του Νίκου Παλάτου

Πάμε λίγους μήνες πίσω στο Σεπτέμβρη της περασμένης χρονιάς, παραθέτοντας απόσπασμα από το κείμενο της κριτικής μας για την ισπανική κωμωδία «Όταν Έγινα Πλούσιος» και… ευλογώντας ελαφρώς τα γένια μας. Αναφέραμε τότε, στην εναρκτήρια παράγραφο: «Πρόκειται περί μόδας της εποχής, που όμως έχει πλέον μεταμορφωθεί σε σοβαρή ασθένεια. Οποιοδήποτε εύπεπτο σενάριο της γαλλικής, ιταλικής ή ισπανόφωνης παραγωγής (συνήθως εκεί εντοπίζεται ο «ιός», αν και υπάρχουν κι άλλοι ανά τον κόσμο καλοθελητές) θεωρείται πως πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να σερβιριστεί ως remake στο αντίστοιχο ντόπιο κοινό, παίρνει πράσινο φως και διασκευάζεται κατά τα σχετικά ήθη κι έθιμα. Αυτοί, βέβαια, καλά κάνουν και γυρίζουν την ίδια ταινία σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, εμείς όμως τι φταίμε;». Ακολουθούσε σύντομη λίστα με τις συνολικά τέσσερις σχετικές ταινίες του «είδους» που διανεμήθηκαν στα θερινά κατά την προηγούμενη θερινή σεζόν. Όπως φαίνεται από τούτα τα «Τρία Υπέροχα Κορίτσια», φέτος δεν υπάρχει καιρός για… χάσιμο. Τα ρεκόρ, άλλωστε, υπάρχουν για να σπάνε.

Η ισπανική ταινία «Είναι για το Καλό σου» (2017), μου είχε φανεί αρκετά συμπαθητική για το είδος της παραδοσιακού τύπου λαϊκής κωμωδίας. Η πρωταγωνιστική τριπλέτα μου είχε ξυπνήσει μνήμες από κάτι που έμοιαζε με Κωνσταντάρα-Μακρή-Φωτόπουλο, στο κατά πολύ πιο μοντέρνο τους βέβαια, καθώς ως «αυστηροί» πατεράδες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φέρουν στα δικά τους νερά τα αισθηματικά των νεαρών κοριτσιών τους. Καθαρόαιμη φάρσα μεν, σε γενικές γραμμές και τηρουμένων των αναλογιών, λειτουργούσε δε. Καταφεύγοντας σε έναν σχετικό παραλληλισμό, μπορούμε να πούμε πως τούτη η ιταλική εκδοχή του ίδιου φιλμ μοιάζει σαν ν’ αποτελεί ένα κάποιο remake από την εποχή της… ελληνικής βιντεοταινίας. Βλέπε Μόσιος-Παληός-Λεζές, με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του φιλμ να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με το υποτιθέμενο καστ.

Το στόρι των «Υπέροχων Κοριτσιών» είναι πανομοιότυπο μ’ εκείνο της αυθεντικής σπανιόλικης πηγής, αφού οι τρεις μακαρονάδες πατεράδες, φρικάροντας με τα γκομενικά των θυγατέρων τους, αποφασίζουν να συνασπιστούν, μηχανευόμενοι ό,τι κουλό σχέδιο τους κατέβει στο κεφάλι, ώστε να κάνουν τις κόρες τους να έρθουν στον δικό τους «ίσιο» δρόμο. Δωροδοκίες, ληστείες, ξύλο, εμπόριο ναρκωτικών και πάσης φύσεως παρανομίες αποτελούν τις γκανιάν λύσεις που η αγία των χαζομπαμπάδων τριάδα σκαρφίζεται, με απώτερο στόχο να φορτώσει κάθε μία από τις βρωμοδουλειές αυτές στους επίδοξους γαμπρούς και… νύφες. Και λέω νύφες, διότι εκεί έγκειται η μία και μοναδική κολοσσιαία διαφορά ανάμεσα σε ιταλική και ισπανική version, μιας και ο αναρχικός ακτιβιστής της δεύτερης, που αρπάζει από τα σκαλιά της εκκλησιάς την κόρη του μεγαλοδικηγόρου μπαμπά, εδώ έχει αντικατασταθεί από μαύρη, vegan, λεσβία μετανάστρια (!) η οποία πράττει ακριβώς το ίδιο. Σε αυτό το σημείο, κανονικά, θα έπρεπε να σταματήσω το κείμενο, αλλά ας γράψω κάτι ακόμα…

Αποδεικνύεται περίτρανα πως οι τρεις μπαμπάδες αν και μένουν μαζί στο ίδιο σπίτι με τις συζύγους και τις κόρες τους, τις οποίες φυσικά υπεραγαπούν, δεν ξέρουν την τύφλα τους για τον ιδιωτικό τους βίο. Οι μανάδες, βέβαια, που κάτι δείχνουν να γνωρίζουν, ουσιαστικά… δεν παίζουν στο φιλμ, οπότε το σεναριακό δίπολο αντιπαράθεσης παραμένει σταθερά το πατεράδες- κόρες (με ολίγη από τους δεσμούς των δεύτερων). Η δήθεν ληστεία στο σπίτι του πλούσιου δικηγόρου στήνεται με τέτοιο τρόπο που ακόμη κι ένας σε μέτρια φόρμα Κλουζό θα μυριζόταν τι παίζει, η φάση στις γυναικείες τουαλέτες του σχολείου θα κοβόταν ακόμη και από το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» (από το reboot του 2011, όχι από τα… παλιά καλά), ενώ η σεκάνς της συναυλίας του γαμπρού rapper και το μπουκάρισμα της Αστυνομίας, κάνει τη γραφικότητα να χτυπήσει κόκκινο. Μονάχα η επίκληση της μεγάλης επιτυχίας του Τζάνι Μοράντι «Fatti Mandare dalla Mamma a Prendere il Latte» από πλευράς του νεαρού καλλιτέχνη, προς απόδειξη πως οι στίχοι ενός τραγουδιού δεν είναι απαραιτήτως αυτοβιογραφικοί (μιας και αυτός κυρίως για τη μαστούρα μιλά, όπερ σημαίνει πως είναι «επικίνδυνος»), μου έφερε ένα μειδίαμα στα χείλη. Υποθέτω πως πράγματι ο Μοράντι δεν έστελνε την μάνα του να του αγοράζει κάθε μέρα… γάλα, όμως είμαι βέβαιος πως τα «Τρία Υπέροχα Κορίτσια» θα σας στείλουν κατευθείαν στο πλησιέστερο bar για να πιείτε ό,τι βρείτε, μπας και ξεχάσετε μια ώρα αρχύτερα αυτό που μόλις είδατε. Παρεμπιπτόντως, κυκλοφορεί και γερμανική version της ίδιας ταινίας εκεί έξω. Λέτε;