του Άγγελου Μαύρου

Η experimental, δοκιμιακή ταινία τεκμηρίωσης λέει στην εμπορική διανομή «Μη μη λησμόνει» – κι αυτή, επαινετέα, ανταποκρίνεται; Παρήγορο, αν μη τι άλλο. Αλλά όσο κι αν έχει δοθεί στο να ξετρυπώσει, επεξεργαστεί, χωροχρονολογήσει, αναθυμηθεί πάνω απ’ το παρελθοντικό σώμα (εκείνης και του έμψυχου ή μη περίγυρού της) θαρρετά και κολαζάρει, ενίοτε αντικριστά, με καταγραφές του πρόσφατου παρόντος της στην… αναλογικά καλύτερη ταινία της η Στέλλα Θεοδωράκη, ταξιδιωτικό footage / εκμυστηρεύσεις / στοχασμοί / «ερασιτεχνικά» πλάνα / home movies, vintage και νεόκοπα, με ψηφιακή κάμερα και σούπερ 8 mm, στο κατάστιχο συνηθέστατα «γράφουν» το μη κεφαλαιώδες.

Τόσο ως ένα προσωπικό λεύκωμα του σε αλματική διαχρονία είναι της όσο και ως viewmaster contrast του χθες και του σήμερα της δημιουργού (επίδοξα και της ελληνικής πραγματικότητας αλλά δεν…), αυτό το αποθησαυριστικό menu στιγμών αποτυγχάνει, με εξαιρέσεις, να γίνει πυροκροτητής σκέψεων και συναισθημάτων και του θεατή εκτός της πρωταγωνίστριας και χρήστριάς του. Η μομφή απευθύνεται στην αφτιασίδωτη χαλάρωση ενός σπικάζ πλησίον στην κλάψα ή στο πομπώδες (ταυτοχρόνως κάπου κάπου), που έτσι καπακώνει ακόμη και το εν γένει όχι «ό,τι να ‘ναι» της εικόνας, στα σπαράγματα λήψεων (εν ώρα εργασίας ή μη) γραφείου που είναι η φύρα και η Greek Weird Wave Doc νεκρή φύση συνάμα της ταινίας, και στα καρέ – σχόλια (το αντίθετο της έμπνευσης) όπως οι διαδηλώσεις ή τα αποκαΐδια των Απόλλων – Αττικόν, που ούτε αρθρώνουν κάτι καινούργιο για την τρέχουσα Ψωροκώσταινα ούτε συλλαμβάνουν κάτι από το αληθινό fresco της, έστω στις πτυχές του.

Το ατομικό τού diary συναντάει τον αναγνώστη του σε αγγιχτικές στιγμές (κυρίως θεματικής «το σόι μου μέσα»), υφίστανται κάποια τερτίπια στιλ εν είδει ανάπαυλας (η σεκάνς των τρένων ή οι λήψεις του εν φωτοχορώ λεμονοστίφτη), τo κουλέρ λοκάλ σε Παρίσι / Σίδνεϊ / Λονδίνο / Μονεμβασία / Τανζανία / Κρήτη / Ύδρα κυαλάρεται με τη στάμπα του lo-fi vintage και, χαρντκοράδες της ρωμέικιας σελιλόζης, στην απόξω θα μπανίσετε behind the scenes παραλειπόμενα των πρόσφατων ταινιών των Πέτρου Σεβαστίκογλου και Θάνου Αναστόπουλου, σε pre ή post production. Αλλά, ανάμεσα σε πρώιμη Ναόμι Καγουάσε στο πιο mixer και σε light Τζόναθαν Καουέτ, αυτό το εκ βαθέων και επί προσωπικού Vimeo-στο-πανί συμπίλημα είναι για ένα view και ξεχνιέται. Προβοκάτορας της κυριολεξίας τα «Ημερολόγια Αμνησίας»; Αν είσαι κινηματογραφίστρια και της αμεριμνησίας…