς το λευκό «αφεντικό» τους, άρα και… να έχουν δικαίωμα στη ζωή! Το φιλμ μας συστήνει κάποιους χαρακτήρες «καλών» και από τα δύο μέτωπα, οι οποίοι τη βγάζουν καθαρή κατά τη διάρκεια της βραδιάς της Κάθαρσης, για να συνειδητοποιήσουν την επόμενη μέρα πως μία εξτρεμιστική οργάνωση «εξαγνιστών» αρνείται να παραδώσει τα όπλα και ορέγεται την «εξυγίανση» της πατρίδας, εκκαθαρίζοντας (κυριολεκτικά) τον πληθυσμό της χώρας.

Η αρχή της «Αιώνιας Κάθαρσης» σε παγιδεύει στην ιδέα ότι το σχόλιο εδώ είναι πρωτίστως ταξικό (βολεμένοι Τεξανοί vs. φτωχαδάκια Μεξικανών), όμως, η (ακόμη και αισθητικά) ασταθής συνέχεια του φιλμ εστιάζει κυρίως στην «αποκαθήλωση» των λαϊκιστών – πατριωτών, οι οποίοι ταυτίζονται με τις ιδέες του τραμπισμού (φυσικά) και μπαίνουν στο trip μιας ασταμάτητης και ανεξέλεγκτης διεξαγωγή της Κάθαρσης. Οι σκηνές δράσης και οι σκοτωμοί μπορούν να ικανοποιήσουν τους οπαδούς των αντίστοιχων θεαμάτων, όμως, το έργο στην πορεία «βαλτώνει» σεναριακά, με τον Εβεράρντο Βαλέριο Γκουτ να μην είναι συνεπής σε τίποτα δημιουργικά.

Η απόφαση της φυγής προς τα μεξικανικά σύνορα μοιάζει λυτρωτική και ελαφρώς ειρωνική μαζί, καθώς οι Αμερικανοί πολίτες πάνε να μετατραπούν σε… μετανάστες που με κάθε τρόπο πρέπει να εγκαταλείψουν το αμερικανικό (και κάργα φονικό) έδαφος! Από τη μεγάλη σεκάνς του Ελ Πάσο, όμως, το σενάριο βουλιάζει ανεπιστρεπτί στην ασυναρτησία, με τους σκοτωμούς και τις καταδιώξεις να μην προσθέτουν, πια, κάτι καίριο σε σχέση με τον προσανατολισμό του περιεχομένου της ταινίας. Το τελευταίο τέταρτο σε κάνει να σαστίζεις κάπου, συνδυάζοντας (βασικά στο ύφος) «Mad Max» (χωρίς το μελλοντολογικά δυστοπικό) και «Αίμα στους Λόφους» (χωρίς τις μεταλλάξεις), για να καταλήξουμε σε ένα βεβιασμένο φινάλε που, πλέον, έχει απωλέσει κάθε χάρη του σασπένς του πρώτου μέρους. Μέχρι το επόμενο sequel…